Afgelopen week kabbelde alles redelijk rustig voort. Voor manlief ging het gestructureerde leventje gewoon door. Hij wordt wakker gemaakt om zijn medicijnen te nemen, dut nog even verder. Verzorgt zich, kleedt zich aan, wordt opgehaald voor de een of ander therapie, gaat terug naar zijn kamer, enz, enz.
Ook de kinderen hebben het ritme van school weer te pakken en hebben hun draai in het dagelijks leven weer gevonden. Ik heb er nog steeds moeite mee. Ik heb het gevoel dat er aan alle kanten aan me wordt getrokken.
Op het werk, waar leerlingen en collega's blij zijn me weer te zien en waar ik na mijn lange afwezigheid veel vragen te verwerken krijg. Thuis, waar de kinderen al hun verhalen en vragen bij mij neerlegeen, simpelweg omdat er niemand anders is. Vanuit het ziekenhuis, waar manlief vlak voor het bezoekuur bedenkt dat ik schoon ondergoed, schone shirts, koekjes, dropjes, chocola of iets te drinken mee moet nemen. Door alle zeer lieve, betrokken mensen die mij regelmatig vragen hoe het gaat. En door de diverse behandelaars in het ziekenhuis die mij willen spreken.
Allemaal te begrijpen, maar ik vind het toch wel vrij veel voor 1 persoon. En dus heb ik een aantal beslissingen genomen. Ik laat de telefoon af en toe rinkelen, maak zo min mogelijk afspraken, regel wat vaker een oppas, zodat ik even gewoon alleen aan mezelf hoef te denken en ga niet meer elke dag bij manlief op bezoek als hij naar de revalidatiekliniek gaat.
En dat gaat komende dinsdag gebeuren. Dan wordt hij vanuit het ziekenhuis overgeplaatst. Natuurlijk ga ik die eerste dag mee. Dan vind de intake plaats, wordt uitgelegd hoe het daar reilt en zeilt en maken we kennis met de begeleiders van manlief. Hij is eraan toe om die stap te zetten. En ik eigenlijk ook wel. Alleen al omdat het mij iets meer rust geeft, nu ik besloten heb om hem niet elke dag te bezoeken daar.
Maar voordat het zover is komt hij eerst komend weekend naar huis. Hij heeft weekendverlof. Dus kunnen we weer kennismaken met iets dat lijkt op een gezinsleven. En daar willen we met zijn viertjes uitermate van genieten. Rust in huis, niet op de klok kijken, omdat het bezoekuur straks begint. Me niet bezwaard voelen omdat ik even weg moet en de kinderen dus weer alleen zitten, want PAPA IS ER!!!!!!
We gaan dus weer een stapje zetten op de weg die leidt naar herstel. Maar eerst genieten van het weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten