Vlaamse Gaai

Afgelopen maandag werden we al heel vroeg gewekt door een vreselijk lawaai. We konden het niet thuis brengen, het leek op kraaien, maar het klonk toch iets anders. 's Avonds en ook dinsdagochtend hoorden we hetzelfde geluid. Dinsdagavond zag ik opeens een Vlaamse Gaai in de tuin zitten en toen wist ik waar het geluid vandaan kwam. Waarom het dier zo'n lawaai maakte snapten we niet, maar we wisten nu in ieder geval waar het vandaan kwam.

Het ritueel herhaalde zich elke ochtend en avond, tot donderdagavond. En toen kwam de Wandelkerel ineens naar binnen gesprint vanuit de tuin. Er zat een jonge Vlaamse Gaai tussen het gras, onder het trappetje van de schommel. We pakten een fototoestel en liepen voorzichtig die kant op. Het lukte om foto's te maken en verder lieten we het diertje met rust. We vertrouwden erop dat pa of ma weer langs zou komen om voor de jonge spruit te zorgen, want vliegen kon het diertje nog niet.

Die avond bleef het angstvallig stil en ook vanmorgen hoorden we pa en/of ma Gaai niet. Het jonkie hipte wat doellos rond en ons poezenbeest moest binnen blijven van de Wandelkerel. Even later begon het jonkie om zijn vader en moeder te schreeuwen, maar die gaven geen antwoord. De wandelkerel kon het niet meer aanhoren en belde de dierenambulance. Nadat de medewerker daar hoorde dat pa en ma Gaai uit beeld waren, beloofde ze om ;s middags te komen om het jonkie op te halen.

Samen met de Wandelkerel zette ik een kooi over het diertje en zo kon het peozenbeest weer naar buiten en was de mini-Gaai veilig. Mini-Gaai was het nog niet helemaal eens met deze eenzame opsluiting. Later die middag kwam de dierenambulance en de medewerkers namen het diertje mee om hem naar de vogelopvang te brengen.

De Wandelkerel was opgelucht, omdat er goed voor het diertje gezorgd zou worden en ik was stiekem een beetje blij dat ik weer rustig kon slapen.