Bostocht, Dwingeloo

Het viel vanmorgen niet mee om op gang te komen. Gisteren heb ik een flinke val gemaakt en mijn bovenarmen en borst zien bont en blauw. Daarnaast heb ik, denk ik, mijn borstbeen gekneusd. Ik moet niet lachen, hoesten of niezen. Dat voelt niet fijn. Maar ik wilde niet stil zitten, want dan zou ik alleen maar stijf worden.

Gelukkig hadden we eerder deze week al besloten dat we het bij 20 km zouden laten. Gewoon om nog even lekker te wandelen. Nijmegen moet nu kunnen lukken, met of zonder de kilometers van dit weekend. We waren net voor half 9 in Dwingeloo en konden dus direct van start. We kletsten gezellig met zijn drieën en af en toe hoorden we voor en achter ons andere wandelaars praten. Het tempo wa goed en al snel werd het warm, maar gelukkig liepen we veel door het bos.

Volgens de routebeschrijving zouden we na ruim 8 km de rust krijgen op een camping, maar tot onze grote verbazing stonden we na 5,5 km voor de Bospub, die volgens de routebeschrijving als tweede rust zou dienen. We keken naar de nummers op de bordjes en zagen dat daar 60 op stond. Dat klopte met de routebeschrijving, maar niet met de kilometers die we gelopen hadden. We liepen een stukje terug, belden de organisatie en kwamen nog meer wandelaars tegen die hetzelfde probleem hadden als wij. Met een groepje liepen we nog een stuk terug, tot we er achter kwamen dat het punt waar we verkeerd waren gegaan op 2 km lag. Als we daar terug zouden zijn, zouden we er al 8 km op hebben zitten en dan hadden we nog 18 te gaan.

We besloten dus om weer terug te gaan naar de Bospub en daar namen we een bakkie. Hier kwamen we nog meer verdwaalde wandelaars tegen. Even later was ook de route-uitzetter ter plaatse. Volgens hem klopte de route en hadden we beter op moeten letten, want de pijl hing er wel. Maar hij had nu voor de zekerheid aan de andere kant van het pad ook pijlen op gehangen. Ik had geen zin in discussie en liet het maar zo. Maar als zoveel wandelaars verkeerd lopen, ligt het toch niet alleen aan de wandelaars lijkt mij. Maar goed, het is gebeurd.

Na de rust liepen we verder. Ik was een beetje stijfjes, maar verder ging het goed. We kwamen uit bij de Davidsplassen. En daar hadden we een prachtig uitzicht over het water en de heide. En in de berm stonden prachtige bloemen, die we fotografeerden.

Daarna liepen we nog een klein stukje door het bos. Ondertussen was ik blij dat het einde in zicht kwam, want mijn lijf begon wat te protesteren. Mijn spieren lieten weten dat ze het niet eens waren met de rare bewegingen die ik gister had gemaakt, mijn borstbeen zei ook dat die harde klap niet gewaardeerd werd en op mijn bovenarm begon een blauwe plek zich steeds duidelijker af te tekenen. Achteraf gezien was het misschien toch niet erg dat we verkeerd waren gelopen.