update Manlief

Pfff, het vliegt voorbij. Al weer 2 maanden terug vertelde ik over de terugslag van manlief. En die terugslag heeft de afgelopen maanden ons dagelijks leven weer sterk beinvloed. Dat begon al met de gang naar het ziekenhuis voor de prednisonstootkuur. De eerste kuur verliep goed en na de eerste kuur op woensdag, donderdag en vrijdag, volgde de maandag de eerste dosis MTX en de gang naar het ziekenhuis voor een bloedanalyse. En dinsdag een dag met een recordpoging WCzitten voor manlief, want de diaree sloeg ongenadig toe. Gelukkig was dat woensdag weer over en volgens de neuroloog was dit het gevolg van de MTX en zou dit gevolg in de loop der tijd afnemen.

Voor de midweek rondom Kerst hadden we een midweekje weg gepland. Maar toen we dat planden, hielden we er in ons achterhoofd al rekening mee, dat de gezondheid van manlief geen stabiele factor was. En dus lag ons tijdelijk verblijf op nog geen half uur reisafstand van ons huis. En dat bleek een gelukkige keuze, want de donderdag na Kerst moest manlief zich weer in het ziekenhuis melden voor de tweede prednisonkuur. En toen waren Wandelmams en Paps weer onmisbaar.Want zij offerden hun vrije 3e kerstdag op om manlief naar het ziekenhuis te brengen, zodat ik met de schatjes op het park kon blijven.

Op vrijdag leverden we manlief op de terugweg af in het ziekenhuis en ook de zaterdag wisten we het bezoek van manlief aan het ziekenhuis naadloos in te passen in het sportschema van onze schatjes. Noodgedwongen worden we daar steeds handiger in en dat vinden we nog leuk ook!!!

Helaas bleek de diarree niet te liggen aan de dosis MTX, maar aan de stootkuur Prednison, maar gelukkig voor manlief verliep Oud en Nieuw zonder problemen. Langzaam aan hadden we wel het idee dat Manlief vooruit ging. Maar wat is vooruit....

Ondertussen hebben we ook de laatste prednisonkuur achter de rug en die heeft erin gehakt. Op het moment dat Manlief bezig was met de laatste kuur bleek dat hij de griep onder de leden had. Maar omdat de prednisonkuur al was begonnen, moest die worden afgemaakt. En dat hebben we geweten. Een zwak lichaam krijgt alle klappen dubbel mee. En deze periode heeft nog weer eens duidlijk gemaakt dat ik niet geschikt voor het ambt van verpleegster. Maar ik heb wel alles gedaan om manlief te verzorgen. En dan praat ik nu niet over hoe ik eraan toe was na bepaalde situaties. Soms heb je geen keus, dan ben jij, ondanks lichamelijke malaise  toch de sterkste binnen het gezin.

En nu, nu gaan we traject in van de WIA. Wat kan manlief wel en wat niet. En wat kan zijn werkgever hem wel niet bieden, kan hij zijn huidige functie blijven uitoefenen of niet. Doen de nieuwe medicijnen hun werk of niet. En waar wij, en gelukkig ook onze werkgevers, kijken naar de mogelijkheden, blijft de onvoorspelbaarheid van het verloop de ziekte onzekerheid brengen. En dan speelt er ook nog zoiets als een crisis. Al met al blijft onze toekomst onzeker.

Maar we hebben elkaar nog en ondanks dat manlief en ik tot de conclusie zijn gekomen dat we liever niet geconfronteerd waren met deze gezondheidsproblemen, hebben ze ons ook goede dingen gebracht. Met name in de contacten met anderen.

Dus is ons motto nog steeds..... Hoofd naar boven, borst vooruit!!!