Wintertocht Grootegast

Het was al even geleden, maar vandaag gingen Wandelmams en ik weer eens met de Sjeik op pad. We moesten er vroeg voor opstaan, want Grootegast is toch een uur rijden, maar dat hadden we er graag voor over. Helaas had de wekker van Wandelmams vertraging, dus we kwamen net na de officiële start aan bij de startlocatie. De Sjeik stond ons al op te wachten en nadat Mams en ik ons hadden ingeschreven, gingen we direct op pad. Volgens de Sjeik waren we gewaarschuwd voor modder onderweg, dus we waren blij dat we hoge wandelschoenen aan hadden.

Maar in eerste instantie was er niets aan de hand. We werden door Grootegast gestuurd en ondanks dat duidelijk te zien was dat er veel regen was gevallen de laatste tijd, was de ondergrond waar we liepen goed te bewandelen.

We hadden een hoop bij te praten en het was dan ook geen seconde stil. Natuurlijk werd er ook genoeg onzin gekletst en onze Sjeik maakte de vijf kwartier in een uur weer vol. Zeker toen we onderstaande langs de weg zagen staan:

Probeer dat maar eens uit te spreken: plnken. Wij deden verwoede pogingen. Die pogingen lieten we voor wat ze waren, toen we het eerste modderpad bereikten. Concentratie vereist.

Hoewel het opletten was, was deze modder goed te bedwingen. Maar we waren wel blij dat we even later de rust bereikten. Hoewel we wel even twijfelden of we goed zaten, bij het zien van de ingang.

Maar gelukkig bleek dat de koffie en thee ook in een kale ruimte prima te drinken.

Na deze rust konden we er weer tegen. Jammer genoeg kregen we na deze rust te maken met regen. Misschien niet verkeerd om de schoenen een beetje schoon te spoelen, maar we lopen toch liever zonder regen.

Bij de tweede rust, besloegen de brillen en dampte de kleding. Helaas geen soep hier, dus maar weer een bakkie om op te warmen. Net voor we verder gingen, kregen we de vertrouwde koek van A. en eenmaal weer buiten scheen de zon.

Het duurde maar even voor we opnieuw kennis maakten met de modder. En met elke stap die we zetten, nam de nattigheid toe. Eerst liepen we nog voorzichtig, maar al snel hadden we door dat dat geen enkele zin had. Gewoon doorlopen was de beste optie.

Maar het ergste moest nog komen.......

En deze waarschuwing was niet overdreven. Met lage schoenen was ik tot over de rand van schoenen in de modder beland. Maar een lol dat we hadden. Het kind in ons kwam weer boven. Springen in de modder, buiten de gebaande paden lopen en elkaar uitdagen om deze plas wel of juist niet te omzeilen.

Nog net droge voeten....

Obstakels!!!

Ehhhh, droge voeten?

De Sjeik waagt de oversteek,....

....., en helpt Mams en mij veilig naar de overkant.

Maar ook aan deze nattigheid kwam een einde.

Na nog een klein stukje onverhard, bereikten we weer vaste grond onder onze voeten.

Net voor we bij de startlocatie terug waren, werden we getrakteerd op een prachtige regenboog. Ik blijf dat een bijzonder fenomeen vinden.

En na 25 km waren we terug bij af. We dronken nog iets samen met de Sjeik en toen was het tijd om richting huis te gaan. We namen, voor korte tijd, afscheid van de Sjeik en liepen naar de auto. Daar besloten we om het resultaat van vandaag vast te leggen. Prachtige modderschoenen en broeken. Het is een wandeling die de boeken ingaat als uniek. Modder, modder en modder.