En het gaat, in onze ogen om details. Op school met rekenen niet uit het routeboekje mogen werken (maar wel extra rekenwerk krijgen, omdat ze anders veel te snel klaar is), het 3e couplet van het nieuw geleerde liedje op school niet meer helemaal uit je hoofd weten (maar wel in één keer de nieuwe melodie van de blokfluitles spelen), je favoriete beker of shirt niet kunnen vinden (terwijl de kast vol is met gelijkwaardige vervangers), een jongetje op school dat vervelend doet (waarna haar vriendinnen 's middags komen spelen). En dan, als je naar bed gaat huilen, huilen, huilen, want het leven is zo stom. En mama maar praten, troosten, knuffelen, kussen, kussen, knuffelen, knuffelen, instoppen, nog een keer knuffelen en weer......... Tot het wandelmannetje, haar grote broer, binnenkomt. Mama zegt: "Wat is er vent?" "Ik wil alleen maar zeggen dat ze het liefste zusje van de hele wereld is en dat ze lekker moet gaan slapen. Dan is ze morgen wel weer blij!!!!! Net als ik."
En wat denk je........? Ze zegt: "Weltrusten mama, tot morgen. Ik hou van jou en papa en heel veel van mijn broer."
"Dank je broer. Dank je voor je positieve bijdrage," denk ik.
Dit biedt toch hoop voor de toekomst. Tenslotte is zij de enige die haar broer mag schoppen en slaan en hij de enige die zijn zusje aan haar haar mag trekken. Dat zal dan toch pure liefde zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten