Vandaag speelde ik een thuiswedstrijd, een wandeltocht in Meppel, slechts 20 minuten fietsen vanaf huis. En dat deed ik dus, fietsen. Ik had afgesproken om vandaag met Ate, Hilly en Tine aan de wandel te gaan en toen ik de startlocatie bereikte zaten Hilly en Tine al op mij te wachten. Even later was ook Ate, hij kwam met het Openbaar Vervoer, present en na een startersbakkie gingen we op pad.
Ik was ondertussen wel heel erg benieuwd naar deze tocht, omdat hij in het najaar van 2019 al op de planning stond. Toen kon hij niet doorgaan vanwege wateroverlast en bij de tweede poging, een half jaar later, zat de wereld op slot vanwege een of ander virus. Pas nu was de SWOS weer zover dat deze tocht op de agenda stond. Na 6 jaar dus een revanche.
De eerste 10 kilometer liepen we van het ene park naar het andere, van de ene groenstrook naar de volgende. Onvoorstelbaar hoeveel groen er in Meppel is en dat niet alleen, er is ook veel water in de stad. We kwamen op plekjes die ik ook niet kende, al is dat ook omdat er nieuwe wijken zij bijgebouwd en er herinrichting van wijken heeft plaatsgevonden. Toch wist ik altijd wel waar ik was, ik had zo de weg naar huis kunnen vinden. Ik gaf dan ook af en toe wat extra uitleg over waar we waren en wat er te zien was aan mijn gezelschap.
Na 10 kilometer hadden we een rust bij de brandweer, we deden een bakkie, voor drie van ons met een plak cake, en na een sanitaire stop voor deze en gene gingen we weer verder.
Al snel na deze rust liepen we weer door een park en over smalle bospaadjes en vooral verborgen paadjes door het groen. Al slingerend kwamen we terecht in het Meppeler Bos en na 5 kilometer was er een tweede rust in het wijcentrum in de Oosterboer. Bij die rust kregen we gezelschap van een collega van mij die vandaag de 40 kilometer liep hier. We hadden dikke lol met zijn vijven, maar na verloop van tijd gingen we toch maar verder, anders zouden we er niet komen....
Na deze rust zwierven we door het groen van de wijk Oosterboer en nadat we die wijk hadden verlaten, kwamen we langs een oud tolhuisje in het Reestdal terecht. We pakten nog even een bankje mee om het, vandaag zeer, onwillige been van Hilly wat rust te geven.
Op de routebeschrijving had ik gezien dat we met het trekpontje moesten. Nu heb ik dit trekpontje al heel vaak zien liggen en altijd gedacht, die moet ik een keer nemen, het was er alleen nooit van gekomen. Ik was dus erg blij dat de route hierlangs liep. de organisatie had het zo goed met ons voor dat er aan beide zijden van het trekpontje vrijwilligers stonden om te helpen. Nu stonden wij met zijn vieren op het pontje, op zich dus mankracht genoeg, maar met behulp van de vrijwilligers waren we zo aan de overkant.
Omdat het onwillige been van Hilly nog onwilliger werd, besloot zij om na het trekpontje de kortste route naar de startlocatie te nemen. Tine ging met haar mee, zodat Ate en ik met zijn tweeën nog een rondje van een kilometer of 3 maakten.
Bij de startlocatie werden we opgewacht door Hilly, Tine, mijn collega en een andere wandelaar. We dronken nog wat samen en het was weer erg gezellig.
Toen Ate en ik naar binnen gingen scheen de zon volop, maar toen we weer buiten kamen, was de lucht erg donker en begon het flink te waaien, er was duidelijk een flinke bui onderweg. Ik deed dus mijn regenkleding aan voor ik op de fiets stapte en dat was maar goed ook, want ik kreeg een hoosbui op mijn dak, zo heftig dat zelfs mijn regenkleding het niet aankon. Niet zo raar, want ik fietste door een laag van zeker 10 centimeter water. Toen ik thuis kwam deed de zon weer een poging om door te komen, maar liep erbij als een verzopen hond.
Mijn regenkleding liet ik achter op mijn fiets, die mocht in de schuur uitdruipen en ik nam een lekkere warme douche. Ondanks die laatste bui was het een heerlijke wandeldag.
