Vandaag gebeurde wat ons al dagen bezighield, mijn lieve schoonvader sloot voorgoed zijn ogen en dat deed hij, zoals alles, op zijn eigen eigenwijze wijze. Maar laat ik bij het begin (van het einde) beginnen.
Afgelopen woensdag, 18 september, kreeg mijn schoonvader een hartinfarct. Hij werd met toeters en bellen naar het ziekenhuis in Zwolle gebracht en daar direct gedotterd. Een poosje na de ingreep ging hij heel hard achteruit en werden de nog niet aanwezige (schoon)kinderen met spoed opgeroepen. Ik was toen op verzoek van Manlief al op weg naar huis, dus toen ik thuis was, laadde ik de rolstoel en Manlief in de auto en reden we door naar Zwolle.
Toen we daar aankwamen, leek schoonpapa weer op te knappen en kreeg hij zelfs wat praatjes. Na overleg werd besloten dat een van mijn schoonzusjes de nacht zou overblijven en dat verder iedereen naar huis zou gaan. De cardioloog gaf ons mee dat de kans groot was dat schoonpapa de volgende dag niet zou halen, zijn hart had echt enorme schade opgelopen.
Maar schoonpapa, eigenwijs als altijd, haalde de volgende dag en hij kreeg zelfs weer praatjes en genoot van de koffie en zijn broodje kaas. In de loop van de dag kwamen de kinderen en de meeste kleinkinderen langs en schoonpapa genoot van die bezoekjes. Dat ging door op de vrijdag, sterker nog, het ging zo goed met hem dat hij vrijdag aan het einde van de middag werd overgeplaatst van de hartbewaking naar de verpleegafdeling. Helaas was dat toch net te veel voor hem. Hij kreeg een zeer ernstige hartritmestoornis en weer werden we met spoed opgeroepen. Tot twee keer toe leek het erop dat hij het opgaf, maar tot twee keer toe, begon hij gewoon weer adem te halen.
Vanaf dat moment was duidelijk dat hij het niet meer ging redden en dat we slechts konden afwachten wanneer zijn hart het definitief zou opgeven. Al die tijd is er minstens een van ons aanwezig geweest in het ziekenhuis. Er waren periodes dat hij compleet van de wereld was, maar er waren ook periodes dat hij even wakker was en dan kreeg degene die op dat moment aanwezig was een grote glimlach. We waren er dus zeker niet voor niets.
Vanmorgen was mijn schoonzusje alleen aanwezig en zij ging even naar buiten, even weg uit de ziekenhuiskamer. Natuurlijk vertelde zij dat aan haar vader. En in die 10 minuten dat zij even weg was, hield mijn lieve schoonpapa op met adem halen. Hij ging dus toen hij alleen was. Hem kennende kan dat haast geen toeval geweest zijn. Hij was zorgzaam, lief , eigenwijs en hield altijd rekening met anderen.
En nu is hij weer thuis, de laatste paar dagen op deze aarde is hij op zijn eigen plekje, waar wij te pas en te onpas kunnen binnenlopen, net zoals toen hij nog leefde. Over een paar dagen nemen we voorgoed afscheid van hem, wat zullen we hem missen.
Zijn humor, zijn liefde, zijn dankbaarheid voor zelfs de simpelste dingen die we voor hem deden, zijn eigenwijzigheid, nee bleef nee, de kaartspelletjes die we met hem speelden en die hij meestal won, de ergernis als hij zijn gehoorapparaat niet in wilde doen en dat wij stonden te schreeuwen dat hij dat ding wel in moest doen, de chocolaatjes bij het tweede bakkie koffie, zijn "hulp" bij het opruimen van de boodschappen, zijn roodbonte zakdoeken, zijn altijd smoezelige pet, zijn geklaag over het weer, zelfs nu hij al jaren geen boer meer was, ach eigenlijk gaan we HEM gewoon enorm missen....
Dag lieve P.A.!!!!
