Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 12 maart 2016

Noorderveldtocht

Hoewel deze tocht al op 12 maart is gelopen, plaats ik dit verslag pas in april. En hoewel mijn geheugen nog niet zo slecht is, ben ik natuurlijk al veel details over deze tocht vergeten. Wel kan ik vertellen dat ik deze dag samen met Wandelmams op pad ben geweest en verder zullen de foto's het verhaal vertellen.

Maar één ding van deze tocht is mij erg goed bijgebleven. Regelmatig komen wij twee mannen tegen die, net als wij, een vlaggetje van de provincie Drenthe aan hun tas hebben hangen. Hun tempo ligt over het algemeen wel iets hoger dan dat van ons, dus wij kunnen hun vlaggetjes altijd goed bewonderen als ze ons voorbij wandelen. Deze keer viel het ons op dat het vlaggetje van één van de heren er wel erg slecht aan toe was. De stof was gescheurd en de opdruk versleten.

Dat witte zwaaiende lapje links van het midden moet doorgaan voor een vlag.

Ik maakte tegen Wandelmams de opmerking dat we maar een vlaggetje van ons aan hem moesten geven. Ik voegde de daad bij het woord en knoopte het vlaggetje los van de tas van Mams, waarop zij een kort sprintje trok om het vlaggetje te overhandigen. Er werd gestameld dat het niet nodig was, maar wij zeiden dat het wel nodig was en toen verdween "onze" vlag in de binnenzak van de jas.

De beloning voor onze goede daad kregen we bij de eerste rust. De heren vertrokken toen wij aankwamen (zij zagen ons niet) en toen hing de vlag al aan de tas. Bij de tweede rust vertrokken ze weer net toen wij aankwamen, maar nu zagen ze ons wel. Ik kreeg een dikke knuffel van de ontvanger van de vlag, die trots liet zien dat de vlag al aan de tas hing. Ondertussen knoopte Wandelmams de vlag van mijn tas om deze aan de andere heer in het gezelschap te geven. Ook hij wilde eerst de vlag niet aannemen, maar na de mededeling dat ik voor ons zo weer een nieuwe had gemaakt en dat wij het leuk vonden om ze weg te geven, verdween ook de tweede vlag in een binnenzak. De heren blij, wij blij.

En hieronder nog een aantal foto's van deze dag.


















Geen opmerkingen: