Eindelijk, eindelijk was het zover. De dag van de balletvoorstelling van dochterlief. Al maanden wordt er druk geoefend. Tijdens de balletles, maar ook thuis worden de pasjes en posities doorgenomen. "Mama, ik heb een zaklamp nodig!" "Ma-am, waar zijn de haarspeldjes, want ik moet een vlecht in mijn haar en die moet omhoog." "Mam, kan oma goed haren invlechten, want dat vind ik nog mooier dan een gewone vlecht." En zo ging het door. Aan de voorbereiding kon het niet liggen.
Om 1 uur werd dochterlief in het theater verwacht. Want zo'n voorstelling wordt natuurlijk niet zomaar in een achterafzaaltje gespeeld. Om 1 uur begon het omkleden en optutten voor de middagvoorstelling. Ik had me als vrijwilliger aangemeld om te helpen. Langzaam maar zeker liep het vol met grote en kleine meisjes en één jongetje. Voor iedere groep meisjes waren er een aantal "make-up moeders" en een aantal "hulpmoeders" zodat alles soepel verliep.
Voor de pauze zat dochterlief in de zaal, want zij moest pas na de pauze op. Ik hielp bij een andere groep en zat de hele voorstelling achter het toneel. En eindelijk, eindelijk was het zover en mocht dochterlief het toneel op. En ik keek stiekem in de coulissen toe. Ze genoot met volle teugen. Ze kan zo ongelofelijk genieten van dit soort momenten. Ze straalt en geniet.
Veel te snel naar haar zin, was het optreden voorbij. "Het ging heel goed mam, echt heel goed!!!!!" Gelukkig had ze me niet zien staan in de coulissen.... En even later volgde de "grande finale" waarbij iedereen nog een keer op het toneel kwam om de macarena te dansen en toen, toen was het echt voorbij.
Nou ja voorbij. Gelukkig was er ook nog een avondvoorstelling. Maar eerst werd er patat gegeten. En het is onvoorstelbaar hoe snel en efficiënt iedereen van eten was voorzien. En dat zonder te smeren en zonder vlekken op de diverse kostuums. Na het eten werd de make-up bijgewerkt en toen zat mijn aandeel erop. Ik maakte een ommetje en sloot mij toen aan bij het publiek voor de avondvoorstelling. Samen met manlief, het Wandelmannetje, Wandelmams en paps genoot ik van de voorstelling.
Na afloop haalden we een een meisje op dat straalde van enthousiasme en het jammer vond dat de dag alweer voorbij was. Ze ratelde aan één stuk door over alles wat er was gebeurd en hoe leuk het was. Na wat zachte dwang ging ze mee naar de auto. Waar ze binnen vijf minuten in slaap viel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten