Dodentocht Bornem

Na 6 jaar heb ik de stoute (wandel)schoenen weer eens aangetrokken en zo stond ik gisteravond om 9 uur aan de start van de Dodentocht. Ik stond daar niet alleen, ik was in het gezelschap van Fleur en Marieke. Fleur ken ik van 'Laat mij maar lopen' en Marieke van het W4W-forum. We hadden de afspraak gemaakt om samen op te lopen tot we niet meer samen op wilden lopen. Ieder van ons mocht elk moment de keuze maken om alleen verder te gaan of alleen achter te blijven. Maar de wandeling naar het startvak en het wachten daar deden we in ieder geval samen.

Net voor 21.00 uur ging iedereen in de benen en even later kwam de meute in beweging. Wij sloten aan bij de meute en met een minuut of 10 waren we door de start. Het eerste stukje was nog even file lopen, we begonnen op een wat smaller wandelpaadje, maar eenmaal langs de atletiekbaan konden we gang gaan maken.

Het was gezellig druk en er stonden de nodige mensen langs de kant om ons uit te zwaaien. Op het punt waar de route van startvak blauw en startvak geel bij elkaar kwamen, stonden de ouders van Fleur om ons nog even uit te zwaaien, altijd leuk bekenden langs de route.

Het werd al snel donkerder en we genoten van een mooie zonsondergang. Het lopen in het donker was wel weer even wennen, maar gelukkig liepen we nu nog over vrij brede wegen. Even later hoorden we Nederlanders achter ons aankomen. We wisten zeker dat het Nederlanders waren omdat ze muziek op hadden staan en we 'Baila de Gasolina' hoorden. Gisteravond tijdens de feestavond op de camping hadden we ontdekt dat dit lied in België totaal onbekend is. Toen wij vervolgens meezongen, wisten de mensen achter ons ook direct dat wij Nederlanders waren. Wat een liedje al niet kan doen.

Vlak na dit muzikale moment kwamen we bij de eerste rust, we hadden er dus alweer 8 kilometer opzitten. Fleur en ik wilden gebruik maken van het toilet, maar stonden echt ellenlange rijen, we besloten dus om maar even door te lopen. We namen een beker drinken aan van de organisatie en net toen we die ophadden zagen we een mooi plekje voor een groen toilet. Marieke wachtte even en zo konden Fleur en ik opgelucht weer verder.

Ons volgende richtpunt was nu het centrum van Bornem, waar de ouders van Fleur ons nog een keer zouden opwachten voor ze naar bed gingen. Hoewel het donker was, konden we echt wel genieten van de route. Op sommige punten was het rustig, waren er alleen wandelaars en zagen we iets van de omgeving en op andere punten zat er veel publiek langs de route, was er veel licht en was het reuzegezellig. Net voor we Bornem weer bereikten, wilde Marieke even naar het toilet in een café waar we langsliepen. Het bleek dat dat café nog niet officieel geopend was, maar dat ze vanavond, speciaal voor de wandelaars, de toiletten openstelden. 

Omdat we vlak voor Bornem zaten, liep Fleur door naar haar ouders, zodat ze nog even langer met hen kon kletsen. Even later sloten Marieke en ik aan en na een kort praatje met de ouders van Fleur en na een laatste aanmoediging van hun kant vervolgden we onze weg, op naar de rust bij Friesland Campina op 15 kilometer.

Op de rust daar kregen we een blikje chocolademelk en een rijstevlaaitje en nadat we die hadden weggewerkt, gingen we snel weer verder. We wilden royaal de tijd overhouden om de volgende etappe te lopen, het was nu namelijk 18,4 kilometer lopen tot de volgende rust. Zo'n eind in het donker, tijdens de periode dat je het meest last krijgt van slaapgebrek, er is geen enkele reden om wakker te blijven en er is geen zonlicht, daar zagen we best wel tegenop.

In eerste instantie ging het prima, al werd het wel even vervelend lopen toen we langdurig over de kasseien liepen richting Hingene. Die kasseien waren we al snel weer vergeten toen we bij kasteel Hingene kwamen, waar de route prachtig verlicht was, het enige minpunt was dat de doedelzakspeler niet speelde omdat hij in gesprek was met een aantal wandelaars. Pech voor ons....

Tja, in het donker moet je toch echt stil gaan staan om een enigszins scherpe foto te krijgen....

Poging twee gelukt.....

Na nog een aantal kilometers kwamen uit bij het zeekanaal Brussel-Schelde. Hier was het bij vlagen koel, maar het was vooral saai. Ineens riep Marieke: 'Ja, ik heb iemand in gedachten, raad maar.' Hé, dat was een goede afleiding en nadat wij haar persoon hadden geraden, deden Fleur en ik ook duit in het zakje. Ik weet nog dat ik Brigitte Kaandorp en Jutta Leerdam had gekozen. Marieke had de tweede keer Willem van Oranje, de eerste persoon weet ik echt niet meer, ook de eerste persoon van Fleur weet ik niet meer, de tweede 'persoon' is zeker blijven hangen. Op de vraag of het een man was, begon Fleur keihard te lachen, ze wist het niet, ze had namelijk Lassie in haar gedachten en dat floepte eruit toen ze uitlegde waarom ze zo moest lachen. Dat snapten Marieke en ik, we lachten hartelijk mee.

Ondertussen waren we kilometers verder, we bereikten een niet aangekondigde 'bedeling' en we pakten alledrie een energiereep aan. We kwamen bij een prullenbak en Fleur smeet de reep daar met volle overtuiging in terwijl Marieke en ik de laatste hap wegwerkten. Vol afschuw keek Fleur ons aan: 'Vinden jullie die reep lekker.' Nou nee dus, we vonden hem allebei niet te hachelen, maar we hadden wel trek, dus hadden we hem allebei maar weggehapt.

Ondertussen hadden we het zeekanaal Brussel-Schelde verlaten en liepen we weer door het Belgische vlakke land. We doorkruisten enkele plaatsen en toen ein-de-lijk, ein-de-lijk, om kwart voor vijf, waren we bij de rust op 35,4 kilometer in Kalfort. Op deze rust was de keuze in versnaperingen enorm. Wafels, rijstevlaai, koffie, thee, water, cola en natuurlijk bier. Hoewel ik behoefte had aan iets hartigs, koos ik bij gebrek daaraan voor een wafel en een beker cola. We zaten een beetje teneergeslagen bij elkaar, dus besloot ik dat het tijd was voor een kwinkslag. Ik riep: 'Lachen dames, laten we doen alsof we het nog steeds leuk vinden!'

Tegenover ons begon er iemand te lachen toen ik dat zei en toen ik die persoon aankeek, dacht ik jou ken ik. Na wat verwarring bleek het te gaan om een bootgenoot van de Elfstedenwandeltocht, Jacqueline. We raakten natuurlijk aan de praat, de tijd vloog voorbij. Ondertussen werd het best een beetje ongemakkelijk, er vielen rondom ons een aantal mensen flauw, heel vervelend om te zien. Gelukkig was het Rode Kruis elke keer redelijk snel ter plaatse. Marieke wilde nog even naar het toilet en ik wilde graag nog een beker cola en Fleur kreeg het koud, dus zij besloot om weer te gaan lopen. Een minuut of vijf  tot tien later gingen Marieke en ik ook weer verder, we waren zeker niet de laatsten die vertrokken, al was het al flink wat leger dan toen we aankwamen.

Marieke en ik moesten weer even op gang komen, we hadden best lang gezeten, maar al snel liepen we weer in een lekker tempo, de zonsopgang tegemoet. De volgende rust was op 6,3 kilometer, een mooie afstand dus. Tijdens deze etappe werden getrakteerd op een prachtige zonsopkomst, de lucht werd roze, er hing lage mist en het werd langzaam aan warmer. Genieten dus!!!

Bij de rust in Lippelo kregen we soep. Marieke en ik verdeelden vooraf de taken. Marieke moest heel nodig naar het toilet, dus zij zou gelijk doorlopen naar de toiletten en ik zou zorgen voor de soep en een zitplek, teamwork dus. Daarna zou ik nog even naar het toilet gaan. Toen ik een plekje zocht om te gaan zitten, zag ik Fleur. Ik zat heel even bij haar en toen ging zij weer verder, ook Jacqueline zat in de buurt. Ik appte Marieke om haar te laten weten waar ik zat en zij liet mij weten dat de rij bij de toiletten niet te overzien was.

Nou dat bleek, terwijl ik zat te wachten hoorde ik het melodietje dat aangaf dat de rust nog vijftien minuten open was. Vijf minuten later hoorde ik dat melodietje weer, dus nog tien minuten te gaan, ik appte Marieke dus maar even met de vraag hoelang ze nog in de rij zou staan. Toen ik het melodietje weer hoorde met de mededeling dat het nog vijf minuten zou duren voor deze rust zou sluiten begon ik mij wat zorgen te maken. De mededeling was namelijk dat als je dan nog op de rust zou zijn, je verplicht werd om de shuttlebus terug naar Bornem te nemen en dat wilden we ab-so-luut niet!!! Vier minuten voor het sluiten van de rust, sloot Marieke zich bij mij aan. Ze gooide haar soep achterover en snel liepen we de rustplaats af. Gelukkig was mijn nood niet zo hoog, ik hield het nog wel even vol.

We hadden nu een stuk van 8,5 kilometer te gaan, we waren over de nachtdip heen en de zon deed zijn best. Het was allemaal te overzien dus.

Wat ik niet had voorzien was dat het heel snel warm werd en dat de luchtvochtigheid daarbij ook best hoog was. De laatste anderhalve kilometer voor de rust in Buggenhout had ik dan ook echt even last van de warmte. Er was nergens schaduw en er was ook nergens een plek om mijn hoed nat te maken. die laatste anderhalve kilometer waren dan ook best pittig voor mij. Gelukkig kon ik bij aankomst op de rust direct mijn hoed nat maken, ik rustte dan ook met een druipende hoed, man wat lekker. Ook hier hoorden we het melodietje dat aangaf dat de rust nog een kwartier open was weer. We wisten de rustpost te ontvluchten voor de versie met 10 minuten werd gespeeld, pffff. Bij het naar buiten gaan maakte ik mijn hoed en mijn handdoekje nat, ik wilde het niet weer zo warm krijgen.

Dit was het rustpostenschema....

Nu gingen we naar Opwijk, een krappe 7 kilometer te gaan, en daar wachtte een warme maaltijd op mij. Marieke was te laat geweest om zich voor de maaltijd aan te melden, maar ik wilde met liefde met haar delen. Toen we in Opwijk kwamen was het even zoeken naar de juiste plek voor de warme maaltijd, maar na wat omzwervingen kwamen we op de juiste plek. Dankzij de omzwervingen liep ik Feur ook nog even tegen het lijf, zij ging net weer verder.

Na een smakelijke maaltijd, een pistop en het natmaken van mijn hoed en handdoek gingen we weer verder. We moesten door de sporthal waar de rust was voor de mensen die geen maaltijd hadden besteld en daar was-ie weer, het 15-minutenmelodietje..... Snel doorlopen dus.

We liepen elke keer van rustpost naar rustpost en zo liepen we eerst een stuk van 8,2 kilometer, waar we de sporthal weer ontvluchten toen dat irritante melodietje weer werd gespeeld en daarna een stuk van 7,7 kilometer. Op elke rust troffen we Fleur, die net wegging als wij aankwamen en Jacqueline, die daar ongeveer gelijktijdig met ons was. Toen zaten we op 72,9 kilometer. Nog te vroeg om af te tellen, dat zouden we pas doen vanaf 80 kilometer, maar wel vermoeid. Toch kwam het geen seconde in ons op om te stoppen. Dat gold wel voor de vrouw die tegenover ons zat, zij zag het niet meer zitten. We vroegen wat er aan de hand was, nou ze werd gek van dat melodietje elke keer. Ze was bang dat ze te laat zou zijn en dan met de bus mee moest, dan maar zelf die keus maken. Marieke vroeg of ze fysiek in staat was om verder te lopen, daarop antwoordde ze direct bevestigend. Waarop wij zeiden, nou hup, lopen dan. En warempel ze stond op en ging verder. We weten bijna zeker dat we haar bij de finish ook gezien hebben. Dus misschien was dit toch een goede daad van ons.....

Toen het melodietje weer begon te spelen, deze keer de 10-minutenmededeling, stonden we weer op en gingen we weer verder. Deze keer maar 5,1 kilometer tot de volgende rust. Dat was een mooie afstand. Dit stuk van de route was trouwens ook erg mooi, langs het water en van dat water kwam een koel windje. Ondanks de vermoeidheid even genieten dus.

In Sint-Amands hadden we er 78 kilometer opzitten. Wij vonden dit een stomme rust, niet omdat de boel niet voor elkaar was, maar omdat deze rust net voor ons psychologische punt van aftellen lag. Bovendien was de volgende rust 85,8 kilometer en hadden we nu dus bijna 8 kilometer te gaan. Marieke gaf aan dat ze een podcast zou gaan luisteren als er buiten weinig vertier was, ik besloot om ook maar mijn oortjes stand-by te houden, kon ik muziek luisteren.

We waren nog geen 200 meter op weg toen de oortjes ingingen, we namen niet eens de tijd om te ontdekken hoe het zat met het vertier, we zochten het NU zelf op. We gingen allebei op in onze eigen gedachten en liepen soms wat verder en soms wat dichter bij elkaar, maar er was elke keer contact. 

Er werd onderweg chocomel uitgedeeld en die nam ik dankbaar aan. Normaal gesproken ben ik helemaal geen chocomel drinker, maar nu vond ik ineens bijna alles lekker.....

Bij de rust in Puurs waren we dan ein-de-lijk die 80-kilometergrens voorbij, sterker nog, we waren zelfs al door de 85-kilometergrens gegaan, het aftellen kon nu echt beginnen. Bovendien waren de afstanden tussen de rusten nu goed te overzien, met eerst een stuk(je) van 4 kilometer, maar voor we daar aan begonnen, pakten we eerst nog weer even dat vervelende melodietje mee.....

Het stuk tussen Puurs en Oppuurs ging best snel voor ons gevoel en na een korte pauze met wat te eten en te drinken gingen we snel weer verder, dit keer zonder dat vervelende melodietje te horen, dachten we...... Vanaf de rustpost liepen we een klein blokje en toen we op het punt waren waar het blokje bijna de rustpost weer raakte, kwam hij toch nog weer even voorbij, snel doorlopen dus.

We hadden er nu 89,5 kilometer opzitten dus na 500 meter zaten we in de enkele getallen om af te tellen, dat voelde wel goed. De route bracht nog wat uitdagingen met zich mee, hobbelige zandpaden, maar die wisten we zonder problemen te bedwingen. Net voor de rust stond het bord met de mededeling dat het nog 5 kilometer was tot de finish. Ik maakte een foto, maar toen ik het bord voorbij was, bleek de foto mislukt, geen foto dus.

Bij de laatste rust was er eindelijk wat hartigs te verkrijgen, kaas-paprikakoekjes, ik nam, met toestemming, een stapeltje mee, ik was zo toe aan iets hartigs na alle zoetigheid. Samen met een beker cola gingen die koekjes er wel in. We zaten hier even wat langer, we hadden nu ineens weer ruim de tijd voor de rustpost zou sluiten, en toen gingen we, zonder dat vervelende melodietje te horen, op weg voor de laatste 4,3 kilometer.

Die laatste kilometers gingen over de doorgaande weg, strak asfalt onder de voeten. Mijn zusje, zij had mij gezelschap gehouden op de camping de dagen voorafgaand aan de DoTo, liet ons weten dat ze voor de camping op ons stond te wachten, een eerste punt om naar uit te kijken dus.

Kilometer 4 en 3 hadden we zo te pakken, de afstand naar kilometer 2 leek in mijn ogen een stuk langer, zeker toen ik voor mij een drietal zag lopen waarvan de middelste het zeer zwaar had. Pfff, wat ik blij dat ik nog 'gewoon' kon lopen.

Maar ook kilometer 2 kwam voorbij, op naar mijn zusje dus, de camping zit iets meer dan een kilometer voor de finish. Al van ver zag ik haar staan en zij zag ons aankomen. We kregen allebei een dikke knuffel van haar en zij kreeg dus twee zweterige knuffels terug, maar dat kon haar niets schelen. Na deze dikke knuffels gingen we snel verder, de finish was tenslotte vlakbij.

Net voorbij de camping stond een groep van de Nederlandse politie, hier stond ook Kenneth, hij had zelf gelopen, was fris gedoucht en stond nu de wandelaars die nog binnen kwamen aan te moedigen. Ook van hem kregen we een dikke knuffel, nog maar een 1 kilometer te gaan....

Ik kreeg een berichtje van Fleur, zij stond vlakbij de finish met haar ouders op ons te wachten, zij was al een uurtje binnen, ze hadden iets gegeten en nu waren ze ons ontvangst committee. Nog maar 500 meter te gaan.....

Het publiek langs de kant was een beetje tam, dus Marieke en ik gingen zelf maar met onze armen zwaaien om te proberen het publiek wat op te zwepen. Dat lukt soms wel en soms niet. En zo bereikten we Fleur.

Nu was het nog 50 meter tot de finish, we hadden het gewoon geflikt!!!

Nadat we ons certificaat, de medaille en een goodie bag hadden ontvangen, maakten we nog even een finishfoto. Trots op ons.

Nu moesten we die ruime kilometer naar de camping weer teruglopen. We haalden onderweg een pizza en vervolgens troffen we de laatste lopers, een stel, en die werden gevolgd door de complete stoet vrijwilligers in diverse auto's en busjes. Heerlijk om te zien en om zo terug te lopen, zeker ook omdat ik mijn slippers bij de pizzeria had aangedaan.

Eenmaal terug op de camping streken we neer voor onze caravan, waar mijn zusje direct wat te drinken voor ons inschonk. Nadat we genoeg pizza hadden gegeten was het tijd voor de douche. Marieke stond een stuk verderop op de camping en toen ik vroeg of ze even een fiets wilde lenen om haar douchespullen op te halen, was ze erg blij. 

Ik ging naar de douches en daar was het erg gezellig. Ik trof Jacqueline daar weer, even bijkletsen, en er zat een Engelstalige dame. Toen we in gesprek raakten en ik zei dat dit mijn tweede DoTo was, vroeg ze zich af of ik wel goed wijs was, dit was haar eerste en ook direct haar laatste keer, ze zou dit nooit, nooit, nooit meer doen! We moesten beide lachen om de overtuiging waarmee ze dit zei.

Na de douche inspecteerde ik mijn voeten, blaren, en daarna dook ik mijn bed in. Slapen wilde ik, een heleboel uur slapen. Welterusten dus!!