Onder ons wandeltocht, De Krim

Ging ik vorige week alleen op pad, vandaag was ik weer in goed gezelschap. Samen met Wandelmams en Hilly ging ik pad rondom het pittoreske plaatsje De Krim. Het was goed koud, maar dat kon ons niet deren, we hadden er gewoon weer zin in om pad te gaan.

Bij het verlaten van het dorp zagen we dat de ijsbaan werd gekeurd, maar gezien de verwachte dooi, leek het ons sterk dat hij open zou gaan. Na het rondje om de ijsbaan gingen we het dorp weer in om het even later via een fabrieksterrein het dorp weer te verlaten. Op het fabrieksterrein troffen we onverwachte bezoekers en mochten we vlak langs oude schoorsteen lopen. Hier hielden we even een fotomomentje.

Via het fabrieksterrein liepen we de landerijen in. Door de vrieskou was het pad een hobbelig, keihard geheel geworden. een kwestie van opletten dus, we wilden liever geen verzwikte enkels. We waren dan ook blij toen we bij een verhard pad kwamen. helaas was die vreugde van korte duur. Maar ondanks de mist en de hobbelige ondergrond was het genieten. De omgeving bood ons genoeg moois en aan gesprekstof hebben we nooit gebrek. En zo bereikten we de eerste rust. Hier was het tijd voor een bakkie.

Verkwikt en verwarmd gingen we weer verder. Het rook heerlijk naar hout en er lagen diverse boomstammen langs de weg. Ook dat leverde gespreksstof op, want Manlief en ik zijn tijden op zoek geweest naar "boomstamkrukjes" en nu lagen ze hier voor het grijpen. Nou ja, grijpen, die dingen wegen tonnen. Maar gelukkig hebben Manlief en ik al gevonden wat we zochten, dus meenemen was sowieso niet nodig.

Na een poosje liepen we langs het water of eigenlijk langs het ijs. En dat ijs "zong" erover. Even later werd duidelijk waarom, er kwamen twee schaatsers aan. Wat een waaghalzen, het ijs golfde onder hun schaatsen, zij liever dan ik.

We vervolgden onze weg door een stuk bos en via de weilanden kwamen we terecht bij de tweede rust. Ook daar was het weer tijd voor een bakkie.

Na het bakkie was de rondleiding over het melkveebedrijf nog niet afgelopen, dus het duurde nog even voor we weer echt op gang waren. Maar toen we eenmaal weer op gang waren, vlogen de laatste kilometers onder onze schoenen door.

Vlak voor het eindpunt liepen we langs een monument, daar stonden we nog even stil.

We staken nog een keer het kanaal over en toen zagen we de finish lonken. We melden ons af bij Albert die vandaag de inschrijftafel bemande en er werden plannen gesmeed in het kader van Santiago aan het Wad voor later deze maand. En toen ging ieder weer huiswaarts.