Alle bagage van de schatjes en mij, minus de boodschappen en de wandelschoenen.
Valt wel mee toch?
Na een reis van zo'n twee uur kwamen we aan in Egmond. Met zijn vieren was het maar even werk om alle spullen het huisje in te sjouwen en alles een plekje te geven. Hierbij hielden we natuurlijk wel rekening met onze huisgenoten Aike en Jacqueline, die later zouden arriveren. Ik zou een grote pan linzensoep maken en toen ik daar mee bezig was, arriveerde Aike. Na een hartelijke begroeting, we hadden elkaar sinds de Tocht om de Noord niet meer live gezien, gaf zij ook al haar spullen een plekje. Ondertussen stond de soep te pruttelen, hadden de schatjes het noodzakelijke huiswerk gedaan en Mams iets te drinken ingeschonken. Na een eerste slok belde Jacqueline dat ook zij gearriveerd was en toen ook de spullen van Jacqueline een plekje hadden gekregen, was het etenstijd.
In eerste instantie leek het erop dat er veel te veel soep was, maar uiteindelijk bleef er welgeteld één kom soep over. Samen met het afbakbrood vormde de soep we een heerlijke maaltijd. We zaten nog gezellig na te tafelen toen Aike een appje kreeg met de vraag of we de koffie klaar hadden. Nou, die waren we net aan het zetten en Carola, Tina en Carla kwamen op de lucht af en deden een bakkie mee. Dit bakkie kreeg gezelschap van een stuk appeltaart en terwijl er druk werd gekletst werden de koffie en de appeltaart soldaat gemaakt. Daarna was er nog tijd voor een glaasje fris en toen werd het toch echt bedtijd. Ons bezoek vertrok naar hun eigen onderkomen en wij zochten ons eigen bed op. De schatjes sliepen al snel, maar Mams en ik hadden elkaar al een poos niet echt gesproken, dus wij hadden het één en ander bij te kletsen. In de slaapkamer naast ons hoorden we Aike en Jacqueline ook kletsen en dat gaf zo'n heerlijk schoolreisjesgevoel. Maar na anderhalf uur werd het toch echt tijd om te gaan slapen, tenslotte werden we vroeg in de sporthal verwacht.
Het beddengoed van Mams en mij, zeer kleurrijk!!!
Na een onrustige nacht begint de dag rond half 7 als Aike onder de douche stapt. Van de volwassenen heeft niemand echt goed geslapen, maar de Wandelkerel en Dochterlief zijn nog in diepe slaap als ik ze tegen 7 uur wakker maak. We verwachtten dat het gebruik van de badkamer problemen op zou leveren, maar eigenlijk verloopt dat heel soepel, de beperkte ruimte in de keuken is een groter probleem. Maar uiteindelijk lossen we dat met elkaar erg soepel op. Tegen half 8 krijg ik een appje van Martin. Hij verblijft ook op het Roompotpark en vraagt hoever wij zijn. Nou bijna klaar, minuut of 20 nog. Hij besluit om bij ons aan te sluiten en vraagt of hij welkom is, zelfs als hij vieze schoenen heeft. Natuurlijk is hij welkom. Wel beloof ik hem een bezem als hij de te veel modder achterlaat op de vloer. Even later komt Martin binnen op zijn sokken, hij heeft geen zin in de bezem. Met zijn zevenen vertrekken we naar de sporthal, op weg naar een dag heerlijk buiten spelen!!!
Als we bij de sporthal aankomen, gaat de grote meute net weg. Wij nemen nog even de tijd en wachten op de wandelvrienden uit den lande. De tijd wordt dit jaar besteed om te zoeken naar onze namen, die op een groot spandoek zijn verwerkt. Gelukkig staan ze op alfabetische volgorde, dat zoekt toch een stuk makkelijker.
Ondertussen druppelen de deelnemers aan de reünie binnen en de begroetingen, kussen en knuffels worden enthousiast uitgewisseld. Tegen 9 uur is iedereen er en gaan we van start. Nou ja, nadat er buiten een groepsfoto is gemaakt. Na een klein stukje Egmond gaan we het strand op. Sommigen maken nog een kleine omweg om een cache te scoren, maar dat hindert niet. Genoeg mensen om mee te kletsen, alleen lopen is vandaag niet nodig. het mag natuurlijk wel, want dat is het mooie aan deze groep. We zijn samen op pad, maar er heerst een grote mate van vrijheid, bij de rusten zoeken we elkaar op, tellen we schaapjes en delen we koek en zopie en tussen de rusten door is er tijd om met een ieder bij te kletsen, of niet.
Op het strand is het genieten. We kunnen op het harde zand lopen, het is niet te koud, ik heb mijn muts niet nodig, en het uitzicht is mooi. De kilometers schieten onder onze voeten door, voor we het weten zijn we bij de eerste rustpost. Tijd voor een stempel, een bakkie en de eierkoeken van Jannie.
We blijven niet al te lang rusten, want het is zeker nog niet warm. Dat komt ook omdat de zon nog niet boven de duinen uitkomt en we dus in de schaduw lopen. Gelukkig komt vlak na de rust de zon wel boven de duinen uit en wordt het alleen maar aangenamer om te wandelen.
Net voor de tweede rust ontstaat er een fotomoment, waar diverse leden van het gezelschap gebruik van maken. Er wordt volop gesprongen.
Na deze onderbreking lopen we door naar de tweede rust, waar ik gebruik maak van de sanitaire voorzieningen. Daarna haal ik een stempel en tref ik Martin en de schatjes, die mij vertellen dat de rest al naar het uitkijkpunt bovenop het duin is gelopen. En daar treffen we de rest van het gezelschap en zorgt Ruud voor een drankje en Jacqueline voor hapje. Het valt niet mee dat wandelen.
Voor de schatjes heb ik warme chocolademelk geregeld, die de wandelkerel in zijn tas heeft zitten. Hij zorgt er dan ook voor dat zijn zusje en hijzelf worden voorzien van een beker warme chocolademelk.
We genieten volop van het uitzicht en het zonnetje en dan is het toch weer tijd om verder te gaan. Tja, en als je eerst omhoog gaat, moet je daarna ook weer naar beneden. Omdat Dochterlief haar beker in een plastic zakje wil, zijn wij tweeën de laatste twee personen van onze groep die vanaf het uitzichtpunt vertrekken. De Wandelkerel wacht in eerste instantie op ons, maar eenmaal beneden gaat sluit hij aan bij de rest van de groep en loop ik samen met Dochterlief verder.
Dat is niet helemaal toevallig, want ik zie dat haar iets dwars zit. En ik weet wat haar dwars zit. Afgelopen week is de moeder van één van haar vriendinnen plotseling overleden en daar heeft ze het moeilijk mee. Het probleem met Dochterlief is dat ze altijd denkt dat ze alles alleen moet oplossen en dus loopt ze al dagen te tobben en te malen. En uit ervaring weet ik dat wandelen een prima manier is om verder te tobben, tot alles eruit moet. En dat moment komt. Eerst geeft ze aan dat ze even wil zitten omdat ze moe is, maar dan komen de tranen.
Eindelijk geeft ze toe aan alle emoties die de afgelopen week door haar heen hebben geraasd en geeft ze toe dat dit overlijden voor haar toch ook wel heel confronterend is. We hebben toch ook een periode gevreesd voor het leven van haar vader en ze vindt dat ze, ondanks de beperkingen van haar vader, enorm boft dat hij er nog steeds is. En daarnaast is natuurlijk gewoon heel verdrietig omdat haar vriendin vanaf nu haar moeder moet missen.
Ik sla mijn armen om haar heen en wacht tot ze uitgehuild is. Als ze weer is bijgekomen gaan we verder. Een paar honderd meter verderop, net na een bocht, staat een deel van het gezelschap op ons te wachten. Ik leg kort uit wat er is gebeurd en Dochterlief krijgt heel veel lieve woorden te horen. Daar knapt ze van op. Als we dan even later ook nog in Bergen aan zee komen, waar we een horecagelegenheid binnengaan voor de lunch, knapt ze nog meer op. Wandelen en huilen krijg je trek van.
Het serveren van de lunch gaat niet helemaal van een leien dakkie. Enkelen van ons krijgen eerst iets anders dan ze besteld hebben, maar één persoon heeft wel erg veel pech. Pas de vijfde keer dat er wat geserveerd wordt, is het het goede gerecht. We vertrekken groepsgewijs weer en mogen nu de duinen weer in. In dit deel van het duingebied lopen runderen en Konikspaarden en we hopen dus dat we er een paar tegenkomen. Deze wens komt deels uit. Paarden zien we wel, runderen niet.
Het aftellen op de bordjes is begonnen en het gaat Dochterlief niet snel genoeg. Gelukkig is er voor de finish nog een rust en daar heeft de voorhoede al een plekje voor ons vrijgehouden. Ook komt de glühwein op tafel. Onder muzikale begeleiding van de boerenkapel nuttigen we een hapje en een drankje voor we aan de laatste kilometers beginnen.
Na deze laatste rust volgt een pittig stukje met klimmen en dalen voor we weer enigszins relaxed verder kunnen wandelen. Aike, Carola en Jacqueline maken nog een klein ommetje op zoek naar een cache en ik strik de veter van Dochterlief, omdat ze het niet ziet zitten om dat zelf te doen. Na een laatste klim zien we de sporthal liggen. Dochterlief is blij dat het eindpunt in zicht is en zoekt nog even steun bij haar grote broer.
Hierna was het nog een keer dalen en toen bereikten we de finish. Dochterlief en de Wandelkerel liepen gelijk door richting het huisje om te douchen. Wij vertrokken vlak daarna ook richting huisje en douche.
Na het douchen was het tijd om naar de Italiaan te gaan, waar we met een groot deel van het wandelgezelschap van vandaag, aangevuld met enkele partners, gingen eten. Na afloop liepen we weer terug naar het huisje, waar we nog een bakkie namen en toen maar naar bed gingen. Morgen mogen we tenslotte nog een dag buiten spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten