Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 3 februari 2018

Snertkuier Munein

Vandaag ging ik zomaar een keer alleen op pad. Het overgrote deel van mijn wandelmaatjes gaat morgen in Appelscha op pad, maar dan heb ik weer andere plannen. En dus stapte ik vanmorgen in mijn eentje in de auto voor het ritje naar Munein.

Toen ik aankwam was het al behoorlijk druk bij de startlocatie, ik moest verder weg parkeren dan ik tot nu toe had meegemaakt bij de tochten vanaf deze startlocatie. De weersverwachting was positief met een een klein dipje in het begin met kans op buien.

In het overvolle dorpshuis kostte het nog wat moeite om de inschrijftafel te bereiken en toen dat eenmaal gelukt was, mocht ik ook direct vertrekken. Gelukkig kwam ik de Sjeik nog even tegen, hij was één van de organisatoren van deze tocht, en we maakten een praatje. Jammer genoeg was er niet veel tijd om bij te praten, dat zullen we dus een andere keer moeten doen.

Gelukkig kon ik snel op pad. En in mijn eentje trotseerde ik de natte buitenwereld. In het begin regende het licht, maar even later dwarrelde de sneeuw naar beneden. Gelukkig was ik daar op gekleed, maar tegen enkeldiepe modder valt weinig te doen, behalve hoge schoenen aanhebben. En die had ik aan, het lukte mij om niet verder weg te zakken dan ongeveer 1 cm onder de rand van mijn schoen. Achter mij liep een mevrouw, die de ervaring met mij deelde en vanaf dat moment liepen we samen verder.


 

 


We waren zo druk in gesprek dat ik zelfs vergat om foto's te maken. Maar dat zorgde er ook voor dat de kilometers onder onze schoenen door vlogen en voor we het wisten waren we bij de rust in Hardegarijp. Hier bezochten we eerst het toilet en daarna vroeg mijn wandelmaatje van de dag of ik het leuk zou vinden om samen door te lopen of dat ik liever alleen verder liep. Ik vond het reuzegezellig, dus mijn keuze was snel gemaakt. Mijn wandelmaatje was het met mij eens en dus schudden we elkaar de hand, stelden we ons voor en gingen we vervolgens aan de koffie/thee.


Ook troffen we hier de Sjeik weer en hij schoof bij ons aan voor een bakkie. Na een korte, maar gezellige, rust gingen we weer verder. We zouden vanaf hier een lus van 10 km maken om dan weer uit te komen bij deze rust. Het was ondertussen opgehouden met regenen en sneeuwen en het werd zelfs aangenaam wandelweer.

Het leuke aan wandelen met een onbekende is dat er veel valt uit te wisselen. En zo kwamen er diverse onderwerpen aan bod, die niet aan bod komen als ik met mijn vaste wandelmaatjes wandel. En dat is ook weleens leuk. Ondertussen konden we ook nog genieten van het weidse Friese landschap en eigenlijk voor we het wisten, waren we weer terug bij "it Maskelan".










Ook nu genoten we weer van een bakkie koffie/thee en daarna gingen we op weg voor de laatste kilometers. Van de Sjeik kregen we te horen dat er in het laatste stuk een omleiding zat vanwege de natte ondergrond en dat de route daardoor iets langer zou zijn dan de geplande 25 km. Ach, gratis kilometers, wie wil daar nou over klagen....


En zo gingen we op pad voor deel 3 van deze tocht. We slingerden ergens tussen Hardegarijp en Munein door het mooie Friese land. Het laatste stukje van de tocht was voor mij nog even aanpoten, maar dankzij het aangename gezelschap vloog ook dit voorbij. Pas bij het fotograferen van mijn GPS zag ik dat er, voor mijn doen, hard gelopen was.











Eenmaal binnen was het tijd voor de beloofde snert. Deze doorstond met glans de snertproef. Na het verorberen van de snert, kwam ik de Sjeik nog weer even tegen. Na een kort praatje besloot ik om weer richting Drenthe te gaan. Tijdens de wandeling naar de auto speelde mijn scheenbeen een beetje op. Waarschijnlijk toch net iets te hard gelopen. Balen......


Geen opmerkingen: