Eerst maakte ik het klusje af waar de Wandelkerel vorige week mee was begonnen en toen was het tijd om de lavendel onder handen te nemen. Maar voor ik daar daadwerkelijk aan begon, kwam ook de Wandelkerel naar buiten. Hij moest zijn plantenopdracht voor school afmaken en wilde dus op de fiets nog een rondje door de omgeving doen, op zoek naar de plantjes die hij eerder nog niet had gevonden. Omdat zijn banden wat zacht waren, moesten die eerst nog maar even opgepompt.
We stonden nog even te kletsen voor hij wilde vertrekken en toen was het PANG. Op twee meter afstand van ons, knalde zijn voorband uit elkaar. Daar was niets meer aan te redden. Nu hebben we wel een reservefiets staan, maar die stond qua zadel- en stuurhoogte op de stand van zijn zusje, dus daar moest even aan gesleuteld worden, dat mocht ik doen. Ook van deze fiets konden de banden wel wat lucht gebruiken, dat ging gelukkig zonder problemen. En zo kon de Wandelkerel, met vertraging, toch nog op pad.
Daarna vertrok ik naar de voortuin om de lavendel onder handen te nemen. Dat was meer werk dan ik had verwacht en de voortuin was ook warmer dan ik had verwacht. De trui kon al snel uit. Ondanks de sociale afstand was er voldoende contact met andere mensen. Ik zwaaide naar diverse buren en er waren genoeg passanten die af en toe een praatje maakten, waarbij ik op veilige afstand achter ons tuinhekje bleef.
Na een paar uur had ik de lavendel netjes bijgewerkt. De paar stekjes die een plekje hadden gevonden buiten de daarvoor bedoelde bak, zette ik in een buitenpot. Die krijgt een plekje in de achtertuin, zichtbaar vanuit de keuken, hebben we daar ook iets gezelligs te zien.
De middag werd afgesloten met een rondje fietsen met Manlief. En dan zijn we toch maar weer blij dat we landelijk wonen. Veel ruimte, minder mensen en dus de mogelijkheid om je buiten zonder grote problemen aan de regels van het RIVM te houden.
Dochterlief streek nog even neer in de tuin, we kregen dus allemaal ons portie vitamine D.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten