Na mijn greep naar de noodrem, zijn we in een stroomversnelling terecht gekomen. Als de revalidatie-arts aangeeft dat er sprake is van spoed, dan wordt er ook spoed gemaakt. En zo werden we geconfronteerd met een afsprakenlijst van het ziekenhuis. Op die lijst stonden maar liefst 8 afspraken in krap 3 weken tijd. Oeps, iets te veel van het goede, als je juist rust wil.
En dus zijn we (nee, is Manlief) gaan bellen. Om afspraken af te zeggen en te stroomlijnen. Zodat het voor hem qua belasting te doen is en zodat het voor mij te combineren is met werk. Alle afspraken kunnen helaas niet buiten werktijd gepland worden, maar door afspraken te verzetten naar het begin of het eind van de dag, is er voor mij veel minder lesuitval. Daarnaast is mijn aanwezigheid niet bij alle afspraken noodzakelijk en zo zijn we tot een redelijk afsprakenschema gekomen.
En ondertussen zijn we bij de ergotherapeute geweest. En nu hebben we een trippelstoel en een douchestoel in huis staan, hebben we een afspraak met de WMO-medewerker van de gemeente om de nodige hulpmiddelen definitief in huis te krijgen. (In plaats van in bruikleen!) En hebben we gesproken met een medisch psycholoog en een medisch maatschappelijk werker.
En vooral die laatste is voor mij heel goed geweest. Ik kon mijn verhaal doen, mijn frustraties kwijt een aangeven wat ik nu echt wilde. Het mooie voor mij was dat deze man zei: "Ik ben er niet voor de patiënt, ik ben er voor het systeem rondom de patiënt. Want als dat wegvalt, stort alles in." En dat is nu net waar ik tegenaan ben gelopen.
Want hoe moe ik ook ben en hoe graag ik iets voor mijzelf wil doen, of gewoon een keer een uur lui op de bank wil liggen, er is altijd we iemand die iets van verlangt of iets wat er nog gedaan moet worden..... En dat is mijn valkuil.
Ik wil niemand teleurstellen en dezelfde dingen als pakweg 3 jaar terug. En dat kan niet meer, simpelweg omdat ik de dingen van twee ouders alleen moet doen.
En nu gaat het traject 2 kanten op. Manlief MOET meer gaan doen om ons huishouden draaiende te houden. Daar heeft hij hulpmiddelen als een trippelstoel, douchestoel en rolstoel voor nodig. Daarnaast moet ik stoppen met proberen de rol van 2 ouders op mij te nemen en dus wat vaker nee zeggen. Zowel binnen als buiten ons gezin.
Gelukkig krijgen we op alle fronten hulp, zowel van professionals als van vrienden en familie. En alleen al het feit dat ik begrip krijg en gehoord word, geeft al zoveel rust, dat mijn humeur al veel beter is dan een aantal weken terug. We gaan vooruit!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten