Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

woensdag 6 mei 2015

Hoogland4Daagse dag 1, Beilen

Omdat de Wandelkerel de laatste tijd weinig aan wandelen toe is gekomen en omdat ik al ik al vier dagen niet gewandeld had, besloten we om Wandelmams vandaag gezelschap te houden. Zij gaat vier dagen wandelen hier. In Beilen kregen we gezelschap van L en T en met zijn vijven verlieten we de startlocatie.

Maar nog voor we goed en wel op weg waren, stonden we al weer stil. Eerst werd ik en daarna werd Wandelmams geïnterviewd live op de radio bij RTV Drenthe. De verslaggever liep maar een klein stukje mee en stopte toen, zeker geen wandelaar, en dus stonden wij ook even stil. Het fragment vind je hier, even doorspoelen naar 50.50 min. Daar begint het item.



Na dit interview gingen we echt van start. Voor mij was het een test om te zien wat mijn knie zou doen, nu ik andere schoenen aan had. De afgelopen dagen had ik geen last meer van mijn knie, dus ik ging er vanuit dat het echt aan de versleten schoenen lag. De schoenen die ik nu aan had zijn lage schoenen en die zijn perfect voor Nijmegen, maar in het bos vind ik het iets minder. Ik zwik dan toch iets sneller door mijn enkel, zonder steun.

Al snel zag ik ook hier markeringen van het Westerborkpad en ik besefte weer wat een prachtige wandeldagen ik had gehad. Door de markeringen raakten we in gesprek over mijn belevenissen en druk pratend maakten we kilometers.





Nadat we de weg waren overgestoken, moesten we ook een onbewaakte spoorwegovergang oversteken. De organisatie had hier twee heren geposteerd om ongelukken te voorkomen. Een goede zaak. En dus bereikten we veilig de andere kant van het spoor en daar werden we het bos ingestuurd.







Ondertussen deed de zon flink zijn best en begonnen we het best wel warm te krijgen. Gelukkig bereikten we na ruim acht kilometer de rust in Hooghalen en daar haalden we een bakkie en een stempel en deden we ons shirt met lange mouwen uit. Eenmaal weer buiten vroegen we ons af of dat wel verstandig was, want de lucht was flink betrokken en er dreigde regen. Maar met de pas er flink in, kregen we het niet koud.






Ook nu kwamen we weer snel in het bos terecht. En daar lag een grote plas, verborgen door net gestrooide houtsnippers. Pas op het laatste moment zag één van ons dat er een plas was verstopt en zo haalden we gelukkig allemaal met droge voeten de andere kant van de plas.


En toen gebeurde waar ik bang voor was. Ik stapte op een verborgen takje, zwikte door mijn enkel en boem, daar lag ik, languit. Met licht geschaafde knieën en handen en een gedeukt ego werd ik weer overeind geholpen...... De schade leek mee te vallen.


Langs het herdenkingscentrum van voormalig kamp Westerbork, waar een stempelpost was, vervolgden we onze weg. De 30 km zou ook het kamp aan doen, maar wij hielden het vandaag bij 20 km, dus zo ver kwamen wij niet. De lucht bleef dreigend, maar meer dan een paar druppels vielen er niet. Wel werden we verrast door bollenvelden. Na weer een stuk bos, kwamen we op de vlakte. daar waaide het flink en we waren blij dat we een bocht maakten, zodat we de wind iets meer in de rug hadden in plaats van pal tegen. Door dat geworstel met de wind waren we blij dat we bij de tweede rust aankwamen. Even uit de wind en even zitten.











Toen we na de rust weer buiten kwamen, was de temperatuur flink gedaald en zag het er nog dreigender uit. Er werden dus weer shirts met lange mouwen aangedaan en we zorgden dat de poncho's zich voor het grijpen bevonden. En dat was maar goed ook, want na een stief kwartiertje braken de hemelsluizen open. En toen moesten de poncho's snel aan. Voorzien van deze bescherming gingen we weer verder. Het was niet meer mogelijk om met elkaar te praten, maar we bleven wel grotendeels droog.





De bui was hevig, maar duurde slechts een kwartiertje. We lieten de poncho's nog heel even aan om droog te wapperen, maar omdat ook de zon zich snel weer liet zien, duurde het niet lang of ze gingen weer uit. Konden de broeken ook weer droog waaien.

Na deze bui was het nog maar zo'n twee kilometer tot de finish en die twee kilometer waren precies genoeg om met droge kleding weer aan te komen. En zo eindigde een gezellig wandeldag.


 





Geen opmerkingen: