N4D, de dag van Wijchen

Vanmorgen was het ritueel redelijk vergelijkbaar met dat van gister, terwijl de Wandelkerel opstond en zijn ding deed, bleven Dochterlief en ik nog even lekker liggen. Na het opstartrondje stappen wij op de fiets, achter de Wandelkerel aan, op naar De Wedren! We hadden ons voorgenomen om vandaag te tellen hoe vaak we het liedje 'Baila de Gasolina' zouden horen, aangezien we die gister al veelvuldig hadden gehoord.

Voor vandaag  is er veel regen voorspeld, we hebben dus extra sokken ingepakt en de gamaschen al aangetrokken. Nu maar hopen dat de voeten een beetje droog blijven, als het echt lang en/of hard regent worden de voeten toch echt wel vochtig op een bepaald moment.

Als wij onze fiets neerzetten, loopt Aike voorbij, op weg naar de uitgang van de fietsenstalling, hopelijk zien we haar later vandaag nog ergens. Als we De Wedren oplopen is het nog droog, maar tijdens het wachten begint het te regenen en gaan alle poncho's en regenjassen aan, volgens de voorspellingen zal het voorlopig blijven regenen.

We startten in de regen en het bleef regenen en regenen en regenen, pas na 10 kilometer werd het een beetje droog. Ondanks de gamaschen kregen we toch wel natte sokken, uiteindelijk kruipt het water toch overal tussendoor. In de W4W-appgroep zagen we dat Aike met 5 minuten door de start was, terwijl wij 20 minuten hebben staan wachten. Toen ik daar een opmerking over maakte, kreeg ik de tip om morgen dan maar bij Aike aan te sluiten. Nou, wie weet wordt dat de tactiek voor morgen.

De tactiek voor nu was in de tent bij de SWD een bakkie doen en droge sokken aantrekken. Volgens de voorspellingen hadden we de ergste regen gehad een klein buitje zou nog kunnen, maar daar zouden de sokken niet drijfnat van worden. Dochterlief verwisselde niet alleen haar sokken, ze vulde ook her en der de wandelwol aan, zodat er weer een beschermend laagje tussen schoen/sok en voet zat. Door het vocht waren er wat irritaties ontstaan. Helaas hoorden we hier dat Larissa vandaag had moeten stoppen, omdat ze ziek was, altijd verdrietig zo'n mededeling.....

Met droge sokken, een gevulde maag en een mager zonnetje op de achtergrond stapten we de meute weer in, op naar Alverna!!!

We genoten van het feestje in Alverna en Dochterlief vond het leuk dat ze nu ook dingen herkende van haar vorige deelname, deze dag had ze al een keer gelopen, al was er dit jaar een routewijziging in Wijchen, maar ach, ze wist toch ook niet alles meer.....

Vanaf Alverna was ons volgende richtpunt het buurtcentrum in Wijchen-Zuid. Ik had geen idee hoe het zou uitkomen met de routewijziging, voorgaande jaren lag dit buurtcentrum een klein stukje van de route af en was het echt een verborgen parel. Heerlijk rustig, EHBO aanwezig, goede stoelen een 'echt' toilet en niet te vergeten heerlijke tomatensoep. Ik hoopte dus maar dat het buurtcentrum nog bereikbaar was vanaf de nieuwe route.

Maar voor het zover was, kwamen we eerst bij het punt waar de routewijziging in zou gaan, sporthal Arcus. Ik moet zeggen dat ik de routewijziging erg goed te doen vond, al zal dat misschien ook wel samenhangen met het feit dat de bewoners daar erg hun best hadden gedaan om er een feestje van te maken. Een podium met een zangeres, versierde straten, juichende mensen, muziek, erg gezellig allemaal.

Er was wel een klein een minpuntje, maar dat lag niet aan de bewoners. Er stond een bord van de organisatie met daarop de melding dat we nog 25 kilometer hadden te gaan, maar even later stond er een bord met de melding dat we nog 26,2 kilometer hadden te gaan. Wij bedachten dat ze de borden vast hadden omgedraaid, maar het is wel een vreemde gewaarwording...

En toen waren we bij het buurtcentrum, dat nu dus stijf aan de route ligt. Gelukkig, voor ons dan, was het niet druk, we konden dus lekker zitten, tijd om de schoenen even uit te doen en te genieten van een bakkie soep. Dochterlief had even een niet-zo-slim-momentje. We hadden een derde stoel gepakt om onze voeten op te leggen en zij legde haar benen over elkaar, terwijl ik mijn benen gewoon naast elkaar had liggen. Ze keek naar onze voeten en zei toen: 'Mam, ik heb mij sokken verkeerd om aan." Tja, de aanduiding links en rechts zat bij haar inderdaad precies andersom als bij mij, maar ja, zij had haar benen over elkaar gelegd. We hebben er samen hartelijk om gelachen.....

Ik ging nog even naar het toilet en toen ik terugkwam, was Dochterlief bezig met glitters op haar wang 'lijmen' en natuurlijk werd ik ook onder handen genomen.... We waren weer helemaal klaar voor het vervolg van de dag.

Deze rust had ons echt goed gedaan en het weer was ook weer zeer aangenaam, dus vol goede moed gingen we verder. Eerst Wijchen weer uit en dan op naar het feest in het centrum en de Magic Mile, zo fijn dat in Wijchen gedurende langere tijd continue dezelfde muziek door de speakers klinkt, veel leuekr dan om de 10 meter een nieuw deuntje. Door de twee lang(er)e pauzes waren we een beetje in de achterhoed beland, maar dat vonden we geen enkel probleem, we hadden er flink het tempo in en we konden dat tempo ook vrij makkelijk vasthouden, omdat er ruimte was om in te halen.

Voor we het wisten liepen we Wijchen dan ook weer in en even later waren we ook al bij de samenkomst met de 50 kilometer. Dochterlief stuurde de Wandelkerel een berichtje en hij bleek, alweer, een aantal kilometer voor ons te lopen. Hij ging dus lekker.

Wij trouwens ook, voor we het wisten liepen we de Magic Mile op, zingend, swingend en zwaaiend. Er was zelfs amper vertraging bij de samenkomst met de 30 kilometer. En toen ging het mis. Van het een op het andere moment een enorme wolkbreuk, echt vanuit het niets keiharde regen. Dochterlief en ik doken bij een wildvreemde man onder een paraplu, ondertussen deed ik verwoede pogingen om onze regenjassen uit mijn rugzak te vissen, zodat we nog een beetje droog zouden blijven en helemaal onvoorstelbaar, het parcours was binnen twee tellen leeg......

Deze enorme bui hield maar een minuut of 5 aan en toen het weer een beetje droog was, liepen we verder, we konden niet eeuwig bij de beste man onder een paraplu blijven staan. Helaas waren de sokken wel weer nat en we hadden geen droge meer bij ons.

We gingen verder over de Magic Mile en spraken af om bij de KWBN te gaan rusten, dus tussen Wijchen en Beuningen, maar zover kwamen we niet. Dochterlief had het zo koud en ze voelde een vervelende plek op haar voet en toen zagen we Anita. De tranen begonnen spontaan te lopen bij Dochterlief, ze was er even helemaal klaar mee, die K.T-regen ook.

Anita ontving Dochterlief met een dikke knuffel en een kop hete thee. Ondertussen ging ik aan de slag met haar inspecteren en preventief behandelen van haar voet. Dit werd dan weer vastgelegd door Tina die ook net kwam binnenlopen.

Na de inspectie van de voet bleven we nog even zitten, dat bleek geen slecht plan, want ook Petra en Marieke kwamen binnenlopen bij Anita. 

Ik zag dat mijn beker, die aan de buitenkant van mij rugzak hing, redelijk vol was geregend, deze regen was alleen van dat 'kleine' buitje in het centrum van Wijchen....

We kletsten even bij en toen het weer echt droog was, vertrokken we, in het gezelschap van Marieke, voor het volgende deel van vandaag, op naar Beuningen, op naar Dokter Pain.

Ondertussen had ik ook bericht gekregen van mijn zusje dat ze in Weurt stond, we hadden dus nog een punt om naar uit te kijken, dat was precies wat we nodig hadden vandaag. Op de weg tussen Wijchen en Beuningen ging het langzaam en inhalen was niet mogelijk, we besloten om er maar het beste van te maken en gewoon mee te lopen met de meute. Op een bepaald moment zag ik in de verte de vlag van Curacao en daar zou Kenneth zomaar onder kunnen lopen. Marieke en Dochterlief hielpen mij spotten en ja hoor, het was Kenneth. Alleen zo jammer dat het onmogelijk was om bij hem te komen....

Zo dichtbij, maar zo ver weg......

Aan het einde van deze weg was een toiletgelegenheid en Marieke besloot om daar gebruik van te maken. Dochterlief en ik liepen door en omdat de weg breder werd en er dus meer ruimte kwam, deden we een poging om Kenneth en zijn dochter bij te halen. Dat lukte..... De dames liepen gezellig kletsend voor ons uit en Kenneth en ik maakten ook een gezellig praatje. Onze wegen scheidden weer bij Dokter Pain. Niet dat we daar lang bleven, na een dikke knuffel van Dokter pain gingen we weer verder, op naar Weurt, naar mijn zusje.

Hoewel het nu wel weer droog was, voelde ik langzaamaan schuurplekken van de natte sokken ontstaan op mijn hielen. Niet zo erg dat er direct iets aan gedaan moest worden, maar ik wist al wel dat ik morgen en overmorgen maar preventief zou gaan tapen, dit soort schuurplekken zijn weleens eerder flinke blaren geworden. Ook Dochterlief voelde allerlei plekken en plekjes ontstaan op haar voeten, maar ook zij wilde er niets meer aan doen, ze was bang dat ze haar schoenen niet meer fatsoenlijk aankreeg als ze ze uitdeed. Gelukkig was het niet zo heel ver meer naar De Wedren, dus dit zouden we wel redden.

Na een stop bij mijn zusje, die ons een slok cola-beerenburg aanbood en een pak Tucjes (beide geaccepteerd) gingen we weer verder voor de laatste 6 kilometer. Eerst door Weurt, waar dit jaar voor het eerst een Via Flamingo in het leven was geroepen. Hier hoorden we natuurlijk ook weer 'Baila de Gasolina' de eindstand horen jullie straks.

De Via Flamingo was erg gezellig en na het oversteken van de sluizen bij Weurt ging het richting het Waterkwartier, waar we ook weer volop genoten. De Waalkade vinden wij wat minder gezellig, al was daar, volgens mij voor het eerst, ook al wat ze zien van het roze feest dat ons nog te wachten stond in de Hertogstraat en op het Faberplein.

Mislukte foto, ze liep ineens weg......

Vanaf de Voerweg was het een groot feest, juichende mensen, zingen, swingen en zwaaien en vertier. Op het Faberplein was het even janken toen 'You'll never walk alone' werd gedraaid en toen waren we weer op De Wedren....

Na het afmelden deden we weer de grote wisseltruck, schoenen uit en slippers aan en dan door naar de fiets.

De eindstand vandaag van 'Baila de Gasolina' is 19 keer, we hebben dit nummer vandaag 19 keer gehoord.

Nog een klein baalmomentje, toen ik klaar was met douchen regende het keihard, dat vond ik mooi STOM!!!!

Na het eten was het weer tijd voor tassen bijvullen en voeten afplakken, en nu dus ook die van mijzelf om te voorkomen dat de schuurplekken blaren werden. Ik had er een beste klus aan....

En die arme Knabbel ook..... Tot morgen, op naar de zeven heuvelen!!!!!

N4D, de dag van Elst

Vanmorgen om 3 uur ging de wekker voor de eerste keer, de Wandelkerel mag om 4 uur starten en hij wil proberen om ook rond die tijd op De Wedren te zijn. Dankzij Cobie hoeft hij niet in de rij te staan, dus hij kan lekker vlot starten, maar dan moet hij natuurlijk wel op tijd zijn bed uit. Dochterlief en ik draaiden ons nog een keer om, maar een uur later moesten wij er ook aan geloven, om 4 uur ging onze wekker....

De koffie was gezet door de Wandelkerel en dat is niet alleen voor Dochterlief goed, maar ook voor mij, want als Dochterlief geen koffie heeft gehad bij het opstaan, is ze stikchagrijnig en daar heb ik op de hele vroege ochtend geen zin in.

Mooi op tijd fietsten we richting De Wedren, waar we zonder problemen onze fietsen parkeerden en vervolgens aansloten in de rij voor de start. Er was genoeg gezelligheid, we werden geëntertaind en met een minuut of 20 waren we door de start, we konden beginnen.....

We slingeren de eerste anderhalve kilometer door Nijmegen en dan zijn we bij de Waalbrug, voor mij het punt waar de N4D echt begint. Voor Dochterlief is het de eerste keer dat ze de Waalbrug lopend oversteekt, tijdens haar eerste deelname werd de dinsdag afgelast. Ook zij vindt dit een mooi moment. Als ik vertel dat de boot van de brandweer ook elk jaar vlakbij de brug in de Waal ligt, voelt zij ook de magie van dit moment, het feit dat de N4D toch wel echt iets bijzonders is.

Rustig keuvelend maken we onze kilometers. Genieten van de Lentse Warande, langs het monument van de Oversteek, de dijk naar Oosterhout en dan op naar onze eerste rustpost bij de SWD. Het was gezellig op de route en we kletsten her en der met medewandelaars, zongen mee met de liedjes die de toeschouwers lieten horen en voor we het wisten, hadden we er een kilometer of 10 opzitten en konden we ons melden voor de verzorging.

We gingen gelijk even naar het toilet, en daarna zorgde Dochterlief voor een bakkie en zocht ik een -plekje om te zitten. En zo zaten we even later heerlijk aan een bakkie en natuurlijk namen we ook iets te eten. We werden gespot door bekenden en even later zagen we een foto van onszelf in de W4W-appgroep. We zijn ook nergens veilig.....😉

De Wandelkerel was ondertussen al vele kilometers verderop. We ontvingen af en toe een berichtje van hem of ik werd op de hoogte gehouden van zijn vorderingen in de W4W-appgroep. Hij kan ook niets stiekem doen tijdens de N4D!!!!

Vanaf hier gingen we op weg naar Elst, daar stonden twee contactmomenten gepland. Anita stond hier in de PostNL-rustpost en Jannie had hier haar aanmoedigingsplek. Beide dames zijn oud-4Daagse en beide hebben ze door een blessure de wandelschoenen aan de wilgen moeten hangen, maar de aantrekkingskracht van het fenomeen 4Daagse blijft en dus hebben ze beide een andere invulling gegeven aan dit gebeuren. Voor ons een mooi punt om naar uit te kijken.

Na de rust ging het richting Valburg, maar voor we daar waren hadden we nog wel wat kilometers te gaan. En tijdens die kilometers besefte ik maar weer eens hoeveel herinneringen er al liggen op dit parcours. Er was 'de bocht' van Trudy, zij stond altijd in Slijk-Ewijk (ook wel Slicky-Wicky genoemd, kwam ik deze N4D achter) in een bocht in de weg. De Wandelkerel kreeg daar altijd bergen spekkies, terwijl ik de Napoleon bonbon (zwart-wit) prefereerde. Daarnaast was er altijd een positief woord en bij vertrek toch nog snel een laatste snoeperij voor onderweg..... Voor Dochterlief, die voor het eerst de dinsdag van de N4D liep, was alles nieuw en dus deelde ik dit soort herinneringen met haar.

Een stukje verderop was de militaire rustplaats en daar tegenover stond het corps mariniers en bijna alle stoelen en banken waren vrij. Voor Dochterlief een mooie gelegenheid om even te gaan zitten om haar sok goed te doen, die zat dubbel bij haar hiel.

We hadden dit oponthoud nog maar een paar honderd meter achter ons gelaten toen we alweer besloten om het wandelen even te onderbreken, we konden een kaarsje aansteken in een speciaal daarvoor geplaatste tent. Het initiatief ging uit van Stadsklooster Mariken en we wilden graag gebruik maken van dit moment. Even een momentje van bezinning tijdens de gekte van de 4Daagse.

Jammer is het dan wel, dat degene die bij tafel staat, nog voor je jouw kaarsje kan branden, vraagt of je wel betaald hebt. Dat neemt toch een deel van het gevoel van het moment weg. Het overkwam Dochterlief en ik snap dat de vraag er was, ik betaalde voor 2, maar vraag dat dan nadat het kaarsje geplaatst is in plaats van ervoor.... Gelukkig liet Dochterlief het moment niet helemaal verpesten door deze vraag, maar het deed toch wel iets.

Even later staken we de A15 en Betuwelijn over en weer kwam er een herinnering bij mij boven. Het eerste jaar dat Hilly meeliep vertelde ik dat ik in al die jaren twee keer een trein had gezien op de Betuwelijn. Het jaar dat zij meeliep zagen we zowel op heen- als op de terugweg een trein op deze lijn, het is soms alsof de duvel ermee speelt....

In Valburg hadden we onze eerste controle en na de knip in onze kaart maakten we vaart richting Elst. We kletsten lekker, genoten van het zonnetje, maakten een praatje met medewandelaars en genoten van de toeschouwers, voor we het wisten waren we in Elst. Daar was onze eerste stop bij Anita, gelukkig was het niet zo druk, dus er was tijd voor een praatje en een foto. Natuurlijk was de Wandelkerel ook bij haar geweest, al was dat alweer een paar uur geleden..... En een kwartiertje later waren we ook bij Jannie, weer een fotomomentje!

Na een gezellig, maar kort, praatje met Jannie gingen we weer verder richting het feestgedruis van Elst. Het centrum van Elst was weer een feestje en zingend en dansend genoten we van Dorpsstraat van Elsten ook het jaarlijkse feestje in de Dauw en de Regenboog kon op onze onverdeelde aandacht rekenen. Mijn idee was om daarna door te lopen naar de Rijkerswoerdse Plassen, maar Dochterlief wilde net daarvoor even haar voeten ontlasten. We streken dus even neer, in de schaduw, in de berm. Toen wij daar zaten werd duidelijk dat ze niet de enige was die de voeten even wilde ontlasten....

Nu we toch zaten, aten we ook even iets en gingen de schoenen ook even uit, lekker man. Helaas was er geen toiletgelegenheid, dus dat moesten we alsnog even bij de Rijkerswoerdse Plassen doen. Bij de EHBO-post daar was Truus aanwezig als blarenprikster. Net voor we daar aankwamen, had ze aangegeven dat ze langs de weg stond, omdat ze pauze had, maar toen we daar waren, was haar pauze voorbij, helaas hebben we haar dus gemist.

Bij de Rijkerswoerdse Plassen is ook de splitsing tussen de 40 en de 50 kilometer en omdat de samenkomst van de 40 en de 50 kilometer voor ons, 40-ers, slechts een klein stukje verder is, stuurden we de Wandelkerel een berichtje of hij toevallig in de buurt van de samenkomst was. Nou, dat was hij een soort van, alleen al ruim een kilometer daar voorbij, hij had dus de turbo weer eens aanstaan. Geen ontmoeting onderweg dus vandaag.

We zwaaiden naar de auto's en vrachtwagens toen we de A325 overstaken en natuurlijk genoten we van het getoeter van de chauffeurs. We besloten om door te lopen naar de eerstvolgende rustpost van de SWD, ergens langs de Sillestraat, parallel aan de A325. Daar vonden we het tijd voor een kop soep en een blikje cola. Kleine pech voor mij, de Dixie daar was niet geleverd, niet dat ik direct hoge nood had, maar het was niet druk, dus ik had niet lang hoeven wachten. Nou ja, gelukkig was er wel soep en cola en, niet onbelangrijk, een zitplaats. We zaten lekker aan de soep toen er nog een gevalletje pech was, het begon te regenen. Niet, zoals al een paar keer eerder vandaag, wat druppels, nee echte regen. Snel de regenjassen erbij gepakt, want we zaten buiten omdat de tent al helemaal volzat, het werd dus een natte pauze, de soepbekers waren bijna weer vol toen de bui stopte....

Het enthousiasme spat er vanaf.....😜

Gelukkig was het snel weer droog, we konden zonder regenjas weer verder. Een klein stukje verder was een toiletgelegenheid van de organisatie, maar ook daar was de rij vrij lang, we besloten om maar door te lopen tot de KWBN-post. Eenmaal daar moest ik echt wel heel nodig plassen, Dochterlief moest niet, dus toen Dochterlief een plekje had gevonden om te zitten, besloot ik om mijn plastuit mee te nemen richting de toiletten.

Het voelde echt even heel raar om de rij met dames voorbij te lopen om te kijken of er een plekje vrij was bij de plaskruizen, zeker toen een van de dames zij dat zij ook allemaal gewoon in de rij stonden voor het toilet. Ik stak alleen maar mijn hand met de plastuit omhoog en liep door. Bij de plaskruizen waren meerdere plekken vrij en hoewel het even 'raar' was om daar te gaan staan, was ik al snel over mijn gène heen toen ik terugdacht aan de lange rij. Binnen 5 minuten stond ik, met een schone plastuit en gewassen handen, weer buiten het toiletdeel van de KWBN-post.

Onderweg naar Dochterlief scoorde ik voor ons beiden nog een bakkie yoghurt en nadat we die hadden verorberd, verlieten we de post weer. Op weg naar buiten kregen we nog een flesje drinken mee, we konden er dus weer even tegen.

Vanaf de KWBN-post ging het naar Bemmel, waar we net voor het centrum vast kwamen te staan, geen doorkomen aan bij dezelfde rotonde als waar ik vorig jaar met Ate vaststond. Toen we eenmaal de rotonde voorbij waren, was het feest, zingen, swingen en zwaaien. Ik wees Dochterlief op het kasteel in Bemmel, zodat zij niet, net als ik, er pas na jaaaren achter zou komen dat er daar een kasteel staat. Bijzonder was ook de man van 99 jaar, oud-4Daagseloper die vanaf een balkon naar ons, wandelaars, aan het zwaaien was.

Opstopping voor de rotonde in Bemmel....

Na Bemmel stond onze grote vriend Dokter Pain op ons te wachten. Nou ja, niet alleen op ons, maar we waren natuurlijk van harte welkom. Omdat Dochterlief 's ochtends problemen had gehad met haar rugzak, liet ze haar schouder even door hem masseren, haar gezicht spreekt boekdelen!!!!

Maar met een stuk minder pijnlijke schouder kon ze weer verder. Overigens was de Wandelkerel ook hier al uren geleden geweest, hij zou ondertussen al wel zo ongeveer binnen zijn. Wij hadden nog een paar kilometer te gaan, maar voor we aan die laatste kilometers zouden beginnen, maakten we nog een laatste pitstop bij de militaire rustplaats vlak na de tent van Dokter Pain.

Toen we het terrein weer verlieten troffen we Tina en met zijn drieën vertrokken we voor de laatste loodjes, op naar Lent en de Via Begonia. Tina startte alvast met bierbedelen en dat ging haar goed af. Dochterlief bespoot om het bierbedelen nog maar even te laten, vrijdag vond ze vroeg genoeg. Ik bedel sowieso niet naar bier, ik ben niet echt een bierliefhebber. Maar Tina bracht wel het nodige vertier en de nodige afleiding mee, gezellig zo.....

Bij het verlaten van Lent liepen we vast in het tunneltje onder de N325 door. We hoorden dat er iemand in of net na het tunneltje onwel was geworden en dat er net een ambulance was vertrokken. Ja, dan is het logisch dat er een opstopping ontstaat. We sloten rustig aan, al waren we wel blij dat we in het tunneltje en dus in de schaduw kwamen. Er waren ook wandelaars die om het tunneltje heen gingen en die dus 'gewoon' de N325 overstaken. Gelukkig was er iemand van de organisatie in de buurt die snel ingreep, want dat was echt levensgevaarlijk.

Na het tunneltje kwamen we al snel weer op de Waalbrug, waar de Disko Boy ons weer stond op te wachten. Ook hij is langzaamaan een icoon van de 4Daagse aan het worden. Het leek erop dat er in de verte een regenbui hing, maar gelukkig wisten wij droog De Wedren te bereiken.

Die Wedren bereikten we natuurlijk pas nadat we over het Faberplein waren gekomen en man wat was het weer een feestje daar!!!

Na het afmelden en het in ontvangst nemen van de startkaart voor morgen, was het tijd voor een van de mooiste momenten van de dag, de wandelschoenen verruilen voor slippers, man wat genieten de voeten van dat moment!!!

Terug op camping bleek de Wandelkerel een blaar op zijn hiel te hebben. Hij had er de hele dag geen last van gehad tot hij De Wedren opliep, toen knapte de blaar in zijn schoen en dat is absoluut geen prettig gevoel. Ik verzorgde de blaar, zodat ik na het eten de voeten weer kon afplakken.

Na het eten verdeelden we de taken, flessen en waterzakken vullen, voedselvoorraad nakijken, water koken en koffie klaarzetten en dus voeten tapen. Om 20.30 uur deed ik het licht uit. Morgen een nieuwe wandeldag.