De tegenslag was deze keer mijn krakende knie. Ik heb een aantal dagen amper kunnen lopen, maar al vrij snel waren de dagelijkse dingen geen groot probleem meer. Kleine stukjes lopen, de boodschappen doen en de trap op en af gingen al snel weer goed. Wel moest ik dan opletten dat ik niet te snel wilde of te grote stappen nam, maar de dagelijkse praktijk ging prima.
Het wandelen behoorde nog niet tot de mogelijkheden en ik was dan ook bang dat ik dit erg zou gaan missen. En nu komt het inzicht. Want het viel wel mee met het missen van het wandelen. Ik pakte andere hobby's weer op. Ik had de tijd om rustig een boek te lezen, uitgebreid te koken, veel te handwerken en te genieten van mijn huisgenoten. Het niet wandelen gaf rust.
En als er rust is, kun je nadenken. En ik vroeg mij dus af waarom ik die rust niet wat vaker nam. En toen kwam ik tot het besef dat je brein soms rare dingen met je doet. Jaren lang heb ik niet veel kunnen wandelen, omdat Manlief na zijn ziekte de eerste jaren niet kon auto rijden. Op zaterdag moest ik vaak ergens op de dag een ritje doen om een sportend kind weg te brengen of op te halen. Als ik tijdens het sportseizoen wilde wandelen moest ik altijd anderen daarvoor vragen en dat wilde ik zeker niet te vaak doen. Toen manlief dus zijn rijbewijs haalde, had ik weer de vrijheid om te gaan wandelen.
En in mijn brein is die vrijheid verworden tot een soort moeten. Want nu kon ik eindelijk wandelen, dus moest ik dat dan ook maar doen. En zo ontnam ik mijzelf ook weer een stukje vrijheid. Namelijk de vrijheid om te kiezen. Te kiezen voor de hobby waar ik op dat moment zin in heb. Jeetje, wat heb ik mijzelf aangedaan.
En tegelijkertijd ben ik tot de conclusie gekomen dat vrijheid een heleboel verantwoordelijkheid geeft. En nu maar hopen dat ik de komende tijd leer om beter met mijn vrijheid om te gaan. Want natuurlijk wil ik wandelen, maar nu zonder mijn andere hobby's uit het oog te verliezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten