Dochterlief verzorgde een lekkere lunch.
De mannen speelden potje voetbal.
Dat was voor Manlief minder makkelijk,.......
......... dan voor de Wandelkerel.
Dochterlief tekende een nieuwe outfit!!!!
En ik handwerkte!
Het genieten en ontspannen lukte dus goed. Maar, ............ maandagmorgen werd Manlief wakker met een onwillig rechterbeen. Het lukte hem niet om het been goed op te tillen en hij gaf aan dat hij (een soort van) spierpijn had in zijn bovenbeen. Nu is dat geen vreemd verschijnsel. Zo af en toe heeft hij een mindere dag en dan werkt er een ledemaat niet helemaal mee. We besloten dan ook om het nog maar even een dag aan te kijken.
Dinsdagmorgen wilden we vertrekken naar Wandelmams, even een bakkie doen ter ere van haar verjaardag, toen Manlief problemen had met het aandoen van zijn rechterschoen. Zijn voet was opgezet. Mijn nekharen gingen overeind en de alarmbellen rinkelden, ik dacht aan trombose na al die ziekenhuisopnames. Ik zei dan ook tegen Manlief dat het mij verstandig leek om de huisarts maar even te bellen. Gelukkig was hij dat met mij eens. De assistente vroeg of het kon wachten tot morgen, maar omdat ik dat niet zag zitten, schudde ik hard mijn hoofd. Gelukkig was Manlief dat met mij eens en zodoende konden we aan het einde van de middag terecht.
Na een bakkie met appeltaart gingen we weer naar huis, daar ging ik nog even aan het werk, Manlief ging puzzelen, Dochterlief knutselen en de Wandelkerel was aan het werk. (Tja, als ze jou bellen of je wil komen werken, dan zeg je natuurlijk geen nee. Ten eerste willen ze jou en ten tweede levert het wat op!)
Om half 4 stapten Manlief en ik in de auto. Manlief had nog het plan om lopend, hij in de rolstoel, ik erachter, naar de huisarts te gaan, maar ik hield al rekening met een bezoek aan het ziekenhuis en besloot dat de auto een beter vervoermiddel was. Natuurlijk wel met de rolstoel achterin.
Vanaf dat moment begon het lange, lange wachten. Het begon met de huisarts die een half uur uitliep. Ook zij dacht aan trombose en wilde dus dat we naar het ziekenhuis gingen om bloed te prikken. We zouden dan een half uur moeten wachten op de uitslag, zodat gelijk duidelijk was of er sprake was van trombose of niet. Dus bloed prikken, bakkie doen in het restaurant, terug naar de prikpolie en daar vertelden ze dat er sprake was van verhoogde waardes, dus naar de afdeling echografie. Dat was net na vijf uur.
En daar begon het wachten deel twee. Net na ons kwam een meisje binnen. Zij was doorgestuurd via de SEH. En omdat een ziekenhuis de SEH zo snel mogelijk weer leeg wil hebben (terecht), moesten wij nog even wachten. Jammer genoeg voor ons, kwam er via de SEH nog een verzoek voor een echografie en dus schoven wij weer een plekje op. Nu hebben wij ook wel eens aan de andere kant van de lijn gestaan. Dat Manlief voorrang kreeg voor al die mensen die al langer in de wachtruimte zaten, dus wij hadden volledig begrip voor deze situatie. Maar het duurde wel lang.......
Wij zaten dus in de wachtkamer met het papier van de bloedafname in ons bezit. Natuurlijk bekeken we die uitgebreid. En daar zagen we al op staan dat als er sprake was van trombose dat we dan doorgestuurd zouden worden naar de SEH. Waar het dus al druk was..... Nu gaf de waarde die op het formulier stond ons niet de indruk dat er niets aan de hand zou zijn.
Boven de 500 is doorsturen en Manlief heeft een waarde van 6880.
En eindelijk na een uur en een kwartier wachten, was Manlief aan de beurt. Ondertussen hadden we de schatjes gebeld om te zeggen dat ze maar iets te eten moesten maken. Zij kozen voor de frituurpan. Wij beloofden om ze op de hoogte te houden, als zij dan ook wat te eten zouden maken voor ons als we weer thuis waren. Dat is natuurlijk een grapje, want wij houden de schatjes sowieso op de hoogte. Als wij iets geleerd hebben de afgelopen jaren, dan is het wel om altijd open en eerlijk te zijn tegen de schatjes. Hoewel ik natuurlijk geen nee zou zeggen als ze aanbieden om het eten te maken.....
Maar goed de echo....... Manlief moest zijn broek uitdoen en het eerst wat mij opviel was dat zijn been nog dikker was geworden. Niet alleen zijn voet en zijn onderbeen, maar ondertussen ook zijn bovenbeen. De echo liet dan ook aan duidelijkheid niets we wensen over. Er is sprake van trombose tussen lies en knie. Of er ook sprake is van trombose in de kuit, valt niet te zeggen vanwege het vele vocht, maar voor de behandeling is dat niet van belang, volgens de arts die de echografie maakte. En zo werden we dus doorgestuurd naar de SEH.
En op de SEH waren net vier slachtoffers van een ongeluk binnen gebracht. En dat betekende voor ons weer wachten. Ach, we bekeken het maar weer positief. Wij waren niet zwaargewond en nu had ik tijd om familie en vrienden op de hoogte te brengen. En nog belangrijker, ik had tijd om naar de koffieautomaat te gaan, want we waren wel toe aan een bakkie. Na verloop ban tijd kwam de SEH-arts binnen en werd er actie ondernomen. Manlief mocht gelukkig mee naar huis en na een bezoek aan de apotheek vertrokken we richting huis, voorzien van spuiten, tabletten en een waslijst aan te maken afspraken voor de volgende dag.
Net voor we naar huis gingen, belde Dochterlief dat ze naar bed wilde. Toen wij zeiden dat we op weg waren naar de auto, besloot ze om nog even op te blijven. Dus toen we eenmaal thuis waren kregen we een dikke knuffel, maar ze had ook de frituurpan maar vast aangezet. Want ongezond eten is beter dan niet eten, aldus Dochterlief. En dat waren wij nu volledig met haar eens, we hadden trek. en dan blijkt maar weer dat Manlief en ik echt fan-tas-ti-sche kinderen hebben, want De Wandelkerel verzorgde ons eten.
En woensdagmorgen was onze eerste actie bellen met het ziekenhuis om afspraken te maken. Gelukkig konden we heel snel terecht bij dermatologie om het been van Manlief te laten zwachtelen. Dan bleef er veel tijd over voor Dochterlief en mij om de stoffenbeurs in Zwolle te bezoeken en om daarna Zweedse balletjes te eten bij dat grote Zweedse warenhuis. Maar eerst zwachtelen.
Rechts is duidelijk dikker dan links.
Ik leverde Manlief keurig gezwachteld weer thuis af en toen was het tijd om met Dochterlief op pad te gaan. We vonden mooie lapjes op de stoffenbeurs en genoten van de Zweedse ballen.
Aankopen....
En of het nog niet genoeg was, kregen we vandaag bericht van het AMC dat Manlief volgende week kan starten met de opbouw van azathioprine. Tot onze grote vreugde heeft de trombose hier geen invloed op. Wel betekent de overstap extra bloedcontroles. En zo staat de agenda alweer vol met afspraken. Een kort overzicht:
vrijdag 4 maart, trombosedienst
maandag 7 maart, opnieuw zwachtelen
donderdag 10 maart, aanmeten steunkous, opnieuw zwachtelen
vrijdag 11 maart, trombosedienst
maandag 14 maart, bloedprikken i.v.m. start azathioprine
En de afspraken met de trombosedienst en het bloedprikken vanwege de start met azathioprine zullen voorlopig nog wel blijven duren. Wel hebben we een optie genomen op thuiszorg, zodat zij Manlief kunnen helpen met het aantrekken van de steunkous. Ik moet er niet aan denken dat ik dat ook nog moet gaan doen voor ik 's ochtends naar mijn werk vertrek. En hoe het dan met het uitrekken komt, zien we wel weer.
Al met al kunnen we concluderen dat we komende weken weer fervente bezoekers van het ziekenhuis zullen zijn. En ik had nog zo gezegd: "Geen ziekenhuis voorlopig!!!!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten