De wekker ging vanmorgen om 5.00 uur. Om beurten stapten we uit bed, simpelweg omdat er niet genoeg ruimte was om met zijn vieren naast de stapelbedden te staan, daar was de ruimte te klein voor. Maar met passen, meten en overleg waren we allemaal op tijd klaar om naar de 11Stedenhal te lopen voor het ontbijt. Op weg naar de 11Stedenhal werden we getrakteerd op een prachtige zonsopkomst.
Bij de 11Stedenhal werden we opgewacht door een dweilorkest, gezellig hoor! Binnen kregen we een ontbijt- en lunchpakket en konden we koffie en thee tappen. Al met al bleek dat ik eigenlijk wel wat later had kunnen komen, ik had na het ontbijt en de nodige koppen thee nog zeker een half uur over voordat we zouden starten. Ik nam dus nog even de tijd om het dweilorkest een tweede bezoek te brengen. Toen bleek wel dat het dweilorkest ook opbouwde,want bij mijn tweede bezoek, was de muziek al een heel stuk actiever dan bij het eerste bezoek.
Vlak voor de start werden de deelnemers naar de hal gestuurd. In de hal was er eerst tijd voor een praatje van de voorzitter, Eeuwe Geertsma, daarna kon het niet anders dan dat het Frysk Folksliet werd gespeeld en gezongen. En weekdier als ik ben, de tranen stonden in mijn ogen. Niet zozeer om het Frysk Folksliet, maar meer om het moment.
Vlak daarna werden wij, de wandelaars, losgelaten. Na een rondje door de 11Stedenhal en tussen een haag van mensen net buiten de 11Stedenhal door, was het zover, ik was begonnen aan de Elfstedenwandeltocht.
Na een kort stukje industrie verlieten we Leeuwarden. Met we bedoel ik een van mijn hutgenoten en mijzelf. We waren allebei debutanten en dan is het fijn om samen op pad te gaan en om samen de gang van zaken te verkennen. We liepen ook samen lekker op, dus voorlopig gingen we samen verder. We werden bij het verlaten van Leeuwarden getrakteerd op een prachtig plaatje, lage mist boven het land. Zodra de zon opkwam was de mist vertrokken.
Toen de zon opkwam, werd het direct warm, de jas kon dus uit. Wat een bof, zulk weer na alle nattigheid van de afgelopen periode. Er was genoeg te bepraten, want ja, ik liep op met iemand die ik gister nog niet kende. Dat is ook een van de redenen dat ik voor overnachten op de boot heb gekozen, nieuwe mensen leren kennen. Na 13,5 km was de eerste rust, tijd voor een bakkie, een sanitaire stop en even zitten.
Na de rust kon ik weer met nieuwe energie verder, op richting Sneek. De kilometers gingen vrij vlot onder mijn schoenen door. Het eerste deel na de rust ging over een fietspad tussen de weilanden door, dat leverde prachtige vergezichten en oer-Hollandse plaatjes op.
Na verloop van tijd bereikten we Scharnegoutum, hier namen we even een korte plaspauze, zodat we in ieder geval met droge kleding Sneek zouden bereiken.
In Sneek was het weer tijd voor een pauze. Ik was van plan om elk plaatsnaambord van de elf steden samen met David op de foto te zetten, maar we liepen via een sluitroute Sneek binnen, dus geen plaatsnaambord gezien. Nu liepen we net na de rust onder de Waterpoort door en de Waterpoort is natuurlijk ook zeer kenmerkend voor Sneek, dus verving de Waterpoort het plaatsnaambord.
De eerste stempel is binnen!!!
Vanaf Sneek ging het naar IJlst, dat was maar een kilometer of 5 lopen, dus de tweede stempel was ook al snel binnen. Wat ik nog wel heel leuk vond, is dat ik nu een keer over een van de kenmerkende bruggen liep, in plaats van dat ik er op de Stadsrondweg (A7) onderdoor reed.
In IJlst namen we geen pauze, zo kort na Sneek had dat nog geen zin. Na IJlst ging het voornamelijk over de lange landwegen. Ondertussen liep de temperatuur flink op, tenminste voor mijn gevoel, volgens de geleerden was het maar 17 graden. Omdat de zon flink scheen en er geen beschutting was, lag voor mij de gevoelstemperatuur veel hoger. Ook moest er flink gesmeerd worden om verbranding te voorkomen. Maar gezien de vele regen van de laatste tijd, van mijn kant geen enkele klacht over het weer.
In Hommerts was het tijd voor nog een pauze, even in het dorpshuis, uit de zon, maar wel bij de open deuren, dus een lekker windje, en natuurlijk een cola op medicinale basis...
Vanaf Hommerts ging het kilometers lang langs de provinciale weg. Dit was niet het meest inspirerende stuk om te lopen. Gelukkig had ik gezelschap, dat zorgde voor de nodige afleiding. Ook de schaduw van het aquaduct was erg welkom. Na verloop van tijd, verlieten we de provinciale weg, al had deze weg hetzelfde uiterlijk als de provinciale weg, het scheelde echter wel auto's. De toren van Spannenburg reisde op afstand met ons mee, echt een baken in het landschap.
Uiteindelijk mochten we de weg verlaten, we liepen via een stal het land in, om vervolgens dwars door het land naar de weg achter de boerderij te lopen.
Deze weg bracht ons naar Sloten. We liepen langs de slaapschepen, maar daar gingen we nog niet naar binnen, eerst naar de finish. Hier volgde stempel nummer 3.
We besloten om eerst te gaan eten, dat was ook in Sloten zelf, terwijl de schepen aan de rand van Sloten lagen. Na het eten op het gemakkie teruggelopen naar de slaapschepen en daar lekker gedoucht. Na het douchen neergestreken in de gemeenschappelijke ruimte en daar met diverse bootgenoten gezellig gekletst. Toen mijn handdoek droog was, was het bedtijd. Even de spullen voor morgen klaargezet en vervolgens een soort stoelendans in de hut om iedereen zijn tanden te laten poetsen, om iedereen zich om te laten kleden en om ervoor te zorgen dat iedereen in zijn bed terecht kwam. Welterusten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten