Vandaag mocht ik, op vrijdag, met Kenneth mee op het Clarapad. Het Clarapad is een nieuwe pelgrimsroute van Groningen naar Megen ter ere van het 300-jarig bestaan van het klooster Sint-Josephsberg in Megen. De route wordt officieel in juli vrij gegeven, maar Kenneth helpt mee bij het controleren van de route en hij helpt mee om het cadeau van Groningen aan Megen middels een wandelestafette op de plaats van bestemming te brengen. Vandaag stond de etappe Kampen-Nunspeet op de planning en morgen gaat Kenneth verder van Nunspeet naar Staverden.
Helaas verliep de treinreis niet helemaal zoals gepland, door een aanhouding in de trein, iemand weigerde een mondkapje op te doen en weigerde daarna zijn ID-bewijs te laten zien om ook nog eens de boel bij elkaar te schelden, misten we in Zwolle de trein naar Kampen. Uiteindelijk waren we om 10.00 uur in Kampen, waar we het pakketje overhandigd kregen. Kenneth stopte alles in zijn rugzak en toen konden we op pad. Of nou ja, toch niet helemaal. Ik moest ontzettend nodig naar het toilet, in de trein was dat niet gelukt vanwege een defect toilet, maar nu was de nood toch wel echt hoog. Gelukkig was er een horecagelegenheid die ons wilde ontvangen en voorzien van een bakkie. Het was dus bijna half elf toen we echt op pad gingen.
We liepen een stukje door de binnenstad van Kampen en door een stadspark. Na het stadspark volgde een klein stukje woonwijk voor we uitkwamen bij de IJssel. We werden een dijk opgestuurd richting de uiterwaarden. Wat een prachtig stuk langs het water.
Na verloop van tijd sloegen we af naar het Reevediep. Het Reevediep is een nieuwe waterweg tussen de IJssel en het Drontermeer. Dat het hier nieuw aangelegd gebied is, was duidelijk te zien, zowel aan de begroeiing als aan de bruggen en het asfalt op het pad. Dat deed overigens niets af aan het genieten, het is een prachtig stuk en ik denk dat het in de toekomst alleen maar mooier gaat worden. Na een aantal kilometer staken we het Reevediep over om aan de overkant nog een stukje verder te lopen langs het water.
Na verloop van tijd bogen we af van het water, we gingen iets meer landinwaarts en even later zelfs het land in. We moesten ergens een bruggetje over, maar het pad ernaartoe was lastig te vinden, erg overwoekerd, maar het lukte ons toch. We liepen langs de afrastering van een weiland en hier moesten we even goed opletten waar we onze voeten neerzetten, het was wat hobbelig. Tussen de schaapjes door verlieten we het pad. Ondertussen liep het tegen lunchtijd en kregen we allebei langzaamaan trek. Op zoek naar een bankje dus. We vonden een rustplek, waar we onszelf zelfs konden voorzien van een bakkie. Helaas voor Kenneth was de koffie niet geweldig, maar mijn thee was prima.
Terwijl we daar zaten kwamen er andere wandelaars voorbij, zij liepen het Zuiderzeepad, er is ook zoveel moois te wandelen in Nederland.
Toen we genoeg energie hadden opgedaan, gingen we weer verder, op naar Elburg. De route naar Elburg ging kilometers over de Zomerdijk, dus weer uitzicht op het water. Dat is iets wat mij niet snel verveeld. Schittering van de zon op het water, vogels die af en aan vliegen, bootjes die passeren, bloeiende planten in de waterkant of op het water en (bijna) altijd wind. En met die wind waren we wel blij, het was een benauwde dag met veel vocht in de lucht.
Langzaam maar zeker zagen we de (platte) kerktoren van Elburg dichterbij komen. Eenmaal in Elburg overviel de drukte ons. Het is natuurlijk een prachtig plaatsje en dat was te zien aan het aantal mensen dat daar rondliep en rondfietste. De terrassen zaten overvol en het geroezemoes van de terrassen weerkaatste tussen de huizen. Na alle rust van de ochtend was dat even iets heel anders. Toch was het leuk om door Elburg te lopen, het plaatsje is bijzonder genoeg.
Na Elburg ging het weer verder langs het water. Eerst over een grasdijk, later weer over asfalt. Ik vond het niet zo erg dat we weer over asfalt liepen, ik voelde een blaar opkomen op mijn kleine teen, waarschijnlijk een gevolg van de blaren van de Groninger Marathon. En met een opkomende blaar is over een grasdijk lopen niet echt een feestje.
Het uitzicht was wel weer een feestje, hoewel ik me kan voorstellen dat er mensen zijn die het saai vinden. Maar dan kijken ze gewoon niet goed genoeg...... We liepen nog even het terrein van de voormalige kerk van Doornspijk op, die plek ligt echt buiten alle kernen in de omgeving.
Ondertussen hadden Kenneth en ik genoeg te bespreken, de kilometers vlogen dan ook voorbij. Af en toe was het oppassen met passerende auto's en tractoren op de smalle weggetjes, maar iedereen hield rekening met elkaar, dus er gebeurden geen rare dingen.
En zo bereikten we Nunspeet. We hadden ingeschat dat we daar rond half vijf zouden zijn en dat bleken we goed te hebben gedaan, getuige de kerkklok.
In Nunspeet streken we nog even neer op een terrasje om de wandeldag af te sluiten. Dat even werd wat langer, want het was heerlijk zitten en we waren nog niet uitgepraat. Uiteindelijk was het tijd om verder te gaan. We liepen samen naar het station, waar ik weer de trein richting huis zou nemen. Kenneth had een tijdelijk onderkomen in Nunspeet geregeld, zodat hij morgen weer verder kon richting Staverden.
Het was een heerlijke wandeldag en ik heb het Clarapad maar toegevoegd aan mijn verlanglijstje. Ik denk dat ik minstens driehonderd moet worden om mijn lijstje af te werken, maar ach, ik hoef me in ieder geval niet te vervelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten