Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

maandag 16 november 2015

Ontploffingsgevaar

Als klein meisje vergeleken we Dochterlief al met een vaatje buskruit. Als het niet ging zoals mevrouw wilde, dan was de kans op een driftbui heel erg groot. De peuterPUBERteit leek voor haar te zijn uitgevonden en we vroegen ons regelmatig af wat er zou gebeuren als de "echte" puberteit zou komen.

Maar voor het zover was, kwamen er nog diverse andere problemen op haar pad. Maar ook daar sloeg ze zich doorheen. Eenmaal op de middelbare school leefde ze helemaal op, ze had ineens vriendinnen bij de vleet en ging met plezier naar school. Nou ja, meestal dan, want af en toe was de zin wat minder. Want er moest nu echt geleerd worden en als je dat nog nooit gedaan hebt, valt dat niet mee. Dus stelde ze het leren van woordjes uit en uit en uit. En dan ineens was het de dag dat er een toets stond voor Engels, Frans en sinds dit schooljaar Duits. En als je dan weet dat je niet goed geleerd hebt, dan wil je liever niet naar school.

Vorig schooljaar accepteerde ze nog hulp van ons, maar dit jaar kwam ons vaatje buskruit weer terug. Al onze pogingen om te helpen werden afgesnauwd, afgekat of genegeerd. BAM, daar ging weer een deur, STAMP, STAMP, STAMP, dat was de trap. KABOEM, de volgende deur en vervolgens allerlei geluiden vanaf haar slaapkamer, die veel weg hadden van spullen die werden rond gesmeten en vervolgens gehuil. Ons aanbod om hulp te zoeken bij een derde werd resoluut van de hand gewezen en meisjes van dertien kun je niet meer dwingen.

Wel gaf ze aan dat ze zich niet lekker voelde, maar dat waren allerlei vage klachten, buikpijn, keelpijn, zere schouder, niet kunnen slapen, waar wij ook niets mee konden. Wel zijn we met haar naar de huisarts geweest en deze gaf aan dat de klachten waarschijnlijk het gevolg waren van stress. Hij schreef medicijnen voor, zodat ze beter kon slapen en zodat de spanning in haar schouder wat zou afnemen, want de spieren stonden helemaal strak. De medicijnen hielpen haar in ieder geval om beter te slapen. En dat zorgde er voor dat ze in ieder geval weer iets beter aanspreekbaar was en iets vrolijker werd.

Jammer genoeg ging het gisteren helemaal mis. We spraken haar aan op het leren van haar huiswerk en we eindigden met een dochter die in paniek stond te hyperventileren en geen raad meer wist met zichzelf. Voor haar een vermoeiende ervaring, maar voor ons een vreselijke ervaring. Om je kind (en je zusje) zo in paniek te zien, is vreselijk.

Nadat de paniekaanval over was, was Dochterlief totaal uitgeput. En wij eigenlijk ook. Maar er was nu ruimte voor een goed gesprek. En Dochterlief gaf aan dat het vooral moeilijk heeft met de situatie van haar vader. Die geeft haar zo veel stress en dan lukt het haar niet om zich te concentreren op haar schoolwerk. En ze weet ook nog steeds niet goed hoe ze moet leren. En uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: "Ik denk dat ik toch hulp nodig heb."

En dus zijn we vanmorgen naar de huisarts geweest. En hij was blij dat Dochterlief deze beslissing heeft genomen en werkt volledig mee. Dus de verwijsbrief is de deur uit en orthopedagoog N. is weer gebeld. Want Dochterlief wilde niet weer alles uitleggen, ze wilde naar iemand die ze al kent.

Na deze mega-ontploffing is het ontploffingsgevaar danig afgenomen. En wij zijn blij dat ons meisje uiteindelijk deze keuze heeft gemaakt.

Geen opmerkingen: