Na drie jaar was het weer zover, de Egmond Wandelmarathon. Dit jaar bevolkten Mams, Dochterlief, Hilly en ik een huisje om twee dagen aan de wandel te gaan op het strand en door de duinen. Na een etentje met Carla en Tina op vrijdagavond was de toon voor de rest van het weekend gezet, we waren duidelijk een paar nachten van huis.
We verzamelden in de sporthal, waar Tina en Charlotte bij ons zouden aansluiten. Carla hield het vandaag bij de kortere afstand, maar het plan was dat we haar toch ergens onderweg zouden treffen. Toen het zestal compleet was gingen we op weg, op naar het strand.
Op het strand liepen Dochterlief en ik langzaam uit op Mams, Hilly en Charlotte. Tina zwierf ergens bij ons in de buurt rond. Omdat Dochterlief door de week in Leeuwarden woont, hadden we meer dan genoeg bij te praten. De weersvoorspelling gaf zon aan, maar helaas was er zeemist, dus bleef de zon verstopt. Nou ja, niet helemaal.
Bij de eerste rust op het strand, na zo'n vier kilometer, wachtten we even op de rest, maar dat was best koud. Dochterlief en ik besloten dan ook om snel weer door te lopen naar de volgende rust, daar zouden we dan weer wachten op elkaar.
Langzaamaan verdween de mist en werd het steeds helderder. Bij de golfbreker besloten Dochterlief en ik een oude traditie op te pakken, spring-foto's maken. Dat hield ons wel even bezig en het werd voor mij weer duidelijk dat ik geen twintig meer ben.... Dochterlief springt toch weel een stuk soepeler dan dat ik spring. Maar uiteindelijk lukte het om de spring-foto's te maken. Terwijl we daar mee bezig waren, kregen we tijdelijk gezelschap van Tina, maar toen we klaar waren, was Tina alweer doorgelopen.
Dochterlief zat nog zo in de spring-modus dat ze op weg naar de tweede rustpost nog een paar sprongen maakte.
Bij de tweede rust haalden we een stempel en wat lekkers, maar we liepen nog een klein stukje door voor we gingen zitten. Bovenop het duin was namelijk een veel mooiere zitplek dan bij de rustpost. Ik liet Mams en Hilly weten waar we gingen zitten, zodat ze zich bij ons aan konden sluiten.
Neet voor we het duin op wilden lopen, zagen we ineens een heleboel mensen bij de kustlijn staan. Er bleek een zeehondje te liggen. Binnen twee keer knipperen met onze ogen, stond er een enorme hoeveelheid mensen om het diertje heen, allemaal om foto's te maken. Wat een chaos en wat sneu voor die zeehond. Ik nam van afstand een paar foto's van de situatie, maar erheen gaan, echt niet, arm dier....
Om bovenop het duin te komen was nog weel even een klusje, er zaten een paar steile stukken in deze keer, zowel naar boven als naar beneden. Ook hier ging het Dochterlief iets makkelijker af dan mijzelf, maar boven wachtte de beloning. We gingen zitten en genoten van wat te eten en daarna hielden we de Egmond-traditie in stand, tijd voor een kruidenlikeur. Dit keer zat er Nobeltje in de fles.
Terwijl wij deze hartverwarmer nuttigden, hoorde ik ineens mijn naam noemen door een mannenstem. Het bleek Ruud te zijn, een oude bekende uit de wandelwereld. Hij was aan de wandel met vriend Kees, een tot nu toe onbekende, maar dat veranderde snel. Ook Ruud had aan de traditie gedacht en diepte uit zijn tas een hartverwarmer op. Dochterlief en ik konden niet anders dan nogmaals meedoen. We kletsten bij, maar ondertussen kregen Dochterlief en ik het toch langzaam koud, we zaten hier al even. We besloten dus om verder te gaan lopen, ook al waren Mams, Hilly en Charlotte nog niet gearriveerd. Net toen we onze tassen weer op onze rug hadden en ik ze een bericht wilde sturen, kwamen ze aanlopen. We wisselden nog even een paar woorden en ze konden mooi onze zitplekken overnemen, want ondertussen was het redelijk druk geworden bovenop het duin.
Met Ruud en Kees vervolgden Dochterlief en ik onze weg. Via een onregelmatige trap het duin weer af. Na de onderste tree stapte Dochterlief in een kuil een helaas verzwikte ze haar enkel. Nu is die enkel wel vaker dwars, maar ze zei al direct dat het deze keer echt goed aankwam. Ze draaide haar enkel en liep met voorzichtige stappen verder, het ging niet direct van harte, maar het ging.
Dochterlief raakte in gesprek met Kees en ik liep op met Ruud. Leuk om zo weer bij te praten en van elkaar te horen hoe het met ons en wederzijdse bekenden in wandelland was vergaan de afgelopen jaren. Toen ik vertelde dat Carla en Tina ergens voor ons liepen, was het tijd om een foto te maken en die door te sturen naar Carla. Eens zien wat de reactie zou zijn.
Nou die reactie kwam vrij vlot met de mededeling dat Tina en zij elkaar gevonden hadden en dat ze in de horecagelegenheid Duinenrij in Bergen aan Zee zaten en dat er voor ons vieren plek was aan tafel. Dat was een mooi punt om naar uit te kijken.
In Duinenrij was het een drukte van belang, maar wij konden inderdaad aanschuiven aan de tafel bij Carla en Tina. We kozen iets lekkers te eten uit en genoten van de praatjes en grapjes over en weer. Tegen de tijd dat Carla en Tina weer verder wilden, stuurde ik een appje aan Mams en Hilly en zo konden zij, met een beetje passen en meten, de vrijgekomen plak aan tafel overnemen. Het weerd dus een soort doorschuiftafel, want toen wij met zijn vieren weer verder wilden, kwam er weer een bekende binnen en die kon dus onze plek weer overnemen met haar gezelschap.
Na Bergen aan Zee ging het de duinen in, waar duidelijk te zien was dat het nog best koud was, er lag nog her en der een restje sneeuw en op het water lag ijs.
Wee bereikten de laatste rust, waar we Carla en Tina weer troffen in weer ander bekend gezelschap. Ruud en Kees namen een bakkie, maar Dochterlief wilde doorlopen, zee gaf aan dat het opstarten na de de rust in Duinenrij best veel van haar enkel had gevraagd en ze was bang dat dat nu weer het geval zou zijn. Dus doorlopen nu de enkel nog redelijk soepel was. We zeiden gedag tegen alle aanwezigen en liepen door.
Dochterlief rook de stal en het tempo nam toe, gelukkig kon ik haar bijhouden, maar ik moest er wel aan trekken.
Toch genoten we van het wandelen, de omgeving, de mensen om ons heen en elkaar. In mijn herinnering wachtte ons nog een flink pittige klim naar boven, waar we uitzicht zouden hebben op de sporthal, maar eenmaal daar, bleek het enorm mee te vallen die klim.
Na het afmelden besloten we om nog even een drogist te zoeken om tape te kopen voor de enkel van Dochterlief, een beetje extra steun zou geen kwaad kunnen morgen. Toen we de drogist uitliepen, liepen we Esther tegen het lijf. Zij maakte een foto van ons met de tape om door te sturen naar Truus, om te laten zien dat wij er waren en om te laten zien dat deze tape te koop was. Na een praatje met Esther gingen we via de visboer weer terug naar ons tijdelijk onderkomen.
Na een lekkere warme douche, koelde Dochterlief haar enkel met behulp van een fles wijn, iets anders koels was niet voorradig. Helaas bleek de enkel toch flink dik te zijn en na overleg met Hilly, die enige EHBO-ervaring bezit, namen we het besluit dat Dochterlief morgen niet gaat wandelen. Verstand gaat hier even boven gevoel.
Gelukkig verveelt ze zich nooit en zal ze de dag morgen ook zonder ons wel doorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten