En zo vertrokken we om 9.00 uur voor de eerste lus van 10 km. Die ging richting Holtingerzand. Ook hier liepen we een stukje verkeerd. Gelukkig is dat in Nijmegen een stuk moeilijker in die grote massa, want twee dagen achter elkaar verkeerd lopen is niet handig.
We kwamen op een, volgens de Wandelkerel, kriebelpad. En hij had wel gelijk. Het hoge gras, langs het smalle paadje kriebelde aan de blote benen. De Wandelkerel benadrukte nog eens dat we onszelf thuis goed moesten controleren op teken, want de kans dat die hier zaten was erg groot. Waarvan akte!!!
Even later kwamen we bij de rust, waar we stempelden en een aantal heerlijke worteltjes kregen. De Wandelkerel had geen zin in praatjes en nam wat afstand van de kakelende dames die zich ophielden bij de rust. Na de rust ging de route verder door het mulle zand. En wat er wordt gezegd over kneuzingen die pas na twee dagen echt vervelend zijn, dat klopte vandaag. Mijn borstbeen begon nu echt zeer te doen. Waarschijnlijk maakte het geploeter door het mulle zand het er niet beter op, maar ik vond het wandelen niet leuk meer. Net voor we weer terug waren bij startlocatie Herberg De Roskam besloot ik de tweede lus niet te lopen.
Ik ging op het terras zitten, terwijl Wandelmams en de Wandelkerel de tweede lus gingen lopen. Op het terras vermaakte ik me met mensen kijken, praatjes maken en appeltaart eten.
Over de tweede lus kan ik weinig vertellen. Van mijn wandelmaatjes hoorde ik dat het een mooie, maar zware route was en dat ik er verstandig aan had gedaan om op het terras te blijven met mij gehavende lijf. Maar Mams maakte wel foto's, dus die zie je hieronder.
Na afloop kreeg de Wandelkerel zijn traditionele ijsje en alle drie kregen we het traditionele cadeautje. En nu de tijd nemen om te herstellen, want het is bijna tijd voor de N4D!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten