Moe, trots en gelukkig

Tja, moe, trots en gelukkig, dat is hoe ik mij nu voel. En hoewel ik niet kan zeggen in welke volgorde, heb ik ze zo opgeschreven, dus onbewust zal het wel in deze volgorde zijn.

Nummer 1: MOE
Ik ben moe (of misschien wel vermoeid), niet uitgeslapen en zeker niet scherp. De reden daarvoor ligt op het privé-terrein, maar zeker ook op werkgebied.
Privé is te wijten aan de ziekenhuisopname van Manlief. Dat brengt veel regelwerk met zich mee. Allereerst voor onze schatjes. Want Dochterlief komt, als achstegroeper, elke middag thuis eten. En ze wilde niet alleen thuis eten. Ook na schooltijd wilde ze liever niet in een leeg huis thuis komen.  En dus moest ik regelen. En met dank aan Wandelmams en Paps is het allemaal weer gelukt.
Daarnaast was er op mijn werk ook meer dan genoeg te regelen, want ik wilde Manlief zelf naar het ziekenhuis brengen. En dat kon geregeld worden.
En dan hebben we nog een Kerel van bijna 14 rondlopen. En die Kerel was maandagmorgen zichzelf niet. Na een week kamp, een bruiloft op vrijdagavond en de geplande opname van zijn vader, was deze Kerel emotioneel op. En hoewel wij probeerden hem naar school te krijgen, bleek al snel dat dit geen reële optie was. En toen werden weer Wandelmams en Paps ingeschakeld. En zij ontvingen een verdrietige, oververmoeide (niet geslapen van zondag op maandag) kleinzoon met open armen!!!
En dat moest ik allemaal regelen. En dan was dit alleen nog maar het stukje privé. Want in het voortgezet onderwijs is de examenperiode begonnen en dat betekent dat ik ook nog eens zo'n 50 examens moest nakijken. En als dan alles nagekeken is, dan moeten de resultaten worden ingevoerd in een computerprogramma, zodat het CITO kan bepalen of het examen te moeilijk, te makkelijk of gewoon goed was. En dit alles moet voor een bepaalde datum geregeld zijn. En dus ben ik de afgelopen dagen, buiten mijn lessen om, alleen maar bezig geweest met examens nakijken. En dat vergt opperste concentratie. En dat koste moeite als de thuissituatie niet optimaal is. Maar het is allemaal gelukt binnen de gestelde tijd....

Nummer 2: TROTS
Ik ben trots, zo ongelooflijk trots op ons allemaal. Want ondanks ons verdriet over de ziekenhuis opname van Manlief hebben we het weer gerooid. Met behulp van zoveel lieve mensen om ons heen, hebben de boel hier in huize Wandelen en meer draaiende gehouden. En dat niet alleen.  De Wandelkerel belde bij dinsdagmiddag op. "Mam, ik ben eerder vrij. Op welke afdeling ligt papa, dan ga ik nu naar hem toe." En dus fietste hij vanuit school naar het ziekenhuis om zijn vader op te zoeken.
Dochterlief vertelde haar klasgenoten dat haar vader weer naar het ziekenhuis moest, zodat ze zouden begrijpen dat ze niet in haar goede doen zou zijn. En dat was een overwinning op zich. Want ze heeft zich jarenlang niet prettig gevoeld in de klas.
Maar vooral ben ik trots dat we ondanks alles dit als gezin weer hebben doorstaan.

Nummer 3: GELUKKIG
En gelukkig. Geef me één reden om niet gelukkig te zijn. Woensdagmiddag om een uur of 5 was Manlief weer thuis. De prednisonkuur was goed gegaan, de fysiotherapeut was tevreden en in het ziekenhuis zag men geen enkele reden om Manlief daar te houden. En daar zijn wij altijd voor, hij hoort tenslotte gewoon thuis bij ons......
En omdat hij woensdagmiddag al thuis was, vertrokken onze schatjes vanavond met veel plezier voor een weekendje weg. Deze keer een studieweekend van het jeugdorkest. Zondagmiddag zullen het resultaat van dit studieweekend te horen te krijgen. En ik weet nu al, dat Manlief en ik zeer gelukkig zijn met wat te horen te krijgen.