Soms zou ik willen dat het mogelijk was om een ondertitel te plaatsen, want in dit geval zou ik die graag toevoegen. De ondertitel die hierbij past is: Verslag van de revalidatie.
Want ook al schrijf ik hier niet zoveel. En al helemaal niet over de revalidatie van manlief. Het hele proces van herstellen heeft nog steeds een grote invloed op de dagelijkse gang van zaken in ons gezin. En dat is dan ook gelijk weer de reden dat ik dit jaar duidelijk minder schrijf hier dan voorgaand jaar.
Nu kan ik gelukkig wel zeggen dat het, gezien vanaf 1 januari tot heden, gewoon goed gaat in ons gezin. Met natuurlijk de gewone ups en downs die er zijn in ieder leven en elk gezin. Het eerste deel van het jaar bestond voornamelijk uit hoogtepunten. De eerste was dat manlief 31 december werd overgebracht naar het streekziekenhuis en dat hij dus vanaf begin 2012 weer dichtbij ons was. En de eerste keer weekendverlof was puur genieten. Ook de opname in de revalidatiekliniek hebben wij als zeer positief ervaren. En natuurlijk was definitieve thuiskomst van manlief fantastisch. Maar het absolute hoogtepunt van 2012 (tot nu toe) is het bezoek aan de BZT-show, net na de definitieve thuiskomst van manlief. Voor ons een duidelijke afsluiting van de periode van afwezigheid van manlief.
Tja, en toen dachten we in eerste instantie dat we er waren. Manlief was voor een groot deel hersteld, hij was positief en werkte hard aan verder herstel. Hij was weer thuis en vanaf dat moment keken we vooruit. En daar was alle reden toe, want het herstel zette zich ook thuis goed door. Manlief ging 2 keer per week naar de sportschool, onder begeleiding van de fysiotherapeut, en hij ging 2 keer per week zwemmen. Daarnaast fietsten we samen minimaal 5 keer per week en om ons bereik te vergroten, hadden we voor manlief een elektrische fiets op de kop weten te tikken. Voorspoed alom dus, voor manlief en dus ook voor ons.
Ook onze schatjes bloeiden weer helemaal op. Van een situatie waarin ze noodgedwongen regelmatig een uurtje alleen of met zijn tweetjes thuis waren, kwamen ze in een situatie waarbij er altijd iemand thuis was. Zelfs tussen de middag konden ze weer lekker thuis eten. Sterker nog, een vriendje van het Wandelmannetje kwam 2 dagen in de week bij ons eten. Supergezellig en voor manlief een vorm van therapie. Die stijgende lijn bleef zich doorzetten tot half juli. Na de N4D hoorde ik dat manlief tijdens de intocht een behoorlijke dip had gehad, waarbij lichamelijke inspanning leidde tot een kortdurende periode van afasie. Na de N4D viel manlief 's middags weer regelmatig in slaap op de bank. Een week na de N4D gingen we op vakantie. We bezochten een camping en daar ging hij ook langzaam achteruit. De eerste dagen liep hij naar het toiletgebouw, maar dat kostte steeds meer moeite. De laatste week pakte hij consequent de fiets om naar het toiletgebouw te gaan. Ook sliep hij steeds vaker 's middags en ging hij 's avonds steeds eerder naar bed.
Bij thuiskomst verwachtte ik dat dat snel over zou gaan, omdat de omstandigheden op een camping toch altijd minder comfortabel zijn dan thuis. Maar het werd niet beter. Het werd zelfs minder. De kinderen en ik werden geconfronteerd met een chagrijnige, lusteloze, lamlendige vader/man met een kort lontje. Met als absoluut dieptepunt dat ene extreem warme weekend. De warmte had een desastreuze invloed op de gesteldheid van manlief. Ondertussen probeerde ik om de vakantie voor de schatjes zo goed mogelijk te laten verlopen. Zij konden tenslotte niets doen aan de toestand van hun vader. En dus bemiddelde ik, probeerde ik om manlief zoveel mogelijk te ontzien en de schatjes zoveel te laten genieten. Dus zette ik het zwembad in de tuin, regelde ik logeerpartijtjes (niet bij ons), stak ik af en toe de BBQ aan en bemiddelde ik mij suf.
Ondertussen was het voor mijzelf ook zoeken. Normaal kan ik in de vakanties mijn gang gaan, want manlief is aan het werk. Maar nu was hij thuis en nog stikchagrijnig ook!!!! Er was geen ruimte voor mijzelf, nooit was ik even alleen en kwam ik aan mijzelf toe. Pas de laatste week van vakantie werd hij langzaam de oude. En toen was ik eigenlijk op. Maar de plicht riep, dus startte ik, in plaats van met frisse zin, met frisse tegenzin aan het nieuwe schooljaar. Ik was niet uitgerust en had niet kunnen ontspannen in die broodnodige zomervakantie.
De balans sinds 1 januari is nog steeds positief, we zijn tenslotte 2 stappen vooruit gegaan. Maar de balans van de zomer is negatief. Sinds begin juli hebben we een stap terug gedaan. En dat heeft zo zijn invloed. Manlief en de schatjes hebben het ritme en de schwung weer te pakken. Het goede overheerst. Voor mijzelf is het op dit moment iets minder. Het gebrek aan rust en ontspanning in de zomervakantie begint me op te breken. Daar komt nog bij dat we bijna elke week, op mijn "vrije" vrijdag een afspraak hebben in het ziekenhuis. Ook komen alle autoritten naar trainingen en wedstrijden op mijn schouders, omdat manlief nog niet in staat is om te rijden. Dat kost mij regelmatig een complete zaterdag. Er rust dus een groot deel van de praktische taken binnen ons gezin op mijn schouders.
Al met al ben ik dus hard toe aan de herfstvakantie. Even niks moeten. En gelukkig gaat het met manlief weer goed. Hij bezoekt de voetbalkantine weer één avond in de week en dat betekent dat ik, als de schatjes naar bed zijn, het rijk even helemaal alleen heb. Ook is zijn humeur weer zonnig en neemt hij een deel van de huishoudelijke taken weer op zich. De verwachting is dus dat we binnenkort weer op drie stappen vooruit staan en dat stap vier ook gezet kan worden. En dus gaan we weer verder.
Hoofd naar boven, borst vooruit!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten