1e Weidebliktocht, Hoogeveen

Vanmorgen vertrokken we weer eens met zijn drieën om een stukkie te gaan wandelen. Vanwege de weersomstandigheden was de oefenwedstrijd van onze Wandelkerel afgelast, dus kon hij dit weekend wandelen en hield hij ook nog een dag over om uit te slapen. Want dat uitslapen wordt steeds balangrijker, sinds hij naar de middelbare school gaat....

Dius tegen achten reden we bij Wandelmams voor om richting Hoogeveen te gaan. Voor de Hoogeveen was dit de eerste wandeltocht sinds lange, lange tijd. De ambities zijn daar trouwens torenhoog en we hopen dat die ambities worden waargemaakt. Wandelen is een heerlijk tijdverdrijf.

Tegen half 9 kwamen we aan bij wijkcentrum Weideblik, waar de verkeersregelaars al klaar stonden om ons een plekkie toe te wijzen. Ook binnen was alles prima geregeld. Behalve dan dat de mevrouw achter de inschrijftafel er wat moeite mee had dat zoonlief niet voor de kinderpuzzeltocht ging en zij vervolgens aan haar buurvrouw bij de inschrijftafel voor de puzzeltocht een ranjabon vroeg voor het "kindje" dat 20 km ging lopen..... Zoonlief haalde daar gelukkig zijn schouders over op. Hij is al gewend aan het feit dat veel mensen niet snappen dat er "kinderen" zijn die wandelen leuk vinden.

En zo vertrokken wij, met 2 consumptiebonnen en 1 ranjabon op zak, voor een tocht van 20 km. Omdat Wandelmams kort geleden geveld was door de griep, was deze afstand voor vandaag meer dan genoeg.

Binnen 5 minuten lieten we Hoogeveen achter ons. De Wandelkerel had weer praatjes voor 10 en Wandelmams en ik daardoor tutende oren. Maar ondanks zijn geklets, hield hij zijn ogen zoals altijd wijd open en zag hij weer dingen die wij niet zagen. Toch weer leuk om die Kerel bij ons te hebben.

In de routebeschrijving hadden we gezien dat de eerste rust na zo'n 10 km zou zijn bij huize Echten, dus toen we na 5 km Echten binnenliepen, hadden we het idee dat we nog niet aan de rust toe waren. En dat klopte, want we werden het bos ingestuurd en niet het dorp. En zo liepen we nog 5 km door voor we voor de 2e keer Echten in liepen, op naar de rust.

We bezochten eerst het toilet en daarna aten en dronken we wat in de parytent die de organisatie had neergezet op het terrein van huize Echten. Tijdens de rust werd Wandelmams gebeld door paps. En bij zo'n rust valt het iedereen op dat er gebeld wordt. En die paps van mij heeft de gave om altijd op dat soort moneten te bellen. En Wandelmams is altijd blij als paps even belt, maar ze zou het liefts toch zien dat hij zijn timing even aanpast. Het Wandelmannetje Onze Wandelkerel was na het eten de drukte in de tent zat en ging alvast naar buiten. Maar de drukte was slechts een excuus, want even later ging de telefoon van Wandelmams weer en dat bleek onze Kerel te zijn, die zijn oma even wilde plagen.... En dat lukte. De omstanders begrepen uit de reactie van Mams dat hij het was en moesten er hartelijk om lachen. Na de rust keken we nog even rond op het terrein voor we verder gingen.

En even later waren we op weg voor de tweede helft van de tocht. We kwamen wat meer op de vlakte en de wind was erg koud. We waren blij met de warme kleding en vele lagen die we aan hadden. Ik was de enige zonder hoofdbedekking, maar ik heb niet zo snel last van koude oren. We werden over lange asfaltwegen, maar ook langs mooie plekjes gestuurd. Het lastigste stukje van de tocht was een zandpad, dat door de kou was opgevroren tot een hobbelig, oneffen, pas-op-voor-je-enkels-pad.

En voor we het wisten liepen we langs de Grittenborg Hoogeveen weer in. Eenmaal terug in het wijkcentrum was de Wandelkerel blij met zijn medaille, maar nog blijer was hij met het feit dat de KNBLO aanwezig was met een stand. Want al sinds de N4D had hij de grens van 1000 km in zijn wandelboekje bereikt en daar hoort een afstandsmedaille bij. En die kon worden aangeschaft bij de KNBLO. Het leukste was dat hij werd herkend door de aanwezige dames. Tja, zoveel jongens van zijn leeftijd wandelen er niet. En zo vertrokken we weer richting huis met een Kerel met 2 medailles op zijn jas!!!!