En dan begin ik bij Dochterlief. Zij is begonnen op de middelbare school, in 1Gymnasium. En dat viel niet helemaal mee. Want ineens bleek Engels toch wel echt moeilijk te zijn. En dan moet er ook nog elke dag huiswerk gemaakt worden. En als je dan gewend bent dat alles je komt aanwaaien, dan is dat even slikken. Daarnaast speelde er bij de hockey nog een selectie-dingetje, waardoor ze zich een paar teams omhoog kon spelen als keeper. Dat is overigens gelukt!!! En als dan je karakter ook nog zo in elkaar zit dat je alles, maar dan ook echt ALLES, in één keer goed wil doen en het liefst ook nog zonder hulp van anderen, tja, dan wordt het toch echt lastig allemaal.
Na een goed gesprek met haar paps en mams en een bezoek aan een nieuwe vriendin, ging er een lampje branden en maakte ze het zichzelf alweer een stuk makkelijker. Maar nog niet te makkelijk. En dus kregen we afgelopen vrijdagmorgen een telefoontje van school. Dochterlief werd naar huis gestuurd. Ze zag in-wit, met dikke, zwarte wallen onder haar ogen. Dat was ons 's ochtends ook al opgevallen, maar ze wilde zelf naar school, dan houden wij haar niet tegen. Eenmaal thuis ging ze naar bed, daar bleef ze 2 uur en dat herhaalde ze 's middags nog een keer. Vandaag heeft ze heerlijk om gerommeld en geconcludeerd dat ze het zichzelf best iets makkelijker kan maken. Waarvan akte.
De Wandelkerel heeft zo zijn eigen problemen. Hij blijft maar groeien. Voor de zomervakantie was hij 5 cm kleiner dan ik, nu is hij 5 cm groter. Wandelmams kwam vandaag, na 2 weken vakantie even bij ons aan en toen kon de Wandelkerel het niet laten om te vragen of ze gekrompen was. Dat was niet het geval, maar de verhouding tussen Mams en de Kerel is wel duidelijk veranderd. Jammer genoeg betekent dat groeien ook dat zijn lichaam protesteert. Na de relatieve rust na afloop van de N4D protesteren zijn achillespezen tegen de inspanning van voetbaltraining en LO op school. Dus even rust houden en oefeningen doen. Ook zijn stem schiet tijdens een gesprek heen en weer. Van jongensachtig hoog naar de zware stem van zijn vader. Gelukkig kan hij er zelf hartelijk om lachen als zijn stem met hem aan de haal gaat.
Daarnaast begint ook hij in een compleet nieuwe klas. Er zitten slechts 5 oude klasgenoten in deze klas. En 4 daarvan zijn ook nog eens meisjes..... En die interesseren hem nog niets. Dus moet hij echt even zoeken naar zijn positie in deze klas. Gelukkig heeft hij wel zijn favoriete docent als mentor dit jaar.
Manlief heeft het ook druk. Naast zijn vaste uitjes naar de fysiotherapie 2 keer in de week, is hij begonnen met rijlessen. Hij wil gaan rijden in een auto met handbediening. Dat geeft hem een heel stuk zelfstandigheid, want dan is hij niet meer afhankelijk van mij. Daarnaast geeft het mij ook meer vrijheid, want dat betekent dat ik niet meer op zaterdag thuis hoef te blijven omdat Dochterlief ergens tussen 2 en 4 uur van het hockeyveld moet worden opgehaald. Rijden in het donker wordt wel afgeraden. Omdat manlief met zijn rechteroog nog maar 10% ziet, heeft hij moeite met het inschatten van diepte en afstanden. Met behulp van "trucjes" is dat bij licht te ondervangen, maar in het donker niet. Maar nu eerst maar eens zien dat hij rijbevoegd wordt bevonden in een auto met handbediening.
En dan kom ik nu bij mijzelf. En ik kan niet anders dan zeggen dat het goed met mij gaat. Hoewel ik de zevende week zomervakantie heb gemist, had ik zeker weer zin om aan de slag te gaan. En hoewel de start van het schooljaar verre van vlekkeloos verliep, met dank aan Wolters-Noordhoff, kreeg ik weer energie van het pubers temmen. Een aantal nieuwe klassen en nieuwe taken dit jaar, maken het weer leuk. Ik kreeg zelfs zoveel energie dat ik vorig weekend ben gaan opruimen. En niet zomaar opruimen, maar echt grote schoonmaak. Sinds Manlief ziek werd, in 2011, waren we vooral bezig met overeind blijven. Na vele ups en downs is er nu een redelijk evenwicht ontstaan, waardoor ik me weer kan zetten tot grote klussen en het opruimen van drie rommel.
Eén van die klussen was het opruimen van de hobbykamer. De laatste tijd heb ik geen 52-project-blogs geplaatst. Simpelweg omdat ik mij er niet toe kan zetten om te frobelen in een rommelige omgeving. Ik wil rust en ruimte om mij heen, anders slaat mijn inspiratie compleet dood. En dus begon ik vorige week vrijdag, de 22e augustus, met opruimen in de hobbykamer. Dat hield mij, met onderbrekingen, bezig tot zondagavond 22.00 uur. Dat is ten koste gegaan van de CAL van deze week, maar toen zag de hobbykamer er wel uit om door een ringetje (of 2) te halen.
Helaas had die opgeruimde kamer wel tot gevolg dat er elders in het huis nieuwe stapels waren ontstaan, maar die heb ik vandaag opgeruimd. En zo is er weer sprake van rust, ruimte en reinheid in een groot deel van het huis. De volgende klus is de bijkeuken, maar nu ga ik eerst genieten van alles wat ik kan doen ik hobbykamer. De resultaten zullen jullie zeker te zien krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten