Fjällräven Classic, Kieron-Abisko

Ook vandaag werden we wakker onder een stralende zon. We pakten vandaag direct in, zonder water te koken voor het ontbijt. Kenneth had ons verteld dat we na een kilometer bij Check Point Kieron zouden zijn, waar we pannenkoeken en koffie/thee konden krijgen. Kijk dat bracht ons vlot op gang...

In die kilometer moesten we wel eerst flink dalen, een ijzeren hangbrug over en dan weer flink klimmen, maar dat hadden we er wel voor over. Op weg naar de pannenkoeken troffen we een "toilet" en hoewel de ammoniakgeur zeer indringend was, besloten de dames om hier toch maar even gebruik van te maken. Dat scheelde toch weer ergens een kuiltje graven.

Een half uur na ons vertrek bereikten we Check Point Kieron en hier genoten we van de ons beloofde pannenkoeken waar we jam en slagroom bij kregen, man, goddelijk dit ontbijt.

Vanaf het Check Point Kieron was het een klein stukje lopen naar het Abisko National Park. In het National Park mag je niet wild kamperen, er zijn wel twee campings. Nu wilden wij niet kamperen in het National Park, vandaag lopen we door tot de finish in Abisko, maar we hadden dus ook geen keus wat dat betreft.

Na een kilometer of drie kwamen we bij een groot meer en dat meer bleven we lang tijd volgen, we namen een paar keer pauze om te genieten van het uitzicht en natuurlijk om wat te eten en te drinken. Ik deelde mijn laatste broodjes met Kenneth en zo raakte ik mijn voorraad langzaam maar zeker kwijt.

Af en toe liep de onderlinge afstand wat op, maar dan namen degenen die voorop liepen even een korte pauze om te wachten. Vaak werd dat dan gelijk een drinkmoment en was er even gelegenheid om rustig om ons heen te kijken,  want man wat was het genieten hier. De omgeving zag er nu zo anders uit dan voorgaande dagen. Op de een of andere manier groeiden er hier wel weer bomen.

Op een bepaald moment liepen we stukje van het water af door een bossig stukje. Hier moesten we weer een ijzeren hangbrug over en aan de (voor ons) overkant lag een enorm betonnen blok waar de kettingen van de hangbrug in waren verankerd. Dit betonblok was perfect om op te zitten en te koken. Tijd voor een uitgebreide pauze dus.

De schoenen gingen even los (of uit), we namen een bakkie thee en er werd een warme maaltijd gegeten. Ik had deze keer geen zin in een avondmaaltijd, ik nam lekker een ontbijt. Het was een prachtig rustpunt, want je zag de wandelaars aankomen over de brug. De meesten liepen hier door, maar er waren er ook die zich bij ons aansloten voor een pauze. Onder de brug haalden we nog een keer water, zodat we zeker wisten dat we in de laatste kilometers niet zonder water zouden komen te zitten en toen gingen we weer verder, niet meer met zijn vieren, we hadden gezelschap gekregen van Inge en Mendy.

Na de hangbrug ging het weer terug richting het water, alleen was het water hier geen meer meer, maar een snelstromende rivier. We kwamen ook langzaam maar zeker weer wat in de bewoonde wereld, al was het misschien meer de halfbewoonde wereld, her en der stonden vakantiehuisjes. Die vakantiehuisjes zijn alleen te voet en/of met een sneeuwscooter te bereiken, je moet er dus wel wat voor over hebben om er te komen, maar dan kun je ook echt helemaal tot rust komen. Dat zelfde geldt ook voor de camping die we passeerden.

Vlak voor de finish kwamen we nog door een prachtige canyon. Omdat de onderlinge afstanden weer wat waren opgelopen, werd hier weer even gewacht, nog even de rugzak af en genieten van het mooie uitzicht.

Vanaf de canyon bleek het nog maar 800 meter lopen naar de finish. Onder luid applaus liepen we met zijn vieren onder het finishdoek door, we hadden het gedaan!!!!

Na de finish leverden we ons afval in. dat afval werd gewogen en we kregen een lootje voor de verloting van vanavond. Natuurlijk haalden we ook onze medaille op, die beloning hadden we wel verdiend.

We ploften onze rugzakken tegen een hek, kochten een kaartje voor de camping en streken neer op het terras voor een finishbiertje. Onder het genot van een finishbiertje (en voor mij een cola met wat huppelwater) applaudisseerden wij voor de wandelaars die nu over de finish kwamen.

Ondertussen bleek dat er weer bereik was en dus stuurde ik een appje richting huis. Dat ging niet zo makkelijk als ik had gedacht, mijn telefoon wist waarschijnlijk niet meer hoe dat moest na al die dagen rust. Toen het na een uur nog niet gelukt was om dat appje te versturen, besloot ik om Manlief te bellen. Toen hij opnam begon ik spontaan te huilen, ik kon niet onder woorden brengen hoe fantastisch deze ervaring is geweest, ook al was het heerlijk om zijn stem weer te horen.

Na verloop van tijd liepen we naar de camping, we wilden ons tentje opzetten en ein-de-lijk weer een keer douchen. Onderweg haalden we onze koffer op, zodat we ook weer schone, frisse kleiding konden aantrekken. De camping bleek een stuk bos te zijn en omdat wij een hele poos op het terras hadden gezeten, waren alle vlakke plekken al bezet. We wisten alle vier een plekje voor onze tent te vinden, maar daar was ook alles mee gezegd. Ik legde mijn regenponcho onder mijn hoofdeind en een aantal gevulde drypacks het en der onder mijn slaapmatje, zodat er een enigszins vlakke ondergrond ontstond. ik bleek niet de enige te zijn die dat zo had opgelost.

En toen was het tijd om te douchen!!!!

Als een nieuw mens kwam ik onder de douche vandaan. We gingen weer richting het finishterrein om wat te eten en te drinken en om de verloting bij te wonen. Helaas geen prijs voor ons. We bleven na de verloting nog even hangen op het finishfeest, maar dat was van korte duur, we waren toe aan slapen.

We gingen dus terug naar de camping, tijd om te testen of mijn geïmproviseerde bed vlak genoeg is om fatsoenlijk te kunnen slapen.