Gewoon doorgaan.........

Wat vergeet een mens toch snel. Ik was totaal vergeten hoe vermoeiend het is als er een gezinslid in het ziekenhuis ligt. Bezoektijden bepalen het ritme, zelfs als je zelf niet naar het ziekenhuis gaat. Want elke keer als er vanuit ons gezin niemand op bezoek gaat, heeft manlief iets nodig en dus moet ik weer regelen dat er iemand het benodigde komt ophalen.

Daarnaast zijn de kinderen en ik van slag. het ging lange tijd zo goed met Manlief. We hadden een ritme en evenwicht gevonden waarbij we ons allemaal goed voelden en ineens zijn dat ritme en dat evenwicht weer verstoord. Met zijn drieën moeten we dus op zoek naar een (tijdelijk) nieuw ritme en evenwicht.

Dat dat niet helemaal zonder slag of stoot gaat is te begrijpen. Dochterlief heeft een veel korter lontje dan normaal, maar ze zoekt ook veel zekerheid en bevestiging. De Wandelkerel, die normaal gesproken rustig en redelijk onverstoorbaar is, gaf een ram op de muur van zijn slaapkamer. Hij hield er geen blessure aan over, hij sloeg namelijk op een deel dat uit gips bestaat. Met als gevolg een gat in de muur.....

Gelukkig gaat het Manlief alweer wat beter. Helaas hebben de onderzoeken nog niets opgeleverd, maar hij heeft alweer wat controle over zijn been. En zo kan het dat ik hem gistermiddag zittend in een stoel aantrof. Natuurlijk volgen er nog meer onderzoeken en helaas is de functie van het been nog niet dusdanig teruggekeerd dat Manlief naar huis kan, maar de verbetering geeft hoop.

En ik, ik doe wat ik de vorige keren ook deed, gewoon doorgaan. Ik besef heel goed dat ik dat niet oneindig vol kan houden en dat de klap nog gaat komen, maar nu is het de beste strategie voor mij. Ik ga dus gewoon door........