Het kan verkeren, alweer... Want laten we eerlijk zijn, normaal gesproken malen zorgverlenende molens langzaam, maar nu ging het ineens razendsnel. Gister rond half een kreeg ik een appje van Manlief: "Kun je bellen, ik heb nieuws." Toen ik hem even later belde, kreeg ik te horen dat hij vandaag al naar Beatrixoord in Haren zou gaan. Superfijn natuurlijk, maar voor mij leverde dat ook weer stress op, want ik moest op mijn werk plots het een en ander gaan regelen. Gelukkig krijg ik ook nu weer alle medewerking om met Manlief mee te gaan, wat ben ik toch blij met een werkgever die mij deze vrijheid geeft. En natuurlijk werkt dat ook andersom, als er wat is, ben ik er natuurlijk ook...
Nou ja, vanmorgen zat ik dus mooi op tijd klaar om richting Haren te rijden. Tas met schone kleiding voor Manlief ingepakt, voor de zekerheid ook laptop en wat werkgerelateerd materiaal ingepakt in een andere tas, beker thee voor onderweg, ik was er klaar voor. Helaas gaat het nooit zoals gepland, waar de twee vorige keren de ambulancemedewerkers veel eerder dan gepland bij het bed van Manlief stonden, lieten ze nu op zich wachten. De planning was dat hij om 9.00 uur zou worden opgehaald, het werd 10.30 uur voor ik een appje van Manlief kreeg dat de ambulancedienst bij zijn bed stond. Ik zal heel eerlijk zijn, de frustratie vierde toen bij mij hoogtij, ik had nog ik weet niet hoeveel werkdingen kunnen doen in die tijd, maar ja, daar begin je niet als je weet dat je elk moment in de auto moet stappen.
En voordat iedereen begint te roepen, ik weet dat ik nergens ben zonder ambulancedienst en zonder alle zeer betrokken zorgmedewerkers, maar dat neemt niet weg dat de gang van zaken, zonder afbreuk te willen doen alle betrokkenheid, voor mij soms f.cking frustrerend is. Nou, dit ben ik weer even kwijt.....
Uiteindelijk reed ik in alle rust richting Haren. Ik kwam daar net voor Manlief aan. Niks mee mis mee, ik kon alvast allerlei gegevens doorgeven bij de baliemedewerkster. Toen ik daar een minuut of 5 stond, kwam Manlief binnen. Hij werd doorgereden naar de intakekamer, terwijl ik de laatste administratieve dingen afhandelde. En toen ik kon ik hem eindelijk weer een kus geven en even knuffelen.
Omdat we veel later dan gepland waren aangekomen, kreeg Manlief eerst een lunch. Dat was ook gelijk het laatste rustmoment....
De rest van de dag bestond uit gesprekken, onderzoeken, gesprekken, onderzoeken, gesprekken, onderzoeken, gesprekken, gesprekken, gesprekken, onderzoeken, onderzoeken, man, man, man, het hield niet op. Natuurlijk kenden we dit van de afgelopen dagen en van eerdere opnames van Manlief, maar ik was vergeten hoe intensief de opname in een revalidatiekliniek is. Op zich is dat dan weer positief.....
Uiteindelijk ging rond half 6 weer richting huis en eenmaal thuis merkte ik het allergrootste verschil met de periode 2011-2012, de schatjes zijn ondertussen jonge volwassenen met (een door omstandigheden) groot ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel en dus stond het avondeten klaar, hadden ze de nodige huishoudelijke klusjes gedaan en kreeg ik een enorme dikke knuffel van beide, omdat ze beseffen dat dat was wat ik nodig had. Ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat ik zo blij ben met ze, zo ontzettend trots ben op ze, wat een verantwoordelijkheid nemen deze twee weer op zich.....
Ondertussen heb ik mijn blogs van december 2011 terug zitten lezen. En ja, ik heb daarbij zitten huilen, maar ook zitten lachen. De situatie is vergelijkbaar en de reacties ook. Gelukkig zijn we ondanks alles nog steeds dezelfde personen, met dezelfde liefde voor elkaar, door de wind door de regen, maar gelukkig herinneren wij ons vooral de liefde, de liefde voor elkaar, ondanks of misschien wel juist dankzij de achtbaan waarin ons leven zich afspeelt.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten