Twaalf

Begin van de maand werd je twaalf. En in mijn oren klinkt dat heel groot. Ik vind twaalf een bijzondere leeftijd. Zo'n er tussenin leeftijd, je gaat bijna naar de middelbare school, je wereld wordt groter, je staat op de rand van de puberteit, er gaat zoveel gebeuren met je.

Niet alleen de mensen om je heen veranderen, want van je huidige klasgenoten is er maar 1 die volgend jaar ook bij jou in de klas komt, maar ook jijzelf gaat veranderen. En dat is niet nieuw, want je bent het afgelopen jaar al enorm veranderd, niet alleen ben je enorm gegroeid in lengte, maar ook in je koppie zijn er ontwikkelingen geweest.

Een groot deel van die ontwikkelingen is in gang gezet door de ziekte van je vader, want dat heeft er enorm ingehakt bij je. Want je vader was (en is) je held. Maar om je held zo ziek te zien worden, doet zeer.

Maar wat was je sterk. Terwijl je zusje alles bij elkaar huilde, krijste en mopperde, bleef jij rustig en hielp jij je vader. Iedereen die wilde weten hoe het thuis was, gaf jij antwoord. En dat op een heel duidelijke wijze. Hoe veel complimentjes ik daar niet over gehad heb. Alles wilde je weten, ook de minder leuke dingen. Je las mijn blog toen ik bij papa in de buurt was en jij thuis. Je belde elke avond en troostte je zusje. En niet omdat iemand dat van je verlangde, je deed het gewoon.

Natuurlijk kwam de reactie later, maar ook dat vocht je met jezelf uit. Je sloot je een week lang op in je kamer en daarna was je er klaar mee en was je weer eigen vrolijke, gezellige zelf, met je onhandige acties en je humor.

En nu???? Papa en mama kunnen niet anders zeggen dan dat je bent veranderd. Je bent veel zelfbewuster. Je hebt ontdekt dat je veel meer kan dan je zelf dacht en dat je in moeilijke situaties jezelf kunt redden. En als je er niet uitkomt, weet je bij wie je hulp kunt vragen. En dat is lang niet altijd bij je vader en moeder.

Dus kerel, we hebben alle vertrouwen in je. Wees jezelf en blijf jezelf. Je kunt het!!!!