Morgen is het tien jaar geleden dat ik het eerste bericht plaatste op dit blog. Ik had geen idee wat het me zou gaan brengen, vooral ook omdat mijn focus in eerste instantie was gericht op de wandelvorderingen van de Wandelkerel richting de N4D van 2012. Al snel merkte ik dat ik toch wel veel meer te vertellen had en dus werd de focus wat breder.
Wat ik natuurlijk echt niet had voorzien was dat Manlief ziek zou worden. En nog minder dat dit blog daardoor zo'n troost zou worden voor mij. En als ik nu terugkijk, zijn de afgelopen tien jaar voorbij gekropen en voorbij gevlogen.
De tijd kroop in die moeilijke decembermaand van 2011, toen Manlief in het AMC verbleef en ik (grotendeels) in mijn eentje in een huisje in Zandvoort zat. De spanning iedere dag als ik naar het ziekenhuis ging, de eenzame avonden in een vakantiehuisje, mijn zorgen om de kinderen, die gewoon naar school moesten en dus in Drenthe bleven, de worsteling met mijn eigen gevoelens en het contact met de buitenwereld, waar ik compleet de aansluiting bij miste (denk aan Kerst en Oud en Nieuw die voor de deur stonden) en de angst om wat er nu met Manlief aan de hand was.
Ook in de jaren daarna waren er periodes dat ik niet wist waar ik het moest zoeken. Ziekenhuisopnames, mijn eigen strijd om het leven dat verderging met een invalide man te accepteren, mensen die mij niet begrepen en mensen die ik niet begreep en vooral eenzaamheid.
Gelukkig waren er genoeg leuke momenten, waarin de tijd voorbij vloog. De eerste keer dat we met zijn vieren weer een uitje hadden, die N4D van 2012 (en 2013, 2014, 2015, enz), mooie vakanties, fantastische wandeltochten, middagen of avonden met vrienden, kinderen die diploma's haalden, die sporten, die vrienden mee naar huis brachten en brengen, feestjes die we vierden, mooie zomerdagen in de tuin, vrijdagmiddagborrels, spelletjes doen, filmpjes kijken, lachen met en om elkaar, lekker eten, knuffels, mooie luchten, mijn deelname aan "Laat mij maar lopen", ach noem maar op.
En dan kan ik nu wel zeggen dat ondanks alles de balans van de afgelopen tien jaar positief is. Hoewel de eerlijkheid mij wel gebied te zeggen dat ik niet weet of ik, pak hem beet, drie jaar geleden dezelfde conclusie had getrokken.
En wat nou tien jaar is? Ik weet het antwoord niet, maar ik hoop wel dat de gezondheid van Manlief nog minstens tien jaar op dit niveau blijft en dat ik nog minstens tien jaar de ups en downs hier kan blijven delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten