Het hele weekend was er één van emoties, beginnend vrijdagmorgen. De assistente van de neuroloog belde eerder in de week dat de neuroloog de uitslag van de MRI met ons wilde bespreken. Daar hadden wij om gevraagd, dus dat wilden we graag. Alleen was het maken van de afspraak een beetje lastig. Uiteindelijk werd de afspraak gemaakt voor kwart over 8 's ochtends. Best vroeg...
De uitslagen van de MRI waren positief en negatief. Het positieve nieuws is dat het ruggenmerg en de hersenstam van Manlief vrij zijn ontstekingen. Het negatieve nieuws is dat de afwijkingen aan de witte stof in de hersenen zijn toegenomen. Dit leidt tot motorische problemen. En dat hadden we al gemerkt, want het lopen van Manlief blijft problematisch.
Om dit aan te pakken heeft de neuroloog besloten om er een prednison-stootkuur tegenaan te gooien. Dus 3 dagen lang 1000 mg prednison via een infuus. Maar deze keer wil hij Manlief opnemen om ook intensieve fysiotherapie te kunnen geven. En dus vertrokken we vrijdagmorgen om 9 uur uit het ziekenhuis met de wetenschap dat manlief zich vanmorgen om 10 uur in het ziekenhuis moest melden. En dat was toch slecht nieuws. Dochterlief was net terug van kamp en de Wandelkerel moest nog thuis komen. En dan horen dat je vader weer naar het ziekenhuis moet. Slik.
En daarom genoten we met volle teugen van het bruiloftfeest vrijdagavond. Dochterlief ontpopte zich tot het feestbeest van de avond. De Wandelkerel genoot iets rustiger, met name omdat hij nog niet echt bijgekomen was van kamp. De zaterdag was voor sport. En de zondag...... De zondag was voor ons!!! We hebben deze dag heerlijk met zijn vieren doorgebracht in wisselende samenstellingen. En zelfs het weer had het beste voor ons in petto. Een dag met een gouden en een zwart randje.
En dat zwarte randje verpestte de nacht. We sliepen alle vier slecht. Weer ziekenhuis, weer geregel, weer geen vader thuis, weer ziekte op de voorgrond. En natuurlijk weten we dat het beter is en al die andere dooddoeners kennen we ook al. Dochterlief wist het erg goed te verwoorden. Na de opmerking dat we moeten leren leven met het feit dat Manlief bij tijd en wijle een aantal dagen naar het ziekenhuis moet, zei zij vol overtuiging: "Daar WIL ik niet mee leren leven!!!!" Maar we doen het wel.
En daarom staan we nog steeds overeind en verheugen we ons alweer op vrijdag, de dag dat Manlief zeker weer thuis is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten