Bij de stratlocatie was het erg druk en moesten we ons een weg banen naar de starttafel. Zeker toen het startsein voor de 40 en 25 kilometer werd gegegeven, moesten we tegen de stroom in. We hebben dus maar een paar minuten gewacht in een rustig hoekje. Tijdens het wachten spraken we weer enkelen van onze forumvrienden en toen we even later vertrokken was het nog een drukte van belang buiten bij het uitdelen van de routes. Er waren dus meer dan voldoende deelnemers.
Al snel liepen we in het bos en daar lag nog her en der sneeuw. Met de muts ver over onze oren getrokken, de handschoenen aan en de ritsen van de jassen tot boven aan toe dicht, duurde het toch nog wel even voor we het echt warm hadden. Maar de omgeving maakte veel goed.
Zoals altijd had TIGO de route weer fantastisch gepijld, met duidelijke pijlen en verschillende kleuren voor link, rechts en rechtdoor. De eerste rust was na 7 kilometer en in verband met de kou besloten we om deze toch maar mee te pakken. Meestal lopen we verder door, maar een een korte rust vonden we nu geen overbodige luxe. Een korte rust werd het uiteindelijk niet, want een bekende sloot zich bij ons aan en voor we het wisten, waren we al kletsend, een half uur verder. Dat geeft natuurlijk niets, maar eenmaal uiten viel de kou ons toch wel weer tegen.
Gelukkig wende het snel weer en met het zonnetje erbij werd het lekker wandelweer. Zo lekker dat het Wandelmannetje en ik in het bos besloten om onze muts in de tas te doen, omdat het ons te warm werd. Na het bos liepen we weerover een fietspad dat we al eerder hadden gelopen en wisten we dat de tweede rust (op dezelfde locatie) niet lang op zich zou laten wachten. Deze keer bleven niet zo lang hangen. Het wandelmannetje had last van de ploteselinge temparatuurswisseling en werd een beetje misselijk van de warmte. We gingen dus vrij snel weer verder.
Het wandelmannetje en ik waren overgestapt van de muts naar de pet. En gelukkig knapte het maneetje snel weer op en werd hij weer zijn eigen (gekke) zelf en probeerde hij dus op te stijgen. Zo op de open vlakte bleek de wind toch nog wel guur te zijn, dus wisselden we snel weer van pet naar muts. Lekker warm over de oren.
Onderweg was er genoeg te zien. Op een besneeuwde sloot zagen we sporen van dieren. Maar welke dieren weten we niet. het wandelmannetje wilde de besneeuwde slootkant wel afdalen om de sproen nader te bekijken, maar dat vond ik niet zo'n goed idee met nog zo'n 5 kilometer te wandelen bij een tempetaruur onder het vriespunt. Soms ben ik ook wel een vervelende moeder.....
Even later vroegen wij ons af wat de tocht ons verder nog zou brengen. Want een weg die geen waarde heeft en ook nog eens doodloopt...... Hoe loopt dat af.
Gelukkig kwam het helemaal goed, want het asfalt ging over in een bospad. Nou ja, helemaal goed. Het bospad was voor de vorst intrad gebruikt als crossbaan of iets dergelijks en was dus ook zo opgevroren. Opletten dus, want een verzwikte enkel was zo opgelopen.
Na een krappe 25 km waren we terug in Diever. Heerlijk gewandeld, genoten van de omgeving en het heerlijk, koude wandelweer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten