En na de vermoeiende dag van gisteren stond er vandaag weer een wandeling op het programma. Ik had het Wandelmannetje beloofd dat we vandaag 20 kilometer zouden gaan lopen in Dwingeloo. Deze 20 kilometer had hij namelijk nodig om 250 officiële kilometers in zijn wandelboekje te krijgen. En 250 officiële kilometers betekenen dat hij een afstandsmedaille van de KNBLO krijgt.
Gelukkig kon er tot half 12 gestart worden voor deze afstand, dus er was geen noodzaak om heel vroeg uit bed te gaan. Ook het Wandelmannetje deed het rustig aan deze ochtend, dus uiteindelijk gingen we om half 11 van start. Het eerste stuk liepen we door Dwingeloo, maar al snel lieten we het dorp achter ons en kwamen we op een zandpad terecht. Via, via kwamen we in Lhee en vandaar liepen we het bos in. Het weer was heerlijk, de omgeving mooi, alleen ben ik niet zo van de bospaden. Vooral die uitstekende boomwortels weten mij vaak te vinden.
Gelukkig was ik niet alleen en heb ik heerlijk gekletst met het Wandelmannetje. Allerlei belangrijke en minder belangrijke dingen passeerden de revue en voor we het wisten waren we bij de rust op camping Noordzij.
Het Wandelmannetje vond het uitermate geschikt weer voor een ijsje, zo'n enorme met witte chocola erom, ik hield het bij een kop thee. We zaten heerlijk op het terras, maar na een plaspauze besloten we om verder te wandelen.
Na de rust kwamen we op het Dwingelderveld. De zon brandde en de grond was droog, dus het mulle zand stoof snel op. Helaas zijn er mensen die niet snappen dat het Wandelmannetje soms wat moeite heeft met het optillen van zijn voeten en die dus op hem beginnen te mopperen dat hij zijn voeten moet optillen, want het stuift zo enorm, dat zand. Het ergst vind ik dan wel, dat als ze je een minuut later voorbijlopen, dat ze dan de andere kant opkijken en niet het fatsoen hebben om je te groeten.
Wij lieten ons humeur er niet door bederven en liepen verder. En het Wandelmannetje kreeg gelukkig ook complimenten voor het feit dat hij zo'n eind wandelde. De laatste 3 kilometer ging het Wandelmannetje steeds langzamer lopen, want zijn voeten deden zeer. Hij dacht zelf dat het kwam, omdat zijn schoenen te klein worden. Natuurlijk bikkelde hij door, want de medaille lag op hem te wachten. Vol trots nam hij deze medaille na afloop in ontvangst. Glimmend van oor tot oor en van top tot teen.
In de auto deed hij alvast zijn schoenen uit, want ooooo, die voeten. Thuis gekomen besloot hij op de trampoline te gaan springen en deed hij ook zijn sokken uit. En toen......... Toen bleek dat niet de te kleine wandelschoenen, maar alweer zijn voetbalschoenen, hadden gezorgd voor blaren, die door het wandelen natuurlijk erger geworden waren. Hoe zat het ook alweer..... Een ezel stoot zich....
Nou deze ezel dus wel. Ondanks dat heeft hij een leuke dag gehad. Waarschijnlijk heeft de behaalde 250 kilometer met bijbehorende medaille daar een behoorlijke bijdrage aan geleverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten