Al eerder liep ik de routes van De Ster van Dwingeloo en hoewel ik zeker weet dat ik ze alle vijf eerder heb gelopen, kan ik er maar vier terugvinden op mijn blog.... En net degene die ik vandaag gelopen heb, mist in mijn eerder blogs, namelijk de route langs het Blauwe Meer. Ik weet dat ik deze route ooit in mijn eentje met mijn grote rugzak met volle bepakking heb gelopen als training voor een meerdaagse tocht, maar wanneer, geen idee dus...
Nou ja, vandaag ging ik dus voor het rondje Blauwe Meer, ik was zo toe aan een lekkere wandeling in mijn eentje. De afgelopen tijd was heftig en hectisch, met veel zorgen en veel dingen te doen, dus zowel fysiek als mentaal was ik toe aan wandelen.
Ik had besloten om geen wekker te zetten, het mooie van De Ster van Dwingeloo is dat deze etappes op elk moment gelopen kunnen worden, zolang je het boekje met de routebeschrijvingen maar in je bezit hebt. En laat dat nou het geval zijn.
Net voor 9 uur stond ik naast de auto om aan mijn wandeling te beginnen. De autorit was niet helemaal ontspannen, het was flink mistig, en ook het begin van de wandeling was echt opletten. Ik ging er vanuit dat auto's mij, ondanks mijn felgele jas, pas op het laatste moment zouden zien, dus als ik in de verte voorlampen zag verschijnen, dook ik gelijk de berm in. Ondanks de mist was het vanaf het begin al flink genieten, mist geeft de wereld toch iets mystieks en bijzonders.
Doordat de mist langzaam optrok en doordat ik steeds verder van de bewoonde wereld afliep, kon ik ook steeds meer genieten van de wandeling. Voor ik het wist had ik bladzijde een van de route erop zitten, deze bladzijde bracht mij net voorbij Holtien en het oorlogsmonument daar.
Door de mist en de lage temperatuur had de wereld een mooie witte waas gekregen van de bevroren dauw. Dat zag er prachtig uit, al was het wel jammer dat de dooi inzette toen ik onder de bomen doorliep, het leek wel of het regende.
Toen ik het Leggelderveld bereikte, was de mist zo goed als opgetrokken en deed het zonnetje zijn best om door de mist heen te breken. Dat lukte nog niet helemaal, maar dat mocht de pret niet drukken, het uitzicht was prachtig.
Net voor ik bij het Blauwe Meer was, werd de nood vrij hoog. In het winterseizoen zijn er geen sanitaire voorzieningen bij het Blauwe Meer, dus ik was aangewezen op een groen toilet. Nu heb ik enige tijd geleden toch maar een plastuit aangeschaft, ik ben het lange wachten bij toiletten soms zo gruwelijk zat, en na enig oefenen thuis durfde ik het nu aan om staand te plassen. Nou, ik liep bijna huppelend verder... Natuurlijk omdat mijn blaas weer leeg was, maar ook omdat het mij was gelukt om staand te plassen zonder mijn (onder)broek, mijn schoenen of mijn handen te bevuilen. Dit biedt perspectief voor de toekomst!
Via een smal pad tussen twee hekken door bereikte ik het Blauwe Meer. Het leuke van dit stukje van de route is dat je kan kiezen uit meerdere paden, hoog boven het meer, laag vlak langs het meer en ook nog het een en ander daar tussenin. Ik varieerde in hoogte, bij elke kruising tussen de verschillende paden koos ik weer voor een andere variant. Ik had dan ook verschillende uitzichten op het Blauwe Meer. Enige teleurstelling van vandaag, het Blauwe Meer zag meer groen dan blauw. Overigens is dat niet vreemd, die kleurnuance, dat heeft te maken met de diepte van en de aanwezige mineralen in het meer.
Omdat het Blauwe Meer onderdeel is van natuurgebied Leggelderveld, kwam ik nadat ik het Blauwe Meer achter mij had gelaten weer in dit prachtige natuurgebied terecht. Tot nu toe was ik amper mensen tegen gekomen en hoewel het al elf uur was geweest, was het ook hier nog erg rustig. Ik vermoed dat het later op de dag wel drukker is geworden, maar nu kon ik in alle rust genieten.
Als heel goed kijkt zie je mijn schaduw, de zon doet zijn best....
Na verloop van tijd kwam ik weer op het asfalt terecht, dat liep ook wel weer lekker weg. Omdat de zon nog steeds niet helemaal door de wolken heen kon breken, had ik prachtige uitzichten, met prachtige luchten. Soms hing er zelfs nog grondmist of zullen het toch witte wieven geweest zijn....
Prachtig die laaghangende mist daar...
Pas toen ik Dwingeloo, en dus de Siepelkerk, weer in de verte zag, kwam de zon echt door. Met nog maar een kilometer of drie te gaan kon de rits van de jas eindelijk een stukje omlaag. Ik merkte die laatste kilometers wel dat ik al een week of drie niet meer dan een kilometer of acht had gelopen, de benen begonnen wat te protesteren, al kan dat ook komen omdat ik het tempo behoorlijk hoog had gehouden. En het is natuurlijk ook zo dat ook nu de we-zijn-er-bijna-dip weer toesloeg.
De laatste kilometers gingen over, meer dan, bekend terrein. Niet alleen omdat ik deze etappe van De Ster van Dwingeloo al eerder heb gelopen, maar ook omdat dit stuk al vaker in de routes van DOS Dwingeloo en de Drents-Friese Wold4Daagse heeft gezeten. De laatste loodjes vielen dan uiteindelijk ook weer mee.
En ik ontdekte in Dwingeloo toch weer een, voor mij, nieuw feitje over Huize Westrup, namelijk dat de woning horende bij die naam niet altijd dezelfde woning is geweest. Ik heb dus vandaag weer iets geleerd!!!
Na ruim twintig kilometer was ik weer terug in Dwingeloo, waar ik weer in de auto stapte, lekker naar huis en de douche en mooi op tijd om nog even te genieten van een de zondagmiddag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten