Een achtbaan

Hoewel ik had beloofd dat ik gisteren hier al van me zou laten horen, is dat helaas niet gelukt. Dat lag niet aan mij, maar aan een kapot modem in mijn tijdelijke onderkomen. Daarnaast missen er nog een paar verslagen van december, die hoop ik later nog toe te voegen, maar nu gaat het eerst om het nu. En het nu betekent dat Manlief gisteren is overgeplaatst van het streekziekenhuis naar het AMC.

De reden van zijn overplaatsing is dat er een abces bij zijn rechterlong zit en omdat er al eerder longonderzoek in het AMC is gedaan en omdat Manlief sarcoïdose heeft, is hij beter op zijn plek in het AMC. En wat we allemaal hebben meegemaakt?

Maandagmorgen om 11 uur werd Manlief door de ambulancedienst opgehaald om vervoerd te worden naar Amsterdam. Ik volgde in mijn eigen auto, omdat ik in de buurt van Amsterdam een tijdelijk onderkomen heb gevonden en ik zo onafhankelijk ben. Nog voor één uur waren we op de afdeling, we hadden een zeer voorspoedige reis. Eenmaal op de afdeling begon het grote wachten. En hoewel het al met al best meeviel, lijkt wachten altijd lang te duren. Toen we aankwamen was de verpleging net bezig met de ronde en we moesten dus even wachten tot ze daar mee klaar waren. Manlief kreeg nog een lunch, maar ik niet, dus ik besloot om even naar beneden te lopen om broodjes voor mezelf te halen. Toen ik terugkwam, zat een verpleegster net bij Manlief om alles door te nemen. En terwijl zij daar mee bezig was, kwam ook de zaalarts, met een aantal coassistenten bij Manlief aan het bed. Ineens was het dus een drukte van belang. De zaalarts besprak met ons het verloop vanaf vorige week dinsdag, bekeek de drain, luisterde naar de longen, klopte op de rug van Manlief (zelf ik hoorde duidelijk verschil in het geluid tussen de rechterkant en de linkerkant) en nam alle papieren mee om die te bekijken. De zaalarts is een longarts in opleiding en later op de middag zou hij met zijn supervisor terugkomen om samen zijn bevindingen met ons te bespreken. Ik besloot te wachten tot dat moment.

Rond half vijf kwam de zaalarts in gezelschap van zijn supervisor en een aantal coassistenten weer binnen. Er werd weer geluisterd, geklopt, gevraagd en gevoeld. Wat vooral opviel was dat het slangetje van de drain zo smal was. Manlief legde uit dat het in het ziekenhuis niet was gelukt om een grotere slang in te brengen. Het vlies was heel hard (dit duidt op een ontsteking die er al langer zit) en een grotere slang wilde er niet door. Verder zag alles er netjes uit. Er zou gespoeld gaan worden met een zoutoplossing, zodat daarna medicijnen konden worden ingespoten in een schoon mogelijke omgeving. Daarnaast wilden de artsen een nieuwe longscan, deze zou zo spoedig mogelijk gemaakt worden.

Nadat de artsen waren vertrokken besloot de verpleegster om direct te gaan spoelen. Dat lukte jammer genoeg niet. De zoutoplossing druppelde zeer langzaam naar binnen, terwijl dat normaal gesproken veel sneller gaat. Tijd dus om de arts nog een keer te roepen. Het vermoeden was dat de drain verstopt zat en het doorspuiten van een drain mag alleen door een arts worden gedaan. De arts was er snel en helaas bracht het doorspuiten niet het gewenste effect, maar het liep wel sneller. Ik besloot om nu maar eens te vertrekken. Ik was het zat en wilde naar mijn tijdelijk onderkomen. Ik liet Manlief achter en stapte in de auto. Tja, dat was misschien toch niet zo slim gekozen. Probeer rond half zes Amsterdam maar eens te verlaten. FILE!!!!!

Later dan verwacht, maar wel blij, bereikte ik mijn voorlopige thuishaven. Ik was er nog maar net toen ik een appje kreeg van Manlief. Het doorspoelen was niet gelukt, het vocht ging er wel in, maar kwam er niet uit. En dus had de verpleegster met behulp van een spuitje alle vocht weer terug gezogen. Er moest dus een andere oplossing komen. Maar eerst stond de longscan op de planning. Deze werd om negen uur nog gemaakt. Na afloop liet Manlief weten dat hij weer terug was op zaal en toen was het bedtijd.

Dinsdagmorgen begon met het bericht dat de excursie van Dochterlief niet doorging vanwege de gladheid, zij was voorlopig de eerste twee uur vrij, met uitzicht op een vrije dag. De Wandelkerel was wel vertrokken naar school en kreeg op school te horen dat hij vrij was. En toen kon hij dus weer terug naar huis. Met vallen en opstaan is hij redelijk ongeschonden weer veilig thuisgekomen. Ondertussen kreeg ik ook bericht van Manlief. De poliklinische afspraak met de neuroloog kon gewoon doorgaan en ik werd dus om kwart over elf in het ziekenhuis verwacht. Voor die tijd krijgt Manlief een nieuwe, grotere, drain en zo lijkt  alles weer geregeld. Lijkt, want als ik in het ziekenhuis ben aangekomen, belt Manlief dat de afspraak met de neuroloog is verzet naar later op de dag. Maar ik mag hem wel gezelschap komen houden op de kamer, waar hij, voorzien van een nieuwe drain, weer ligt. En dan begint het wachten weer. Om kwart over één krijgen we te horen dat de neuroloog tussen twee en vier uur komt. Wachten, wachten, wac.... Hé, daar is de neuroloog al. Ruim voor twee uur staat hij voor onze neus. En hij brengt goed nieuws.

Uit alle voorgaande onderzoeken is niets gekomen wat de overstap naar andere medicijnen in de weg staat. Dat betekent dus dat manlief op termijn gaat overstappen van prednison naar azathioprine. Wel kan die overstap pas gemaakt worden als Manlief een week of vier van de antibiotica af is. Dus eerst moet het probleem met zijn longen zijn opgelost. Overigens heeft dit abces volgens de zaalarts weinig tot niets te maken met de sarcoïdose, gewoon dikke, vette pech.

 
Ik besloot om het ziekenhuis een poosje te verlaten. Even tijd voor mezelf, tijd voor een strandwandeling. Heerlijk uitwaaien!!!

Met nieuwe energie vertrok ik weer naar het AMC. Helaas was er weer sprake van pech, want ondanks de nieuwe drain lukte het nog steeds niet om te spoelen. Nog steeds loopt de zoutoplossing wel in de long, maar niet eruit. En dat is niet de bedoeling. Morgen wordt er nog een keer geprobeerd te spoelen, maar als dat niet lukt, dan komt een operatie toch wel steeds dichterbij. Ondanks dit nieuws was Manlief positief en we hadden dan ook een gezellige en relaxte avond samen.

En nu wachten we dus gewoon weer af wat er morgen gaat gebeuren.