Er kon gekozen worden tussen 15 en 30 km. Wij besloten te gaan voor de 30 km. De 15 km ging van De Lichtmis tot Halfweg en de 30 km ging ook weer terug naar De Lichtmis. Voor vervoer terug zou de SWOS zorgen. Wij mochten in de eerste groep starten, dus om 8.00 uur. Met een sluitingstijd van 18.00 uur mocht die 30 km dus geen problemen opleveren.
Ruim op tijd waren we aanwezig, want de startlocatie was hotel/restaurant De Koperen Hoogte en het was mogelijk om het draaiende restaurant te bezoeken voor we op pad gingen. Na het aanmelden, waar we een routebeschrijving, achtergrond informatie en een "boekje" met waardebonnen kregen, namen we de lift naar boven. Deze lift is van glas en zit aan de buitenkant van de toren. Voor Wandelmams, met haar hoogtevrees, een echte uitdaging. Maar eenmaal boven ging het wel weer en keek ze zelfs met plezier naar buiten, ook al bleef ze op veilige afstand van de glazen buitenwand.
Weer beneden leverden we onze eerste waardebon in om te kunnen genieten van een bakkie koffie/thee en toen we die op hadden werden we naar buiten geroepen omdat het bijna 8 uur was en dus tijd om te vertrekken. Het voordeel van het hebben van de eerste start was ook dat we de officiële opening mochten meemaken. De voorzitter van de SWOS, gehuld in traditionele Staphorster kledij hield een korte toespraak, waarna de burgemeester en een dame in traditionle Staphorster kledij samen het lint doorknipten.
En zo konden we officieel van start. In eerste instantie bleef de startgroep bij elkaar, maar dat duurde niet lang. Wandelmams en ik werden van het begin af aan door een aantal wandelaars aangekeken of we gek waren, omdat we regelmatig een paar seconden stil stonden om foto's te maken. Toch hielden we de groep in eerste instantie prima bij. Tot de eerste bezienswaardigheid. Toen stonden we, met een paar andere wandelaars, stil om prachtige foto's te bekijken. Deze foto's lieten het authentieke en het hedendaagse Staphorst prachtig zien. Toen wij verder liepen zagen we verderop op de Diek de snelle wandelaars voort maken, terwijl wij nog een slinger moesten maken door één van de vele stegen die Staphorst rijk is. Deze stegen zijn de laatste jaren vooral in het nieuws geweest in verband met de postbezorging. Als de stegen openbare weg zouden zijn, moet de postbode de stegen in om post te bezorgen. worden de stegen niet als openbare weg gezien, dan moeten de postbussen "an de Diek" worden geplaatst. Uiteindelijk heeft de Raad van State besloten dat de stegen geen openbare weg zijn. Over het ontstaan van de stegen het volgende.
In het verleden werden de huizen voor de kinderen achter het huis van de ouders geplaatst. Om bij die achterliggende huizen gekomen, werden de opritten verlengd. Deze verlengde opritten worden stegen genoemd. Soms staan er wel vijf huizen achter elkaar en ontstaat er een mini-dorpje achter de boerderij aan de openbare weg.
Prachtige foto's en daarna staken we de Diek over om een slinger te maken over een stukje privéterrein om daarna de Diek over te steken. Via een heuse weg kwamen terecht bij de A28 en van daar via een achtertuin, smalle paadjes voor en achter huizen de huizen langs en een steeg weer op de Diek. Overigens heet de Diek officieel niet zo. Vanaf De Lichtmis tot het centrum van Staphorst heet deze de weg de Oude Rijksweg, daarna tot aan Halfweg de Gemeenteweg. Maar in de volksmond is het de Diek. En zo slingerden we voort. Links van de Diek, over de Diek, rechts van de Diek,over de Diek, rechts van de Diek, links van de Diek, over de Diek en zelfs door de winkel van Figeland. Een heerlijke mix van oude en nieuw. Een vestje in Staphorster steek, normaal in traditioneel blauw, nu in het roze, tassen van Jante's erfgoed en allerlei hedendaagse cadeautjes. Daarna liepen we door de NH-kerk van Rouveen, waar het orgel speelde en vlak daarna was de eerste rust. Daar leverden we weer een bonnetje in om te kunnen genieten van een bakkie een Staphorster rol anno 2014. We hadden er nu 5,5 km op zitten en waren al bijna anderhalf uur onderweg. Dat beloofde nog wat voor de rest van de tocht.
Na de rust besloten Mams en ik dat we zouden gaan genieten van de eerste 15 km en dat we bij aankomst in halfweg zouden beslissen of de 30 km zouden volmaken. We wilden vooral genieten van het unieke van deze tocht. De SWOS weet haar wandelaars altijd te verrassen, maar wat we tot nu toe hadden gezien overtrof de verwachtingen ruimschoots. En dat veranderde niet. Ik kan blijven vertellen over rechts van de Diek, links van de Diek, over de Diek enzovoort. Het leukste was dat (vooral) in de stegen de bewoners een plekje in de zon zochten om de wandelaars te bekijken. En de meesten deden dat in klederdracht. Nu wonen wij in de buurt, dus wij zijn het gewend om mensen in Staphorster klederdracht tegen te komen, hoewel dat steeds minder wordt, maar vandaag was ook de jeugd in grote getale gekleed volgens de traditie.
Omdat wij in de buurt wonen weten wij ook dat er in Staphorst niet zomaar gefotografeerd mag worden. Toen wij dus drie Staphorster dametjes op leeftijd in Staphorster kledij aan de koffie zagen zitten, vroegen we of we hen mochten fotograferen. dat mocht, als we de foto ook zouden opsturen. Dus vroeg Mams naar het email-adres. Daar deden deze dames niet aan, we kregen een postadres. en dus gaan we de foto in drievoud laten afdrukken en opsturen. De foto zal ik hier niet plaatsen, ik wil de privacy van de dames niet aantasten, maar een bijzonder moment was het wel.
We bezochten een boerderij in originele staat, een kalverkeuring, onverwachte plekjes, moderne en authentieke bijzonderheden en we schoten maar niet op.....
Naast alle bezienswaardigheden werd er ook uitstekend, of eigenlijk meer dan uitstekend, voor de inwendige mens gezorgd. Hier een hapje, daar een drankje, variërend van een balletje gehakt, een glaasje fris, een kommetje goulashsoep, een appel, een glaasje fris, een krentenbol, een nieuwjaarskoek (ook wel kniepertie genoemd) die te verkrijgen waren bij de sponsoren, tot de vele, vele mensen die voor het goede doel in actie waren en waar je tegen een kleine bijdrage allerlei lekkers kon kopen. Naast alle lekkers was er ook een keur aan huisnijverheid te koop. Maar dat was voor ons wandelaars niet te doen. dan moesten we met extra tassen gaan sjouwen en omdat Wandelmams en ik nog steeds van plan waren om de 30 km vol te maken, leek ons dat al helemaal geen goed plan.
Omdat het ook Open Monumentendag was, waren er veel musea open. We hadden helaas niet genoeg tijd om die ook nog eens uitgebreid te bezoeken, maar een paar bijzonderheden wil ik jullie wel vertellen.
Nummer één is dat aan de kopjeskast van de bewoonster kan worden afgelezen of deze bewoonster getrouwd is of niet. Bij het huwelijk krijgt/kreeg een Staphorster meisje van haar vriendinnen kopjes. Een goed gevulde kopjeskast (vaak bevestigd boven de deur) betekent dus getrouwd. Vergelijk onderstaande foto's maar.
Het volgende is dat aan je aan de kleur en de vorm van het Staphorster stipwerk (informatie hier en hier) van alles kan aflezen. Denk hierbij aan leeftijd, sociale positie, gehuwd of ongehuwd, kerkelijke richting en rouw of niet rouw. Rood wordt alleen gebruikt als er sprake is van niet rouw. daarnaast geven de kleuren ook aan hoe de relatie tussen de overledene en de draagster van de kledij is. Daarnaast waren er ook subtiele verschillen tussen de dorpen Rouveen en Staphorst, terwijl deze dorpen 'an de Diek' naadloos in elkaar over gaan.
en dan als laatste het gegeven dat in de oude boerderijen meestal een kast dwars op de voorgevel stond, naast de deur. Deze spinde had als doel om de ergste koude buiten te houden het zal ongetwijfeld geholpen hebben, maar naar onze moderne maatstaven lijkt het nergens op....
En verder ging het weer. In ons bonnenboekje zagen we dat de volgende traktatie een ijsje zou zijn. Die traktatie paste prima bij de ondertussen heerlijke temperatuur. terwijl we van het ijsje genoten, zagen we dat er mensen de hoogte ingingen om te genieten van een prachtig uitzicht.
Dat zag ik wel zitten en dus ging ik iets dichterbij staan om uit te vinden hoe dat zat. mams kwam naast mij staan en vroeg of ik omhoog wilde. "Ja, natuurlijk." Maar Mams zag dat niet zo zitten, die hoogtevrees hè. En toen ineens zei ze: "Ik ga mee!" Mijn mond viel op mijn schoenen... Maar toen wij de vraag kregen of we naar boven wilden zei Mams dat ze wilde, maar dat ze wel hoogtevrees heeft en dat ze het doodeng vond. Daarop zei de jongeman die de hoogtewerker bediende dat ze ten alle tijde stop kon zeggen en dan ging hij weer naar beneden. En zo trok Mams met knikkende knieën het harnas aan en klom ze in het bakje. En toen gingen we omhoog. Hoger en hoger, tot we niet hoger meer konden.Ik maakte foto's, zodat er bewijs was van deze heldendaad van Mams. Er is moed voor nodig om je angsten te overwinnen en dat deed ze. Sterker nog ze maakte zelfs foto's daar boven. En na een poosje boven kwamen we weer veilig beneden voor het laatste stukje richting Halfweg.
Het beginpunt, de Koperen Hoogte, steekt boven alles uit.
Even later verlieten we het dorp Staphorst. Ook kwamen we de eerste 15 km lopers tegen, die in de wagen weer op weg waren naar De Lichtmis. Waren wij nu zo langzaam of zij zo snel.... Een blik op de klop leerde ons dat het eerste het geval was. Net na het bordje einde Staphorst kwamen we bij deplek waar in WO2 het kamp Beugelen was gevestigd. Dit kamp hoort bij de vergeten stukjes oorlog, waarvan overigens veel zijn in Nederland. In de routebeschrijving die we hadden gekregen was ook een bladzijde gewijd aan dit kamp. leesvoer voor thuis dus. En toen kwam het bordje Halfweg in beeld. Dat betekende het eindpunt van de Diek.
Ondertussen was het 2 uur. Dat betekende dat we 6 uur hadden gedaan over een afstand van bijna 19 km. De terugweg was net geen 15 km en dus besloten we dat we de 30 km zouden volmaken. het bonnetje voor de terugreis kon in de zak blijven. na een kwartiertje rust vertrokken w eweer. Na een paar honderd meter leek het ons leuk om de GPS nog even vast te leggen. Dit hadden we beter direct bij aankomst bij Het Vergulde Ros kunnen doen, maar ook nu gaf dit nog een duidelijk beeld van het (lage) tempo.
Voor de tweede helft hadden we nog tijd genoeg. En hier was onderweg (gelukkig) veel minder te doen, dus stapten we nu in een behoorlijk tempo door. Hoewel behoorlijk, na zo veel stilstaan en langzaam lopen, valt het niet mee om echt tempo te maken, maar in vergelijk met het eerste deel viel het tempo niet tegen. De route voerde ons eerst door het Staphorster bos, tot de rust bij de motorclub en de klootschietvereniging. hier dronken we weer een bakkie en na even zitten, gingen we vlot weer verder.
Na deze rust wachtte de polder. Lange rechte asfaltwegen, weids uitzicht, maar wel boswallen in de verte die het eindpunt voor ons verborgen. Jammer genoeg nog een venijnig zandpad met aansluitend een hobbelige klinkerweg, maar gelukkig kart daarna de laatste rust, op 3 km van de finish. Deze rust was bij een pluimveebedrijf. Hier kregen we wat te drinken. Daarnaast stonden er allerlei heerlijke hapjes voor ons klaar. Gevulde eieren, kippenworst, gekookte eieren, eigengemaakte advocaat enne nog het een en ander. Omdat we ons in de achterhoede van de 30 km bevonden, mochten we royaal happen en proeven. Hoewel we nog wel even door hadden kunnen gaan met snaaien, besloten we toch maar om te beginnen aan de laatste loodjes. en dat het echt de laatste loodjes waren, zagen we direct na de rust. De Koperen Hoogte kwam in beeld.
En vis een kleine omweg kwamen we weer bij De Koperen Hoogte. Over het tweede deel van de tocht hadden we maar een uur of 3 gedaan. Een behoorlijk verschil met het eerste deel.
Wat een unieke tocht, deze Diekloop. Eigenlijk kun je het eerste deel geen wandeltocht noemen, het was een belevenis, een unieke inkijk in de dorpen Rouveen en Staphorst. Mede door de inzet van de inwoners is deze tocht bijzonder geworden. Complimenten voor de SWOS en alle vriendelijke mensen langs de route.
Na een laatste blik op de toren vertrokken Wandelmams en ik weer naar huis. Staphorst zal nooit meer hetzelfde zijn.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten