Bij Antwerpen kwamen we terecht in het laatste restje file van de ochtendspits, maar gelukkig leverde dit niet veel vertraging op. Een maal voorbij Antwerpen hielden we onze eerste pauze. In het restaurant had het wandelmannetje al wel zin in pizza, maar daar vonden wij het nog niet de juiste tijd voor.
Na een rondje plassen, benen strekken en een bakkie met iets lekkers, gingen we weer verder. Op naar Frankrijk. Ondertussen kwam het zonnetje af en toe om het hoekje gluren en zagen we de temperatuur oplopen. Dat zag er goed uit dus. Zonder problemen reden we Frankrijk binnen en al snel zaten we op de tolweg A1. Daar reed het heerlijk door, de zon deed steeds beter zijn best en de temperatuur bleef oplopen. Zoveel dat wij tijdens de tweede pauze zonder jas stonden te genieten van het zonnetje, terwijl de Fransen naast ons nog van winterjas, muts en handschoenen waren voorzien. Het wandelmannetje had een parcours voor zichzelf uitgezet, waarbij gerend, geklommen, gesprongen en gekropen moest worden. Dochterlief volgde en zo raakten ze mooi wat energie kwijt.
Na deze stop besloten we om in één ruk door te rijden naar de Davy Crockett Ranch, ons onderkomen voor de komende dagen. Gelukkig was dat niet meer zover en om één uur stonden we voor de slagboom. Bij de receptie waren we snel aan de beurt en omdat we pas om 4 uur ons "chalet" konden betreden, reden we snel door naar het park. Om twee uur stond de auto op de parkeerplaats en kon het grote avontuur beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten