We bezoeken het toilet, kletsen met die ene aanwezige Nederlander die niet tot ons gezelschap behoort, ik probeer een broodje weg te werken en voor we het doorhebben mogen we starten.
In een lange optocht lopen we over een smal paadje richting een brug. Eenmaal de brug over mogen we direct flink klimmen door het dorp. In tegengestelde richting boven ons zien we de voorste wandelaars lopen. Als wij op dat punt zijn, blijkt er een behoorlijke opstopping te zijn. We moeten van een brede weg een smal paadje op en dat kan niet met zijn allen tegelijk. Het paadje is het wachten wel waard, langs rotspartijen aan de rechterhand en een afgrond aan de linkerhand en overal bomen. Wat mooi.
Ondertussen dunt het peloton wat uit en dat loopt toch een stuk prettiger dan in de dichte massa. We volgen dit pad en uiteindelijk komen we uit bij een stuwmeer. We hebben een prachtig uitzicht over het meer en ik neem even een fotomomentje. (En achteraf leen ik ook nog wat foto's.......)
Volgens de stempelkaart die we hadden gekregen zou de eerste rust vandaag op ruim vijf km zijn, maar voor mijn gevoel had ik die afstand al afgelegd, terwijl er nog nergens een rust te bekennen was. Tijd dus om even de GPS te checken! En daar stond inderdaad op dat we al ruim zes km hadden afgelegd. Met mijn gevoel was dus niets mis, maar waar die rust nu bleef?
Ik moest even de knop omzetten voor ik weer kon genieten van de omgeving. niet omdat ik al moe was, maar omdat je er rekening mee houdt dat je kan rusten op een bepaald moment en als dat verandert moet je even schakelen. We liepen op een breed zandpad boven het stuwmeer en we hadden dus een prachtig uitzicht. Ondertussen herhaalde de situatie van gisteren zich, de Wandelkerel ver voor me, Wandelmams een stukje achter me en bij de rust weer bij elkaar. O ja, de rust. Eindelijk waren we daar. Helaas was het erg druk en moesten we in de rij voor de stempel, in de rij voor het drinken, in de rij voor het fruit (bananen helaas op) en in de rij voor het brood. Dat duurde al snel twintig minuten. En toen konden we even zitten op de rand van een brug. Van de groep van negen besloten er vier om hier te stoppen. Nou ja, niet helemaal te stoppen, ze wilden zich naar de laatste rust laten brengen om vervolgens de laatste etappe te lopen.
Vijf vrouw sterk vertrokken voor de tweede etappe van de dag. De Wandelkerel had gevraagd hoe ver de volgende rust was, omdat het de eerste keer ook niet klopte, en volgens de stempelaars zou die op zo'n elf km zitten. In de bergen dus ruim twee uur wandelen voor de boeg. Na een heel klein stukje vlak, gingen we al snel weer flink omhoog. Voor mij zag ik C en de Wandelkerel verdwijnen, achter mij liep Wandelmams. T was iets eerder vertrokken en liep nog iets verder vooruit. Mams vroeg of ik even wilde wachten, de slang van haar waterreservoir zat niet goed en er kwam dus geen water uit. Ik wist het euvel te verhelpen en rustig gingen we weer verder. De Wandelkerel en C waren al ver vooruit en de afstand tussen Wandelmams en mij nam langzaam weer toe.
We bleven stijgen en stijgen en stijgen. Ik liep "alleen" met voor en achter mij her en der wandelaars en natuurlijk af en toe in het gezelschap van één van de mountainbikers die iedere wandelaar goed in de gaten hielden. Net voor de top haalde ik T in, we maakten een kort praatje, maar ik liep zo lekker dat ik snel weer in mijn eigen tempo door ging. Net na de top kwam een lastig stukje. Een smal, modderig paadje met hoogteverschillen en obstakels. Ik was blij dat ik die gehad had, want ik gleed toch twee keer weg. Aan het einde van het paadje trof ik c op een bankje. Zij had een korte pauze genomen en wilde nog wel even wachten op Wandelmams. En dus ging ik weer verder.
Na al dat stijgen, kwam het dalen, daar had ik op gerekend, want de volgend rust was Rinderstall. En dat dalen vond ik toch een stuk minder leuk dan het stijgen. Veel minder leuk, echt, echt veel, veel minder leuk. Tijdens het dalen had ik het vooral heel druk met het niet meer leuk vinden. Dit was een puur mentale kwestie, want het lichaam hield zich prima. Geen last van blaren, of zelfs maar beginnende blaren, geen vervelende spieren of pijnlijke knie, de rugzak goed afgesteld, dus geen zere schouders of nek, alleen mijn hoofd was dwars. En ik dacht er ook geen moment over om te stoppen, ik vond het alleen niet meer leuk. Tot ik onderaan de berg was en een bordje zag met de mededeling dat het nog één km was tot Waldgaststätte Rinderstall. Toen werd het alweer iets leuker.
Bij Rinderstall zat de Wandelkerel op mij te wachten. Hij was ietwat verbaasd dat ik de eerste was die aankwam, want hij had C verwacht. Ik stempelde, nam iets te drinken en ging bij hem zitten. Ik zat net toen ook Wandelmams, T en C arriveerden. Er werd gevraagd of er nog wandelaars met de bus mee wilden, maar dat wilde niemand. Ik wist nog steeds niet of ik het nog wel leuk vond, maar van die bus wist ik héééééél zeker dat ik dat niet leuk zou vinden. C haalde nog even een lekkernij voor zichzelf, Mams, de Wandelkerel, T en ik gingen weer op pad.
Ook na deze rust mochten we direct weer klimmen. Deze keer zelfs heel spannend klimmen. Boomwortels als treden, tussen de bomen door slingerend, grote en kleine stappen en flink steil omhoog. Hijgend kwamen we boven. Hier hielden we een kleine adempauze voor we weer verder gingen. En weer ging het omhoog, nu via een stukje van de Hexen Stieg. Hier was genoeg te zien en te beleven. Ik liep met de Wandelkerel een stukje voor Wandelmams toen C ons bijhaalde. We stonden regelmatig even stil bij de bijzondere dingen die onderweg te zien waren. En zo ging deze etappe best snel voorbij en bereikten we de laatste rust van deze dag, Königskrug.
Vanaf dit punt moesten we nog twaalf-en-halve km naar de top van de Brocken. De inwendige mens werd verzorgd, we maakten gebruik van de sanitaire voorzieningen en gaven onze voeten even rust in de schaduw op een bankje. En toen was het tijd voor de laatste etappe. De Wandelkerel, Wandelmams en ik wilden met zijn drieën de eindstreep over, dus spraken we af om op elkaar te wachten. Maar eerst nog die ruim twaalf km lopen. We kwamen al snel in een stuk bos, waar de bomen dood en kaal waren. later hoorden we dat ze zijn aangetast door een tor of kever. Ondanks, of misschien wel dankzij, die dode bomen zag de omgeving er bijzonder uit.
We stegen en daalden en stegen en daalden en stegen. Er stonden diverse borden om de richting aan te geven, daar werd ook de Brocken op genoemd, maar er stond nog geen afstand bij. Wel werd een Dreieckiger Pfahl genoemd. Volgens mijn berekeningen zat die ongeveer halverwege de laatste rust en de top van de Brocken. Als daar een schaduwplekje was, wilden we daar even zitten. En net voor de Dreieckiger Pfahl stond ook eindelijk de afstand tot de top van de Brocken.
Bij de Dreieckiger Pfahl was een schaduwplekje en daar zaten we even om ons op te laden voor de laatste deel. C ontdekte dat er een cache in de buurt moest zijn en ze ging op jacht om hem te vinden.
Met zijn drietjes gingen we weer op pad. Vol blijdschap zagen we het volgende bordje waarop stond dat we iets meer dan vier km van de finish waren. Het eind kwam in zicht. Opgelucht liepen we verder. Die opluchting was van korte duur, want even later zagen we de Kolonnenweg liggen en die gaat behoorlijk steil omhoog. Tijd dus om elkaar even los te laten, want ons tempo ligt omhoog te ver uit elkaar om samen prettig te kunnen lopen.
Gestaag klommen we door om boven te ontdekken dat we langs de spoorbaan van de stoomtrein stonden. En er kwam net een stoomtrein aan. Dus even stilstaan om te kijken en toen bleek dat op dit punt de treinen elkaar moeten passeren. De spoorbaan is enkelspoor en bovenaan de Kolonnenweg ligt een stukje dubbelspoor. Een mooi moment om foto's te maken.
Na deze klim volgde een pad langs de spoorbaan. Soms een beetje omhoog, soms een beetje omlaag, maar geen spectaculaire hoogteverschillen. Af en toe kwam er een trein voorbij en in de verte zagen we de top van de Brocken. Zo hoog nog......
Eindelijk, eindelijk kwam er een eind aan het pad langs de spoorbaan en zagen we het verlossende bordje: Brocken, 1 km.......
En wat voor kilometer. Het ging nog even steil omhoog, heel steil.... We waren bijna boven toen we geschreeuw hoorden. Het ontvangstcomité stond op ons te wachten. De Wandelkerel nam Wandelmams en mij bij de hand en met zijn drieën, met de handen in de lucht bereikten we de top van de Brocken. Mams en ik met vochtige ogen, de Wandelkerel vol trots. Als jongste deelnemer en ook nog eens als inwoner van het vlakke Nederland had hij deze tocht volbracht. Natuurlijk waren we allemaal trots. Wel of niet de hele tocht gelopen, het is een prachtige prestatie!!!
We krijgen knuffels en schouderklopjes en we melden ons af. We krijgen de beloning en een treinkaartje voor de terugreis, ook vragen we een stempel voor in ons wandelboekje en dan is er even tijd om te genieten. We hebben nog ruim een uur voor de trein vertrekt.
En dan is het tijd voor de terugreis per trein. We zoeken een plekje bij elkaar en genieten van de reis terug. We zien de Kolonnenweg nog een keer en zijn onder de indruk van het feit dat we die bedwongen hebben.
Het laatste stukje naar Bad Lauterberg rijden we met de bus. Eenmaal daar zijn we dubbel blij dat we de auto's dichtbij hebben kunnen parkeren. Na een korte rit en een snelle douche gaan we eten bij een plaatselijk restaurant en daarna gaan we allemaal lekker naar bed. Morgen nog ontbijten met zijn allen en dan wacht de reis terug naar Nederland.
We hebben een fantastische wandeling gemaakt, in fantastisch gezelschap en in een fantastische omgeving. Absoluut geen spijt dat we die kant op zijn gegaan. Ik zeg ook niet dat ik nooit meer die kant op ga, maar voor nu is het mooi genoeg. De Brocken Aufstieg kunnen we bijschrijven!!! Liana, Carola, Carla, Tina, Jos, Jens en Vivian bedankt!!!!
1 opmerking:
Ik geniet echt bij het lezen van jouw verslag over de Brockenaufstieg. Alles, maar dan ook alles wat je beschrijft heb ik zelf ook bij mijn eerste B.A. ervaren. En een ervaring is het!
Jos.
Een reactie posten