Vandaag ging ik weer op pad, deze keer met de trein naar Alkmaar. In Alkmaar wachtte Fleur op mij, het was hoog tijd om weer eens bij te praten. En dat bijpraten deden we tijdens een wandeling door het duingebied van Schoorl.
We liepen net langs het bezoekerscentrum toen er een enorme bui losbarstte, we begonnen dus maar met een bakkie. Uiteindelijk waren we bijna een uur verder voor we vertrokken, maar het was nu wel droog.
De eerste kilometer was het nog druk met mensen, maar daarna werd het steeds rustiger. En wat waren we blij dat we eerst een bakkie hadden gedaan, want nu was de hemel blauw en werd het zelfs redelijk warm. Het eerste deel van de wandeling ging door bos en over hei.
Ondertussen kletsten we elkaar de oren van het hoofd, zoveel meegemaakt en zoveel plannen. Met uitzicht op de zee zagen we in de verte een bui aankomen en dat leverde een beginnende regenboog op. Eenmaal op het strand werd het een hele regenboog. Een mooi moment om even stil te staan.
Ondertussen werd het weer wat frisser, ik deed dus mij jas weer aan. Na kilometers strand gingen we het duingebied weer in. We zwierven over smalle zandpaadjes tot we het bosgebied weer bereikten.
En even later kwam ook het bezoekerscentrum weer in zicht.
Bij Fleur thuis genoten we nog even na met een hapje en een drankje en kwamen we (weer) tot de conclusie dat die Camino in 2017 (Laat mij maar lopen) een life changing event is geweest en dat alles wat we daar hebben meegemaakt een band tussen ons heeft gesmeed die (hopelijk) nog heel lang blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten