Afscheid

Tja, als ik af en toe stil sta bij de leeftijd van mijn kinderen, dan bedenk ik dat ik me nog niet ouder voel als toen ze geboren werden, maar ik kan natuurlijk niet ontkennen dat het feit dat de Wandelkerel ondertussen 19 is ook iets zegt over mij.

En als dat iets zegt over mij, zegt dat ook iets over Wandelmams en Paps. En dat heb ik mij de laatste jaren ook niet echt gerealiseerd. Dat was ook niet echt nodig, mijn ouders zijn (over het algemeen) fit en vitaal. Het feit dat Paps al over de 70 is en dat Mams de 70 nadert, is niet iets dat in mijn gedachten een rol speelt.

Toch blijkt nu dat dat in hun eigen leven en gedachten wel een rol speelt. Ze hebben hun huis (mijn ouderlijk huis sinds mijn 9e) verkocht. Zowel het onderhoud aan het huis zelf, een verbouwde boerderij, als het onderhoud aan de tuin, zo'n 2500 vierkante meter, begon zwaar te vallen. En juist omdat ze nu nog zo fit en vitaal zijn, besloten ze om kleiner te gaan wonen.

De verkoop van het huis ging sneller dan verwacht en gelukkig vonden ze na enig zoeken zelf ook een nieuwe stek, maar die verkoop betekent wel dat er afscheid genomen moet worden van het huis uit de jeugd van mij en mijn zusjes, maar ook van het grootouderlijk huis van de 6 kleinkinderen van mijn ouders. En daarom werden we allemaal uitgenodigd voor de allerlaatste barbecue in die heerlijk grote tuin.

Het weer was niet zo geweldig, maar ondanks dat genoten we. Het afscheid zal nog vele facetten en stapjes kennen en hoewel ik de stap van mijn ouders volledig begrijp (sterker nog, 2 jaar geleden zeiden Manlief en ik al tegen elkaar dat ze er verstandig aan zouden doen om de boel te verkopen) is mijn gevoel nog niet helemaal in overeenstemming met mijn verstand. En dan probeer ik mij voor te stellen hoe dat voor Mams en Paps moet zijn, maar dat is helemaal niet te doen....

Maar gelukkig hebben we de foto's nog...…..

Paps als opperhoofd barbecue. Hij werd later afgelost door schoonzoons.

Nog  één keer voetballen in de tuin. 

Oooo, die blokhut gaan we missen...... 

Een tentje is zo gebouwd. 

Waaghals!!! Zoek het kind.

En dan is er koffie!!!! 

Gelukkig had opa nog een fleecevest. 

Dochterlief met haar jongste neefje op schoot. 

En het toetje werd verzorgd door Dochterlief!!

We kunnen met recht zeggen dat het afscheid was zoals het hoorde te zijn, maar de gemengde gevoelens blijven.

Ach, hoe was het ok alweer:

ob-la-di, ob-la-da life goes on bra

la la, how their life goes on