Vanmorgen om 3 uur ging de wekker voor de eerste keer, de Wandelkerel mag om 4 uur starten en hij wil proberen om ook rond die tijd op De Wedren te zijn. Dankzij Cobie hoeft hij niet in de rij te staan, dus hij kan lekker vlot starten, maar dan moet hij natuurlijk wel op tijd zijn bed uit. Dochterlief en ik draaiden ons nog een keer om, maar een uur later moesten wij er ook aan geloven, om 4 uur ging onze wekker....
De koffie was gezet door de Wandelkerel en dat is niet alleen voor Dochterlief goed, maar ook voor mij, want als Dochterlief geen koffie heeft gehad bij het opstaan, is ze stikchagrijnig en daar heb ik op de hele vroege ochtend geen zin in.
We slingeren de eerste anderhalve kilometer door Nijmegen en dan zijn we bij de Waalbrug, voor mij het punt waar de N4D echt begint. Voor Dochterlief is het de eerste keer dat ze de Waalbrug lopend oversteekt, tijdens haar eerste deelname werd de dinsdag afgelast. Ook zij vindt dit een mooi moment. Als ik vertel dat de boot van de brandweer ook elk jaar vlakbij de brug in de Waal ligt, voelt zij ook de magie van dit moment, het feit dat de N4D toch wel echt iets bijzonders is.
Rustig keuvelend maken we onze kilometers. Genieten van de Lentse Warande, langs het monument van de Oversteek, de dijk naar Oosterhout en dan op naar onze eerste rustpost bij de SWD. Het was gezellig op de route en we kletsten her en der met medewandelaars, zongen mee met de liedjes die de toeschouwers lieten horen en voor we het wisten, hadden we er een kilometer of 10 opzitten en konden we ons melden voor de verzorging.
We gingen gelijk even naar het toilet, en daarna zorgde Dochterlief voor een bakkie en zocht ik een -plekje om te zitten. En zo zaten we even later heerlijk aan een bakkie en natuurlijk namen we ook iets te eten. We werden gespot door bekenden en even later zagen we een foto van onszelf in de W4W-appgroep. We zijn ook nergens veilig.....😉
De Wandelkerel was ondertussen al vele kilometers verderop. We ontvingen af en toe een berichtje van hem of ik werd op de hoogte gehouden van zijn vorderingen in de W4W-appgroep. Hij kan ook niets stiekem doen tijdens de N4D!!!!
Vanaf hier gingen we op weg naar Elst, daar stonden twee contactmomenten gepland. Anita stond hier in de PostNL-rustpost en Jannie had hier haar aanmoedigingsplek. Beide dames zijn oud-4Daagse en beide hebben ze door een blessure de wandelschoenen aan de wilgen moeten hangen, maar de aantrekkingskracht van het fenomeen 4Daagse blijft en dus hebben ze beide een andere invulling gegeven aan dit gebeuren. Voor ons een mooi punt om naar uit te kijken.
Na de rust ging het richting Valburg, maar voor we daar waren hadden we nog wel wat kilometers te gaan. En tijdens die kilometers besefte ik maar weer eens hoeveel herinneringen er al liggen op dit parcours. Er was 'de bocht' van Trudy, zij stond altijd in Slijk-Ewijk (ook wel Slicky-Wicky genoemd, kwam ik deze N4D achter) in een bocht in de weg. De Wandelkerel kreeg daar altijd bergen spekkies, terwijl ik de Napoleon bonbon (zwart-wit) prefereerde. Daarnaast was er altijd een positief woord en bij vertrek toch nog snel een laatste snoeperij voor onderweg..... Voor Dochterlief, die voor het eerst de dinsdag van de N4D liep, was alles nieuw en dus deelde ik dit soort herinneringen met haar.
Een stukje verderop was de militaire rustplaats en daar tegenover stond het corps mariniers en bijna alle stoelen en banken waren vrij. Voor Dochterlief een mooie gelegenheid om even te gaan zitten om haar sok goed te doen, die zat dubbel bij haar hiel.
We hadden dit oponthoud nog maar een paar honderd meter achter ons gelaten toen we alweer besloten om het wandelen even te onderbreken, we konden een kaarsje aansteken in een speciaal daarvoor geplaatste tent. Het initiatief ging uit van Stadsklooster Mariken en we wilden graag gebruik maken van dit moment. Even een momentje van bezinning tijdens de gekte van de 4Daagse.
Jammer is het dan wel, dat degene die bij tafel staat, nog voor je jouw kaarsje kan branden, vraagt of je wel betaald hebt. Dat neemt toch een deel van het gevoel van het moment weg. Het overkwam Dochterlief en ik snap dat de vraag er was, ik betaalde voor 2, maar vraag dat dan nadat het kaarsje geplaatst is in plaats van ervoor.... Gelukkig liet Dochterlief het moment niet helemaal verpesten door deze vraag, maar het deed toch wel iets.
Even later staken we de A15 en Betuwelijn over en weer kwam er een herinnering bij mij boven. Het eerste jaar dat Hilly meeliep vertelde ik dat ik in al die jaren twee keer een trein had gezien op de Betuwelijn. Het jaar dat zij meeliep zagen we zowel op heen- als op de terugweg een trein op deze lijn, het is soms alsof de duvel ermee speelt....
In Valburg hadden we onze eerste controle en na de knip in onze kaart maakten we vaart richting Elst. We kletsten lekker, genoten van het zonnetje, maakten een praatje met medewandelaars en genoten van de toeschouwers, voor we het wisten waren we in Elst. Daar was onze eerste stop bij Anita, gelukkig was het niet zo druk, dus er was tijd voor een praatje en een foto. Natuurlijk was de Wandelkerel ook bij haar geweest, al was dat alweer een paar uur geleden..... En een kwartiertje later waren we ook bij Jannie, weer een fotomomentje!
Na een gezellig, maar kort, praatje met Jannie gingen we weer verder richting het feestgedruis van Elst. Het centrum van Elst was weer een feestje en zingend en dansend genoten we van Dorpsstraat van Elsten ook het jaarlijkse feestje in de Dauw en de Regenboog kon op onze onverdeelde aandacht rekenen. Mijn idee was om daarna door te lopen naar de Rijkerswoerdse Plassen, maar Dochterlief wilde net daarvoor even haar voeten ontlasten. We streken dus even neer, in de schaduw, in de berm. Toen wij daar zaten werd duidelijk dat ze niet de enige was die de voeten even wilde ontlasten....
Nu we toch zaten, aten we ook even iets en gingen de schoenen ook even uit, lekker man. Helaas was er geen toiletgelegenheid, dus dat moesten we alsnog even bij de Rijkerswoerdse Plassen doen. Bij de EHBO-post daar was Truus aanwezig als blarenprikster. Net voor we daar aankwamen, had ze aangegeven dat ze langs de weg stond, omdat ze pauze had, maar toen we daar waren, was haar pauze voorbij, helaas hebben we haar dus gemist.
Bij de Rijkerswoerdse Plassen is ook de splitsing tussen de 40 en de 50 kilometer en omdat de samenkomst van de 40 en de 50 kilometer voor ons, 40-ers, slechts een klein stukje verder is, stuurden we de Wandelkerel een berichtje of hij toevallig in de buurt van de samenkomst was. Nou, dat was hij een soort van, alleen al ruim een kilometer daar voorbij, hij had dus de turbo weer eens aanstaan. Geen ontmoeting onderweg dus vandaag.
We zwaaiden naar de auto's en vrachtwagens toen we de A325 overstaken en natuurlijk genoten we van het getoeter van de chauffeurs. We besloten om door te lopen naar de eerstvolgende rustpost van de SWD, ergens langs de Sillestraat, parallel aan de A325. Daar vonden we het tijd voor een kop soep en een blikje cola. Kleine pech voor mij, de Dixie daar was niet geleverd, niet dat ik direct hoge nood had, maar het was niet druk, dus ik had niet lang hoeven wachten. Nou ja, gelukkig was er wel soep en cola en, niet onbelangrijk, een zitplaats. We zaten lekker aan de soep toen er nog een gevalletje pech was, het begon te regenen. Niet, zoals al een paar keer eerder vandaag, wat druppels, nee echte regen. Snel de regenjassen erbij gepakt, want we zaten buiten omdat de tent al helemaal volzat, het werd dus een natte pauze, de soepbekers waren bijna weer vol toen de bui stopte....
Het enthousiasme spat er vanaf.....😜
Gelukkig was het snel weer droog, we konden zonder regenjas weer verder. Een klein stukje verder was een toiletgelegenheid van de organisatie, maar ook daar was de rij vrij lang, we besloten om maar door te lopen tot de KWBN-post. Eenmaal daar moest ik echt wel heel nodig plassen, Dochterlief moest niet, dus toen Dochterlief een plekje had gevonden om te zitten, besloot ik om mijn plastuit mee te nemen richting de toiletten.
Het voelde echt even heel raar om de rij met dames voorbij te lopen om te kijken of er een plekje vrij was bij de plaskruizen, zeker toen een van de dames zij dat zij ook allemaal gewoon in de rij stonden voor het toilet. Ik stak alleen maar mijn hand met de plastuit omhoog en liep door. Bij de plaskruizen waren meerdere plekken vrij en hoewel het even 'raar' was om daar te gaan staan, was ik al snel over mijn gène heen toen ik terugdacht aan de lange rij. Binnen 5 minuten stond ik, met een schone plastuit en gewassen handen, weer buiten het toiletdeel van de KWBN-post.
Onderweg naar Dochterlief scoorde ik voor ons beiden nog een bakkie yoghurt en nadat we die hadden verorberd, verlieten we de post weer. Op weg naar buiten kregen we nog een flesje drinken mee, we konden er dus weer even tegen.
Vanaf de KWBN-post ging het naar Bemmel, waar we net voor het centrum vast kwamen te staan, geen doorkomen aan bij dezelfde rotonde als waar ik vorig jaar met Ate vaststond. Toen we eenmaal de rotonde voorbij waren, was het feest, zingen, swingen en zwaaien. Ik wees Dochterlief op het kasteel in Bemmel, zodat zij niet, net als ik, er pas na jaaaren achter zou komen dat er daar een kasteel staat. Bijzonder was ook de man van 99 jaar, oud-4Daagseloper die vanaf een balkon naar ons, wandelaars, aan het zwaaien was.
Opstopping voor de rotonde in Bemmel....
Na Bemmel stond onze grote vriend Dokter Pain op ons te wachten. Nou ja, niet alleen op ons, maar we waren natuurlijk van harte welkom. Omdat Dochterlief 's ochtends problemen had gehad met haar rugzak, liet ze haar schouder even door hem masseren, haar gezicht spreekt boekdelen!!!!
Maar met een stuk minder pijnlijke schouder kon ze weer verder. Overigens was de Wandelkerel ook hier al uren geleden geweest, hij zou ondertussen al wel zo ongeveer binnen zijn. Wij hadden nog een paar kilometer te gaan, maar voor we aan die laatste kilometers zouden beginnen, maakten we nog een laatste pitstop bij de militaire rustplaats vlak na de tent van Dokter Pain.
Toen we het terrein weer verlieten troffen we Tina en met zijn drieën vertrokken we voor de laatste loodjes, op naar Lent en de Via Begonia. Tina startte alvast met bierbedelen en dat ging haar goed af. Dochterlief bespoot om het bierbedelen nog maar even te laten, vrijdag vond ze vroeg genoeg. Ik bedel sowieso niet naar bier, ik ben niet echt een bierliefhebber. Maar Tina bracht wel het nodige vertier en de nodige afleiding mee, gezellig zo.....
Bij het verlaten van Lent liepen we vast in het tunneltje onder de N325 door. We hoorden dat er iemand in of net na het tunneltje onwel was geworden en dat er net een ambulance was vertrokken. Ja, dan is het logisch dat er een opstopping ontstaat. We sloten rustig aan, al waren we wel blij dat we in het tunneltje en dus in de schaduw kwamen. Er waren ook wandelaars die om het tunneltje heen gingen en die dus 'gewoon' de N325 overstaken. Gelukkig was er iemand van de organisatie in de buurt die snel ingreep, want dat was echt levensgevaarlijk.
Die Wedren bereikten we natuurlijk pas nadat we over het Faberplein waren gekomen en man wat was het weer een feestje daar!!!
Na het afmelden en het in ontvangst nemen van de startkaart voor morgen, was het tijd voor een van de mooiste momenten van de dag, de wandelschoenen verruilen voor slippers, man wat genieten de voeten van dat moment!!!
Terug op camping bleek de Wandelkerel een blaar op zijn hiel te hebben. Hij had er de hele dag geen last van gehad tot hij De Wedren opliep, toen knapte de blaar in zijn schoen en dat is absoluut geen prettig gevoel. Ik verzorgde de blaar, zodat ik na het eten de voeten weer kon afplakken.
Na het eten verdeelden we de taken, flessen en waterzakken vullen, voedselvoorraad nakijken, water koken en koffie klaarzetten en dus voeten tapen. Om 20.30 uur deed ik het licht uit. Morgen een nieuwe wandeldag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten