Revalidatieverslag, deel 1

Laat ik beginnen met het feit dat we vandaag een topdag hebben gehad. Ik ben, na de koffie, met de schatjes naar Haren gereden om bij Manlief op bezoek te gaan. 

Omdat de Wandelkerel vorige week zijn sporttas was vergeten in Groningen, daar voetbalt hij nog steeds, gooiden we op de heenweg Dochterlief in Haren uit de auto. Zij had bedacht om een potje yahtzee met haar vader te spelen en omdat de Wandelkerel en ik daar niet altijd blij van worden, besloten wij om dan maar even het ritje naar Groningen te maken om die tas op te halen, konden Man- en Dochterlief ondertussen een potje dobbelen.

Toen de Wandelkerel en ik aankwamen bij Beatrixoord zat de andere helft van het gezin buiten in de zon te yahtzeeën. Omdat de Wandelkerel en ik heerlijk liepen te kletsen zagen we hen pas op het laatste moment. In afwachting van het potje yahtzee streken de nieuwkomers even neer op een bankje in de buurt.

Omdat het zulk lekker weer was, besloten we om naar het centrum van Haren te lopen om een terrasje te pakken, wat hebben we genoten van het weer en van elkaar vandaag. Het voelde even alsof we weer gewoon de dingen deden die we leuk vinden, we waren even weer dat gezin van vorig zomer....

Weer terug in Beatrixoord deed Manlief de belastingaangifte voor de schatjes, die van ons moet nog even wachten, en beide waren blij met de uitkomst. Tegen vijf uur stapten we weer, met de vieze was van Manlief, in de auto naar huis. Op deze middag kunnen we weer even teren.

En om dan nu terug te komen op de revalidatie, het gaat goed met Manlief. Hij maakt ondertussen zelf de transfer van bed naar rolstoel en van rolstoel naar toilet en gelukkig ook weer terug. Hij is dus niet meer volledig afhankelijk van het verplegend personeel. Ook liet hij ons afgelopen week vol trots weten dat hij de loopbrug vier keer op neer gelopen had, dat is vier keer tien meter. Twee weken geleden kon hij nog niet eens op zijn benen staan, een flinke vooruitgang dus.

Maar naast de fysieke situatie van Manlief zijn er in Beatrixoord nog zoveel meer aandachtspunten en dat zijn dan vooral dingen die samenhangen met een dwarslaesie. Zo is er extra aandacht voor urineren en ontlasting, iets dat voor veel mensen met een dwarslaesie een probleem is, ook voor Manlief. Er wordt gekeken naar wat het beste is voor zijn lichaam en wat er preventief mogelijk is, veel stappen nog te maken dus.

Daarnaast hebben we afgelopen week een verklaring gekregen voor heel vage klachten van Manlief. Hij blijkt autonome dysreflexie te hebben. Na het lezen van de reader, die ik hiervoor heb gelinkt, viel er ongeveer €100 aan kwartjes op zijn plek. Zo fijn om te weten dat er een verklaring is voor heel veel vage verschijnselen...

Afgelopen week heb ik ook een medewerker van de WMO hier thuis op bezoek gehad. We hopen natuurlijk dat Manlief weer terugkomt op zijn oude niveau, thuis zelfstandig functioneren met de rollator, maar zekerheden zijn er niet. Nu weten we natuurlijk allemaal dat ambtelijke molens langzaam malen, dus ik wilde alvast een voorschot nemen op een eventuele situatie waarin we aanpassingen moeten doen. Het gesprek was fijn en productief. Verdere communicatie verloopt in principe direct tussen WMO en Beatrixoord, al worden wij natuurlijk wel op de hoogte gehouden.

Al met al lopen er dus heel veel lijntjes om ons de juiste hulp te kunnen bieden, maar het meest belangrijke is dat Manlief met kleine stapjes, en natuurlijk met ups en downs, vooruit gaat. Nog een lange weg te gaan, maar gelukkig wel een weg die we niet alleen hoeven af te leggen.....

52.476 Een Droomdeken af

In oktober beloofde ik dat ik bij de volgende bijeenkomst in Almelo de Cobble Stones deken af zou hebben. Mijn planning was om dat tijdens de voorjaarsvakantie te doen, maar toen gooide Manlief roet in het eten. Omdat ik volgende week vrijdag naar Almelo ga, moest ik dus aan de bak om mijn belofte na te kunnen komen.

Toen ik mijn huiswerk maakte, had ik ook nog wat tijd over voor de Cobble Stones, dus toen heb ik de deken al doorgestikt. Dat deed ik voor het eerst door gebruik te maken van een spuitlijm, dat scheelt een heleboel tijd aan doorrijgen of spelden. Op een paar punten zette ik voor de zekerheid een speld, maar dat was minimaal. En het lukte fantastisch op deze manier....

Vandaag moest ik dus de quilt op maat snijden, de binding maken en deze vervolgens vastzetten, er wachtte dus wel een klusje op mij. Het begon met snijden, snijden, snijden......

Daarna kwam het naaien en strijken....

Natuurlijk de spoel op op een zeer ongunstig moment...

Uiteindelijk nog even alle draadjes wegknippen, onvoorstelbaar dat er toch altijd weer draadjes verschijnen hoe goed je ze ook tussentijds wegknipt.

Leuk schaartje hè?

En dan nu het eindresultaat....

En nu nog de voorbereidingen voor volgende week, zodat ik in Almelo lekker achter de naaimachine kan zitten en niet te veel hoef na te denken. Het idee is er, nu de uitwerking nog!

De Ster van Dwingeloo, route Leggelderveld-Blauwe Meer

Al eerder liep ik de routes van De Ster van Dwingeloo en hoewel ik zeker weet dat ik ze alle vijf eerder heb gelopen, kan ik er maar vier terugvinden op mijn blog.... En net degene die ik vandaag gelopen heb, mist in mijn eerder blogs, namelijk de route langs het Blauwe Meer. Ik weet dat ik deze route ooit in mijn eentje met mijn grote rugzak met volle bepakking heb gelopen als training voor een meerdaagse tocht, maar wanneer, geen idee dus...

Nou ja, vandaag ging ik dus voor het rondje Blauwe Meer, ik was zo toe aan een lekkere wandeling in mijn eentje. De afgelopen tijd was heftig en hectisch, met veel zorgen en veel dingen te doen, dus zowel fysiek als mentaal was ik toe aan wandelen. 

Ik had besloten om geen wekker te zetten, het mooie van De Ster van Dwingeloo is dat deze etappes op elk moment gelopen kunnen worden, zolang je het boekje met de routebeschrijvingen maar in je bezit hebt. En laat dat nou het geval zijn.

Net voor 9 uur stond ik naast de auto om aan mijn wandeling te beginnen. De autorit was niet helemaal ontspannen, het was flink mistig, en ook het begin van de wandeling was echt opletten. Ik ging er vanuit dat auto's mij, ondanks mijn felgele jas, pas op het laatste moment zouden zien, dus als ik in de verte voorlampen zag verschijnen, dook ik gelijk de berm in. Ondanks de mist was het vanaf het begin al flink genieten, mist geeft de wereld toch iets mystieks en bijzonders.

Doordat de mist langzaam optrok en doordat ik steeds verder van de bewoonde wereld afliep, kon ik ook steeds meer genieten van de wandeling. Voor ik het wist had ik bladzijde een van de route erop zitten, deze bladzijde bracht mij net voorbij Holtien en het oorlogsmonument daar.

Door de mist en de lage temperatuur had de wereld een mooie witte waas gekregen van de bevroren dauw. Dat zag er prachtig uit, al was het wel jammer dat de dooi inzette toen ik onder de bomen doorliep, het leek wel of het regende. 

Toen ik het Leggelderveld bereikte, was de mist zo goed als opgetrokken en deed het zonnetje zijn best om door de mist heen te breken. Dat lukte nog niet helemaal, maar dat mocht de pret niet drukken, het uitzicht was prachtig.

Net voor ik bij het Blauwe Meer was, werd de nood vrij hoog. In het winterseizoen zijn er geen sanitaire voorzieningen bij het Blauwe Meer, dus ik was aangewezen op een groen toilet. Nu heb ik enige tijd geleden toch maar een plastuit aangeschaft, ik ben het lange wachten bij toiletten soms zo gruwelijk zat, en na enig oefenen thuis durfde ik het nu aan om staand te plassen. Nou, ik liep bijna huppelend verder... Natuurlijk omdat mijn blaas weer leeg was, maar ook omdat het mij was gelukt om staand te plassen zonder mijn (onder)broek, mijn schoenen of mijn handen te bevuilen. Dit biedt perspectief voor de toekomst!

Via een smal pad tussen twee hekken door bereikte ik het Blauwe Meer. Het leuke van dit stukje van de route is dat je kan kiezen uit meerdere paden, hoog boven het meer, laag vlak langs het meer en ook nog het een en ander daar tussenin. Ik varieerde in hoogte, bij elke kruising tussen de verschillende paden koos ik weer voor een andere variant. Ik had dan ook verschillende uitzichten op het Blauwe Meer. Enige teleurstelling van vandaag, het Blauwe Meer zag meer groen dan blauw. Overigens is dat niet vreemd, die kleurnuance, dat heeft te maken met de diepte van en de aanwezige mineralen in het meer.

Omdat het Blauwe Meer onderdeel is van natuurgebied Leggelderveld, kwam ik nadat ik het Blauwe Meer achter mij had gelaten weer in dit prachtige natuurgebied terecht. Tot nu toe was ik amper mensen tegen gekomen en hoewel het al elf uur was geweest, was het ook hier nog erg rustig. Ik vermoed dat het later op de dag wel drukker is geworden, maar nu kon ik in alle rust genieten.

Als heel goed kijkt zie je mijn schaduw, de zon doet zijn best....

Na verloop van tijd kwam ik weer op het asfalt terecht, dat liep ook wel weer lekker weg. Omdat de zon nog steeds niet helemaal door de wolken heen kon breken, had ik prachtige uitzichten, met prachtige luchten. Soms hing er zelfs nog grondmist of zullen het toch witte wieven geweest zijn....

Prachtig die laaghangende mist daar...

Pas toen ik Dwingeloo, en dus de Siepelkerk, weer in de verte zag, kwam de zon echt door. Met nog maar een kilometer of drie te gaan kon de rits van de jas eindelijk een stukje omlaag. Ik merkte die laatste kilometers wel dat ik al een week of drie niet meer dan een kilometer of acht had gelopen, de benen begonnen wat te protesteren, al kan dat ook komen omdat ik het tempo behoorlijk hoog had gehouden. En het is natuurlijk ook zo dat ook nu de we-zijn-er-bijna-dip weer toesloeg.

De laatste kilometers gingen over, meer dan, bekend terrein. Niet alleen omdat ik deze etappe van De Ster van Dwingeloo al eerder heb gelopen, maar ook omdat dit stuk al vaker in de routes van DOS Dwingeloo en de Drents-Friese Wold4Daagse heeft gezeten. De laatste loodjes vielen dan uiteindelijk ook weer mee.

En ik ontdekte in Dwingeloo toch weer een, voor mij, nieuw feitje over Huize Westrup, namelijk dat de woning horende bij die naam niet altijd dezelfde woning is geweest. Ik heb dus vandaag weer iets geleerd!!!

Na ruim twintig kilometer was ik weer terug in Dwingeloo, waar ik weer in de auto stapte, lekker naar huis en de douche en mooi op tijd om nog even te genieten van een de zondagmiddag.