En zo gebeurde het dat de wekker op deze zaterdag om 6 uur rammelde. Belachelijk vroeg, maar je moet er wat voor over hebben om met vrienden uit het hele land op stap te gaan. En zo gebeurde het dat ik met een halfwakkere Wandelkerel bij Wandelmams op de stoep stond om kwart over zeven, op weg naar Delft. We werden daar uiterlijk half ten verwacht, maar we hielden rekening met onvoorziene omstandigheden. En mochten die er niet zijn, dan had onze gastheer de koffie/thee klaar staan.
En zonder oponthoud bereikten we onze gastheer in Zoetermeer en we waren nog niet eens de eersten die arriveerden. Na een bakkie en versgebakken boterkoek en nog meer binnendrupellende 4-Ummers vertrokken we met de bus naar Delft, waar we op het station nog meer 4-Ummers zouden ontmoeten. En het werd een hartelijk weerzien.
Na enthousiaste begroetingen, hernieuwde kennismakingen en nieuwe kennismakingen werd de WandelBabbel4umtocht gestart. Deze tocht werd georganiseerd door M en M. De mannelijke M is een wandelaar, de vrouwelijke M absoluut niet. Maar voor deze gelegenheid ontpopte de vrouwelijke M zich tot een enthousiaste en eer deskundige stadsgids. En dus kregen we een Delfts Blauwe rondleiding.
En zo deden we anderhalf uur over de eerste drie kilometer. Maar ik vond het een super stadstour en ga Delft zeker in de toekomst nog eens bezoeken. En wat onze gelegenheidsgids ons allemaal liet zien?
De binnenstad van Delft is prachtig en zeker een tweede bezoek waard. Na de stadswandeling was er nog net tijd voor een sanitaire stop en daarna ging het los. Het tempo ging flink omhoog en voor we het wisten hadden we Delft achter ons gelaten en doken we de nabijgelegen natuurgebieden in. En de eerste kilometers op weg naar de rust werden in hoog tempo weggestampt. En zo zaten we na 7 kilometer wandelen, twee-en-half uur na de start, heerlijk op een terras. En eindelijk, eindelijk kon ik mijn uitsmijter eten......
Na een heerlijke rust, waar zinnig en onzinnig werd gepraat (Waaraan kun je zien of het een tamme kastanje is? Dan valt hij je niet aan als je hem op wil rapen.), trokken we weer verder. De bermen stonden vol met o.a. Fluitekruid en waren prachtig. Er stond bijna continue iemand stil om foto's te maken. En ondanks het feit dat we ons in de randstad bevonden, hoorde ik nu eens geen auto's op de achtergrond. De route ging door het Balijbos, het Bieslandsebos en rondom de Dobbeplas. Voor de avonturiers onder de wandelaars is er een boomstammenpad in de route opgenomen. De Wandelkerel is één van de eersten die zich op het waagt. Ook ik neem de boomstammen mee in mijn route, net als Wandelmams. De minder avontuurlijke wandelaars hebben een andere route genomen en staan even later rustig op ons te wachten. Volgens M. is de afstand tussen de beide rusten ruim 11 kilometer en daarom heeft hij een verrassingspost geregeld. Helaas gaat dat mis en dus strijken we ergens op een bankje neer. Even een korte rust.
Na deze korte pauze, door sommigen ook benut als plaspauze, wc is bij de derde boom links, gaat de karavaan weer verder. We slingeren her en der over smalle bospaadjes, afgewisseld met fietspaden en schelpenpaden. Op een bepaald moment komen we weer richting bewoonde wereld. Ik hoor ik de verte weer auto's. En dan stuiten we onverwacht toch nog op de verrassingspost. Hier krijgen we beschuit met roze muisjes, omdat een van de wandelaars twee dagen eerder oma is geworden van een prachtige kleindochter. Natuurlijk zingen we oma met zijn allen hartelijk toe en na het nuttigen van de beschuit is het nog 500 meter naar de tweede rust, waar de inwendige mens aanvullen met wat nattigheid.
Tijdens de rust besluiten 4 dames om de laatste kilometers niet meer mee te lopen. Zij laten zich ophalen en keren terug naar Huize M en M. Met nog tien wandelaars vertrekken we voor het laatste deel van de route. En dit blijkt het leukste deel. We beginnen met een pad dat amper een pad genoemd worden. Er is een smalle doorgang tussen het hoge gras. En tussen dat hoge gras staan brandnetels, distels en allerlei andere grassen en planten. Ik let dus goed op en schrik als ik achter mij BOEM hoor. Het is de Wandelkerel die languit ligt. De veter van zijn ene schoen is blijven hangen achter de haak van zijn andere schoen. Gelukkig is hij langs alle vervelende planten gevallen, op een distel na die zich in zijn knie heeft geprikt. En verder is de schade niet groter dan een vieze broek en een gedeukt ego.
Na dit oponthoud gaan we weer verder. Het eerste deel van het laarzenpad moeten we overslaan in verband met het broedseizoen, maar een stukje verder moeten we er toch echt aan geloven. We duiken de wildernis in. Over smalle paadjes, boomstambruggetjes en onder laaghangende takken door vervolgen we onze weg. Een van de wandelaars vraagt zich af wat M met ons van plan is in dat dichte, enge bos. Voor andere deelnemers is dat aanleiding om te gaan zingen over die tien kleine ....... waarvan het aantal steeds verder afnam. En ons aantal neemt ook werkelijk af, want één van de wandelaars neemt de kortste route naar het station om 's avonds zijn jarige zus te bezoeken. Begonnen met achttien personen en nu in het dichte, enge bos nog maar met negen...
Gelukkig weet M de weg en komen we weer op een asfaltpad uit. Daar mogen we nog wel een avontuurlijke brug oversteken. Omdat het langzaam tijd wordt om richting Huize M en M te gaan voor de maaltijd, wordt er een klein stukje uit de route geschrapt. We komen over het voormalige Floriade-terrein en bereiken precies om half zeven ons eindpunt.
En we krijgen een heerlijke maaltijd. Na een klein, maar erg lekker voorafje, staan er diverse quiches voor ons klaar, aangevuld met de nodige rauwkost. We laten het ons goed smaken. Toe zijn er ijsjes en daarna volgt koffie/thee met allerlei lekkers. We worden enorm verwend. En daar stopt het niet mee. Alle deelnemers krijgen een gehaakt Delftsblauw klompje.
Om 11 uur zijn we weer thuis. Het was een lange dag, maar wat hebben we genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten