Westerborkpad 10

Na een rare vakantieweek, met weer veel ziekenhuis, leek het mij raadzaam om wat tijd voor mezelf te nemen voor de werkweek weer begon. En daarom ging ik vandaag alleen op pad voor het volgende deel van het Westerborkpad, van 't Harde naar Zwolle. Het is mijn bedoeling om dit pad in mei af te ronden, dus het kan geen kwaad om een etappe te lopen. Manlief bracht mij naar 't Harde en hij zou mij ook weer ophalen uit Zwolle, dus geen gedoe met vertrektijden van treinen, gewoon gezellig naast Manlief in de auto.

Eenmaal bij het station zwaaide ik Manlief uit en na het normale opstartritueel, GPS aan, boekje met routebeschrijving binnen handbereik, tas op de rug, slang van het waterreservoir voor het grijpen en alle bandjes en randjes goed, kon ik vertrekken.

Na een klein stukje langs de doorgaande weg werd ik het bos ingestuurd. Het zonnetje scheen, dus de ergste kou werd verdreven, de vogels floten volop, er was verder geen mens te bekennen en ik was bezig met mijn favoriete hobby, wat kon ik nog meer verlangen op dit moment. Nou niks, dus besloot ik om maar gewoon te genieten van wat er op mijn pad zou komen. Nou, dat voorlopig bos, met in de verte de altijd aanwezige spoorlijn en af en toe een vroege lentebode.

Na het bos volgde een fietspad langs de doorgaande weg. Ach, dat loopt ook wel weer lekker. Het fietspad bracht mij naar landgoed Hof ter Mullegen. En daar zag ik de eerste verwijzing van vandaag naar een luisterfragment. Ik had geen "oortjes" bij me, maar aangezien er verder niemand in de buurt was, liet het fragment zo afspelen. En ik moet zeggen, zo'n luisterfragment hakt er altijd in bij mij. Ten eerste omdat deze fragmenten worden verteld door "oude" stemmen. Tenslotte zijn de getuigen van de Tweede wereldoorlog allemaal op leeftijd. Ten tweede weet je dat deze verhalen echt zijn gebeurd, je hoort ooggetuigen en daardoor ook de emotie in de stemmen en tenslotte het besef dat we op dit moment in een wereld leven die in oorlog is en die oorlog komt steeds dichterbij.

Ondertussen liep ik in het bos en werd er in de routebeschrijving gesproken over de Amazonelaan en de Laan der Ereleden. In mijn beleving zijn lanen brede met bomen omzoomde wegen, maar die waren in de verste verte niet te bekennen. Maar met de ervaring van eerdere etappes werd ik er niet meer zenuwachtig van. Ik had alle stickers tot nu gevolgd en de paden die ik volgde, klopten met de routebeschrijving. Maar om nu te spreken van lanen......

En ook nu bleek ik weer gewoon goed te lopen en langzaam maar zeker naderde ik Wezep. Maar voor het zover was, liep de nood hoog op. En middenin het bos zijn er weinig sanitaire voorzieningen, het werd dus een bezoek aan een groen toilet. Ik moest voor ik Wezep zou bereiken eerst nog wel de A28 oversteken, dat is niet voor het eerst tijdens mijn wandelingen op het Westerborkpad.

En zo bereikte ik Wezep. Ondertussen had ik best trek gekregen, dus toen ik zag staan dat ik bij een snackbar linksaf moest, hoopte ik dat deze open zou zijn. En dat bleek het geval te zijn. Ik trakteerde mijzelf op een broodje hamburger met veel extra's en een kop thee en na gebruik te hebben gemaakt van de sanitaire voorzieningen, altijd comfortabeler dan een groen toilet, ging ik weer verder.

Ook nu weer bos en heide. En tot nu toe weinig sporen van Joodse gemeenschappen. Het valt mij op dat er verder naar het Noorden, minder te vinden is m.b.t. het Joodse verleden. Dat zal er ook wel mee te maken hebben dat de bevolkingsdichtheid in het Noorden natuurlijk lager is dan in andere delen van het land. Wel is de omgeving hier prachtig en hoor je veel minder geluiden van de "Westerse beschaving" op de achtergrond. Grote stukken zonder auto's die op de achtergrond voorbij zoeven. En deze keer moest ik niet de A28 oversteken, maar de A50 om mijn volgende doel te halen, Hattem.

Eenmaal in Hattem nog een mooi stuk over landgoed Molecaten, met ook weer een luisterfragment. En in Hattem wel herinneringen aan een joodse gemeenschap, met een Joods gedeelte op de begraafplaats en een voormalige synagoge. Tussen de begraafplaats en de synagoge werd ik door het oude Hattem gestuurd, een prachtig plaatsje met veel oude elementen.

Na de synagoge begon het laatste deel van vandaag. De etappe van Hattem naar Zwolle, zo'n 7 km, met voor mij EIN-DE-LIJK de oversteek van de brug over de IJssel. Hier heb ik zo lang naar uitgekeken, nu komt echt het einde van het Westerborkpad in zicht. Dit pas heeft mij zoveel gebracht, maar het wordt nu langzaam maar zeker tijd voor een nieuw pad. Voor mijn gevoel sluit ik met het behalen van het einde van het Westerborkpad ook een fase in mijn leven af. Ik ben begonnen aan het Westerborkpad om tot mijzelf te komen en alle veranderingen in mijn leven een plek te geven en nu, zo'n twee jaar na de start, denk ik dat dat behoorlijk goed gelukt is. En dus ging ik vol goede zin op pad richting de IJssel.

Maar voor ik bij de brug kom die ik moet oversteken, komt eerst de spoorbrug in beeld. En die spoorbrug is ook mooi.

En dan is daar de brug over de IJssel. En naast het feit dat deze brug voor mij symbool staat voor het naderen van het einde van het Westerborkpad, doet hij mij toch ook denken aan de Waalbrug in Nijmegen. En dat is niet vreemd, want ze dateren uit dezelfde periode en hebben dezelfde constructie.

En na de oversteek van de brug, mocht ik onder de brug door om zo Zwolle binnen te lopen. Na een stop bij het oude Gymnasium Celeanum en de Rozenboom, belde ik richting huis om Manlief te melden dat ik bijna bij station Zwolle was.