Dit jaar gaat de route van de TodN twee keer van Zuidhorn naar Grijpskerk, een keertje noordwaarts en een keertje zuidwaarts. Deze eerste dag stuurt ons zuidwaarts. Om op tijd te kunnen starten, hebben Mams en ik ons hoofdkwartier ingericht in een hotelkamer in Aduard, op zo'n vier kilometer van het startpunt. Na een heel vroeg ontbijt, stappen we op onze fietsen om naar het station van Zuidhorn te fietsen. Na afloop van de wandeling kunnen we de trein vanuit Grijpskerk naar Zuidhorn nemen, waar onze fietsen dan weer op ons wachten.
Vanuit de fietsenstalling steken we het spoor over en daar lopen we tegen de startlocatie op. We slaan de koffie buiten over en lopen door naar binnen. Eenmaal binnen blijkt dat we zeker niet de eersten zijn, het is al gezellig druk. Vlak na ons komt Carola binnen, haar hebben we al een poos niet meer gesproken, dus ook dat is gezellig. En na de coronajaren, wordt er een oude traditie weer opgepakt, het Grunn'ns volkslied wordt gezamenlijk gezongen. Het is nog niet zo massaal als eerder, maar het is weer een goed begin.
Na deze opening volgt de officiële start en dan worden we gescand en krijgen we ons Raaisbewies, we kunnen nu echt los. Het is een bewolkte ochtend, dus helaas geen mooie zonsopgang vandaag, al wordt het wel snel lichter. Ook in deze editie van de TodN mogen we weer over het erf en door de stallen van de Groninger boeren, de eerste koetjes zijn dus alweer gespot.
Na vijf kilometer doorkruisen we Enumatil, waar er volop koffie wordt gevent, maar dat laten we aan ons voorbij gaan, we zijn net op gang. We slingeren wat door Enumatil en worden vervolgens een fietspad opgestuurd. Hier was al een vooraankondiging te vinden over het leven van Ebeltje. Afwachten dus wat er over Ebeltje te vertellen valt.
Het fietspad brengt ons bij een gemaal, waar we deze keer doorheen mogen in plaats van langs. We gaan aan de achterkant het gemaal in en aan de voorkant weer uit. Vanuit het gemaal steken we recht het fietspad over, zo de weilanden in. Hoewel de weilanden, er blijkt toch een (vrij nieuw) wandelpad te liggen. We slingeren over het wandelpad tot we via een geïmproviseerd bruggetje een sloot oversteken naar het erf van een boerderij. Ondertussen blijft ook Ebeltje de gemoederen bezig houden, beetje bij beetje komen we meer te weten over haar.
Maar voor helemaal duidelijk is hoe het nu zit met Ebelje komen we in het dorpshuis van Lettelbert, tijd voor koffie/thee, een versnapering, een toiletbezoek en een stoel. Na gedane arbeid (en vroeg opstaan) is het goed rusten.
Als we uitgerust zijn gaan we weer verder en dan horen we het complete verhaal van Ebeltje. Het blijkt het eeuwenoude verhaal te zijn van de geestelijke en de jonge vrouw en dan mogen jullie één keer raden wie er het slechts vanaf kwam. Maar ook vandaag zorgde Ebeltje goed voor de passanten en zo kregen wij een heerlijk koekje.
Op, over en langs landgoed Nienoord vervolgen we onze weg om vervolgens uit te komen in Tolbert. Daar krijgen we het verhaal te horen van de begrafenis van DR. Heukelman. De borrels moesten we erbij denken, maar de aangeboden worst was lekker.
De rust in horecagelegenheid De Postwagen slaan we over, maar als we een
paar honderd meter verderop bij de Cazemier Boerderij komen, vertragen
we toch even. Buiten de boerderij staat een soort bunker met kijkgaten en daarbinnen zie je beelden uit WO2. Binnen in de boerderij is een oudheidkamer, maar het mooiste vinden wij de maquette. We krijgen uitgebreide uitleg van een vrijwilliger en uiteindelijk verlaten we de boerderij met een plak koek in de handen.
Het volgende verhaal wachtte op ons in Sebaldeburen en dat ging over het Kuzemerklooster en het eindigde bij traktatie-uitgiftepunt 1, waar we een heerlijke kom mosterdsoep kregen.
Na de rust en de mosterdsoep gingen we verder, we kregen nog het restje van het verhaal over het Kuzemerklooster en vervolgens ging het naar Grootegast. Op het marktplein daar troffen we Albert, Geert Jan en Ate, die speciaal voor ons, de wandelaars, naar Grootegast waren gekomen. We stonden even te kletsen en toen sloot ook Aike nog even bij ons aan. Zij wandelde niet, maar maakte de omgeving onveilig op de fiets om te cachen. Omdat we wat nat waren van de regen, besloten we na een gezellig kletspraatje maar weer verder te gaan, we kregen het wat koud.
Langs het Legomuseum en een hal met diverse legerattributen ging het weer verder, op naar Lutjegast. Hier liepen we net voor het Abel Tasmanmuseum Hilly, Piet en Charlotte achterop. We liepen een stukje samen op, maar na verloop van tijd, lieten we ze ook weer achter ons.
Over een pad door de weilanden, liepen we richting het van Starkenborghkanaal. Een flink schil passeerde ons, maar toen het schip werd geschut, wisten we nog net voor het schip langs over de brug te komen, als moest Mams er wel een klein sprintje voor trekken.
Na de oversteek van het Van Starkenborghkanaal was het (bijna) rechttoe, rechtaan naar de finish in Grijpskerk. We kwamen langs het station, waar het drukte van belang was met al eerder gefinishte wandelaars.
Na de finish deden we nog even een drankje voor we "terug" liepen naar het station. Eenmaal in de trein waren we zo weer in Zuidhorn. Na een lekker stukje fietsen kwamen we weer in ons hotel. Toen ik de trap opliep, deed mijn knie een beetje dwars, maar na een lekkere douche en een diner van lekkere hapjes op onze kamer, leek het leed geleden. Dus op tijd naar bed, op naar een nieuwe wandeldag, wederom van Zuidhorn naar Grijpskerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten