Vanmorgen bleek dat de vermoeidheid ook bij mij toeslaat, ik heb de Wandelkerel niet weg horen gaan en ik schrok me rot toen de wekker voor Dochterlief en mij ging. Ook de start van de dag ging niet helemaal perfect, we zouden net de camping afrijden toen Dochterlief tot de ontdekking kwam dat haar telefoon nog in de caravan lag, nog snel even terug dus. Maar gelukkig kwamen we uiteindelijk zonder kleerscheuren weer in de fietsenstalling. En ja hoor, ook vandaag troffen we Aike en dus sloten we bij haar aan, kijken of wij vandaag ook binnen 5 minuten zouden kunnen starten. Helaas lukte dat niet, maar we hadden wel lol met elkaar in de startrij. Al was onze grote vriend even niet zo enthousiast, maar het meest jammere was wel dat we hoorden dat Martin en Petra vandaag niet meer zouden starten, altijd verdrietig om te moeten stoppen wegens gezondheidsredenen.
We starten met zijn drieën en terwijl Aike en ik gezellig kletsten, liep Dochterlief op de automatische piloot met ons mee. Als we iets vroegen, gaf ze antwoord, maar uit zichzelf bracht ze niets in. Ik ken dat van haar en weet dat ik haar dan het beste gewoon zoveel mogelijk met rust kan laten, ze wordt vanzelf wel echt wakker en dan gaat haar mond ook weer werken....
Toen Dochterlief aangaf dat ze een sanitaire stop nodig had, hadden we er zo'n 8 kilometer opzitten en tot die tijd waren voornamelijk Aike en ik aan het woord geweest. Aike besloot om door te lopen tot Malden, Dochterlief en ik gingen voor de sanitaire stop.
Na deze onderbreking bedacht Dochterlief dat het misschien wel handig zou zijn als zij in de toekomst ook een plastuit aanschaft (en daar dus eerst ook mee gaat oefenen), omdat dat de sanitaire stops een stuk korter zou maken. Iets om over na te denken. Nu gingen we eerst maar eens op weg naar Malden. Op deze weg werden we al getrakteerd op de eerste gladiolen, al stonden die nog stevig in de grond.
We slingerden verder naar Malden en ik wist Dochterlief te verblijden met het nieuws dat in Malden onze eerste rust bij de SWD zou zijn. Ik vertelde er wel direct bij dat dat pas was als we Malden weer bijna uitliepen. Ondertussen hadden we het tempo weer lekker te pakken en dat betekende dat we toch redelijk snel weer bij de rust waren.
Bij de rust kregen we een appje van de Wandelkerel dat hij Anita had gemist. Hij liep aan de verkeerde kant van de weg en kon niet oversteken omdat er meerdere pelotons militairen liepen of wij de groeten wilden doen als wij wel bij Anita konden komen. Natuurlijk wilden wij dat. Ook troffen we Carla weer bij deze rust en zij vertelde dat ze haar telefoon was vergeten en dat ze al opzag tegen de thuiskomst omdat ze 'ik-weet-niet-hoeveel' berichten in de W4W-appgroep zou missen. Dat kon ik mij wel voorstellen want tijdens de 4Daagse is het een gekkenhuis in die groep. Na een bakkie, wat te eten en een dropje van de organisatie gingen we weer verder, op naar Anita.
Gelukkig konden wij wel bij Anita komen en dus konden wij haar begroeten en natuurlijk ook de groeten doen van de Wandelkerel. We kregen een bakkie van haar en daarna gingen we weer verder.
Overigens telden we ook vandaag hoe vaak we 'Baila de Gasolina' zouden horen. We lieten dat aan elkaar weten door het aantal vingers op te steken dat hoorde bij het aantal dat we hadden geteld. Zolang dit niet boven de 10 uitkwam deden we dat ieder voor zich, zodra het boven de 10 uitkwam deden we dat samen. Op het plein in Mook, waar de splitsing was tussen de 30 kilometer en 40-50 kilometer hoorden we dit lied voor de 5e keer vandaag, dus allebei een hand vol vingers omhoog. Het hield ons dus lekker bezig, naast het wandelen.
We liepen lekker door, nog even genietend van de drukte en het vertier in Mook om daarna, op weg naar Plasmolen weer te genieten van het lopen langs het water. We werden ingehaald door een stevig doorlopende man en ik zag dat hij een blauw, dus 30 kilometer, bandje om had, maar de 30 kilometer had in Mook een andere kant op gemoeten. Ik gaf dus even gas bij en sprak de man aan. "Sorry, maar volgens mij zit u op de verkeerde route." Hij keek mij vrij glazig aan en vroeg toen of ik dat nog een keer in het Engels kon herhalen. Oeps, even schakelen dus. Gelukkig wist ik hem te vertellen dat hij een stuk terug moest om op de goede route te komen en toen keerde hij om. Ik had mijn goede daad van vandaag weer gedaan.
Even later kreeg Dochterlief een opmerking over de naam die op de mouw van haar shirt staat. Dat is niet haar officiële naam en dat was dus ook de vraag. Toen Dochterlief aangaf dat dat haar bijnaam is, gaven deze twee meiden aan dat zij een vriendin hebben, ook ergens op het parcours, die dezelfde bijnaam heeft. De oorsprong van deze bijnaam bleek een andere officiële naam te zijn. Vervolgens vroegen ze Dochterlief voor de hoeveelste keer zij meedeed, nou de tweede keer dus. Zij deden voor de eerste keer mee en gaven aan dat ze eigenlijk wat vragen hadden voor meer ervaren wandelaars. Daarop zei Dochterlief: "Dan moet je bij mijn moeder zijn, die loopt daar aan de andere kant van de weg. Mam, kun je even komen?" Natuurlijk had ik het hele gesprek gevolgd en stak ik voorzichtig over naar de andere kant van de weg. De belangrijkste vraag was of je voeten ook na meer dan 10 deelnames zeer doen op dag 3. Daar kon ik niet anders dan bevestigend op antwoorden. Maar als toevoeging gaf ik aan dat het door de jaren heen wel makkelijker wordt, alsof je lichaam steeds beter gaat begrijpen wat je aan het doen bent.
We splitsten op in tweetallen, Dochterlief met de een, ik met de ander en voor we het wisten waren we door Plasmolen heen. De twee meiden besloten om daar even te wachten op de rest van hun gezelschap en Dochterlief en ik liepen door richting Milsbeek. In Milsbeek namen we een pauze bij het Sint Lambertus gilde, heerlijke soep en een plek in de schaduw..... Even de schoenen uit en bijkomen!
Na deze pauze waren we er klaar voor, op naar de Sint Jan, die ene heuvel voordat de Zevenheuvelenweg begint. Ik persoonlijk vind de Sint Jan zwaarder dan de Zevenheuvelenweg, al vind ik de Sint Jan ook altijd enorm genieten. Zonder problemen wisten we de Sint Jan te bedwingen.
Na de Sint Jan namen we even een korte pauze bij een SWD-post, sanitaire stop en een voetenverzorgmomentje voor Dochterlief en toen gingen we op weg naar Jannie, die ergens in Groesbeek stond om de wandelaars aan te moedigen. En na Jannie konden we uitkijken naar Dokter Pain, die aan het begin van de Zevenheuvelenweg staat.
Maar voor we daar waren moesten we wel eerst Grafwegen en Breedeweg door en daar werd het warm. Tijd om verkoeling te zoeken door pet, hoed en/of handdoek in een bak water of onder een sproeier te houden of om onszelf onder een sproeier te houden. Dat ging prima en zonder oververhitting wisten we Jannie te vinden.
De Zevenheuvelenweg ging zonder problemen onder onze voeten door, we hadden daar een korte onderbreking bij Larissa, en verder is en blijft het een fantastisch deel van de 4Daagseroute. We gingen Berg en Dal in en toen gaf Dochterlief aan dat ze toch weer een blaar voelde opkomen. gelukkig mochten we bij mensen op de oprit gebruik maken van stoelen en inderdaad, toen ik haar voet controleerde was de blaar op haar hiel was weer volgelopen. Dus prikken, plakken en wol erop doen. Terwijl ik daar mee bezig was, kwam Marieke voorbij en zij besloot om ook even bij ons te gaan zitten. Dochterlief deed haar schoen weer aan en toen kwamen toch de waterlanders, het is zo'n vervelend gevoel om die schoen weer aan te doen en natuurlijk speelt de vermoeidheid ook mee.
Prompt begon Marieke ook te huilen. Bij haar zat het niet in de vermoeidheid of blaren, maar kwam het door privéomstandigheden. Nou, dar zat ik dan met twee huilende vrouwen. Ze hebben even lekker gehuild en toen zijn we maar weer verder gaan lopen, we moesten toch naar De Wedren....
Op de Kwakkenbergweg was oponthoud geweest door activisten die in de boom waren gaan hangen, maar gelukkig was het oponthoud verdwenen toen wij langsliepen, al hingen er nog wel mensen in de bomen.... En waar gister Marieke naar het toilet ging en wij niet, was het nu andersom, we namen dus weer afscheid van elkaar.
Even later kwamen we langs het graf van 4Daagserecordhouder Bert van der Lans en wat was daar op een mooie manier aandacht aanbesteed.
Dochterlief besloot om haar vader even te bellen, zodat hij haar moed ik kon spreken voor de laatste kilometers en achteraf bleek dat een heel goed idee te zijn geweest. Aan het einde van dag 3 zijn er altijd twee starten waar het groot feest is, de witte en de rode straat. In de witte straat konden we redelijk doorlopen, al zijn we het laatste stukje, toen het echt vast dreigde te lopen, achter de toeschouwers langs gelopen. Vooral Dochterlief had moeite met stilstaan en langzaam lopen, al is dat ook niet mijn hobby na een dag wandelen.
In de rode straat stond het simpelweg helemaal vast, geen beweging te maken, niet vooruit en niet achteruit. Op een bepaald moment ontstond ook hier een stroom achter de toeschouwers langs en daar werden wij in mee gezogen. Toen er wandelaars dreigden flauw te vallen werd aan het publiek verzocht om allemaal weer achteruit te gaan. Gelukkig werd er goed meegewerkt en wij werden keurig de straat weer opgeleid door het publiek. Eenmaal weer op de straat werd ik opzij gebeukt door een man, want ik kwam van de zijkant en hij ging niet, nee echt niet, voor mij opzij. Ik heb hem maar een fijne dag gewenst en ben achter hem gaan lopen. Iets met vermoeidheid, neem ik aan.
Gelukkig is het na de rode straat nog twee keer struikelen naar de finish, zodat we even later weer lekker de schoenen konden verwisselen voor slippers. Toen we dat aan het doen waren hoorden we dat de sluitingstijd met een kwartier werd verleng door het vele oponthoud. Gelukkig hadden wij dat niet nodig, maar wel fijn voor de vele mensen die nog achter ons aankwamen.
We stapten op de fiets en we waren nog geen tweehonderd meter onderweg toen ik voelde dat mijn voorband leeg was, KAK, lekke band. Ik stuurde Dochterlief naar de camping en ik liep terug naar de fietsenstalling om te vragen of ik mijn band kon plakken. Gelukkig kreeg ik daar hulp bij en als snel vonden we een scheurtje in de binnenband. Dat scheurtje was snel geplakt en na een laatste controle van de band, stapte ik were op de fiets, alsnog snel naar de camping.
De zoon des huizes had met zijn vriendengroep in Groesbeek aan de route gezeten en zij waren net weer op weg naar de camping. Ze besloten dus om mij op te halen en zo ging ik met de borrelbus richting de camping. Het gezicht van pa toen ik ook de uit de borrelbus rolde en mij fiets erachteraan kwam, was goud waard.
Gelukkig was ik op tijd voor het eten, daarna douchte ik snel en toen moest ik achter een fiets aan, want de mobiele fietsenmaker belde niet terug en ik zag het niet zitten om morgen naar De Wedren te lopen. Met behulp van de vrouw des huizes lukte het mij om een fiets te regelen, al werd dat wel een net te grote herenfiets. Voorzichtig fietsen dus morgenochtend, maar in ieder geval een einde aan de stress hoe op De Wedren te komen.
Ook nu plakte ik weer voeten af en werd de voorraad in de tassen aangevuld door degene die niet geplakt werd en toen konden we naar bed. Morgen alweer de laatste wandeldag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten